Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης

Τον γύρο του διαδικτύου κάνει το βιντεάκι με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να αρνείται να υπογράψει πάνω στην ελληνική σημαία που του έδωσε μια ομογενής. Ο νεαρός άσος που διαπρέπει στο ΝΒΑ αμέσως έγινε το πρόσωπο της ημέρας – όχι για τις αθλητικές του επιδόσεις – στη χώρα μας, με την υποκρισία να περισσεύει τόσο εκ δεξιών όσο και εκ αριστερών.

Οι εκ των δεξιών έσπευσαν να πανηγυρίσουν για την ενέργεια του νεαρού άσου να μην υπογράψει πάνω στη σημαία ξεχνώντας βέβαια πως οι ίδιοι ήταν αντίθετοι στο νόμο περί ιθαγένειας. Ακόμη τον συγχαίρουν για τις αθλητικές του επιδόσεις οι οποίες “κάνουν περήφανη όλη την Ελλάδα και τους Έλληνες”. Αν βέβαια ο Αντετοκούνμπο δεν ήξερε μπάσκετ και δεν έπαιζε στο ΝΒΑ, θα ήταν ακόμη ένας “λαθρομετανάστης”, ένας “αράπης” που έγινε από το πουθενά Έλληνας, ακόμη και αν γεννήθηκε εδώ και μιλάει άπταιστα την γλώσσα της γενέθλιας χώρας του.

Οι εκ των αριστερών από την άλλη πανηγυρίζουν για την τεράστια επιτυχία αυτού του παιδιού στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και λένε στους “απέναντι” ότι δεν δέχθηκε να υπογράψει σε ένα ιερό σύμβολο, όπως η σημαία. Ναι αυτοί οι ίδιοι είναι, που δεν λένε μια λέξη όταν η ίδια σημαία καίγεται από “επαναστάτες” και δεν βρίσκουν μια λέξη να πουν εναντίον τους. Τότε η σημαία γίνεται ένα “πανί” που δε σημαίνει τίποτα και όλα τα υπόλοιπα που λίγο πολύ είναι γνωστά.

Όλοι λοιπόν να οικειοποιηθούν την επιτυχία του στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και την κίνησή του να μην υπογράψει πάνω στη σημαία, ως ένδειξη σεβασμού.

Όχι βέβαια πως αν υπέγραφε θα σήμαινε ότι δεν δείχνει σεβασμό στο σύμβολο, καθώς το έχουν κάνει εκατοντάδες φορές αθλητές όλων των αθλημάτων.

Η υποκρισία από όλους στο μεγαλείο της. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι τίποτα παραπάνω από τα χιλιάδες παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στη χώρα μας. Που μένουν εδώ, που παλεύουν εδώ μαζί με τους γηγενείς πολίτες, που έχει τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Και που κατάφερε αυτό που θέλουμε οι περισσότεροι και λόγω συνθηκών η ικανότητας, δεν το καταφέρνουμε. Να ακολουθήσει τα όνειρά του και παράλληλα να παραμείνει το απλό παιδί που έμενε σε ένα υπόγειο στο κέντρο της Αθήνας.

Η επιτυχία είναι δική του, ανήκει αποκλειστικά σε αυτόν και καλό είναι οι πολιτικές σκοπιμότητες να μείνουν μακριά του. Έτσι και αλλιώς βέβαια εκεί που είναι δεν τον αγγίζουν…