Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Φωτογραφία – γροθιά στο στομάχι τη χαρακτήρισαν και δεν έχουν άδικο. Είναι ίσως από τις σκληρότερες και πιο τραγικές που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, από τον πόλεμο της Συρίας…
Μια γυναίκα αγκαλιά με το μικρό της και δίπλα ο άλλος, μεγαλύτερος γιος της, θαμμένοι στα συντρίμμια. Νεκροί. Θύματα και αυτοί ενός παρανοϊκού πολέμου που συνεχίζεται εδώ και πέντε χρόνια, χωρίς να φαίνεται λύση στον ορίζοντα.
Καθεστωτικοί, αντικαθεστωτικοί, ισλαμικό κράτος, ρώσοι, αμερικάνοι, ευρωπαίοι και στη μέση ο άμαχος πληθυσμός. Αυτός που είδε αυτά τα χρόνια, τη ζωή του να ισοπεδώνεται.
Άνθρωποι σαν εμάς, με ζωή και όνειρα, βλέπουν τα πάντα να καταστρέφονται. Οι επιλογές τους ελάχιστες. Ή μένουν και πεθαίνουν στη χώρα τους, ή φεύγουν και πεθαίνουν στο Αιγαίο. Στην καλύτερη, αν καταφέρουν να φτάσουν στην Ευρώπη, εγκλωβίζονται στην Ελλάδα και ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Την ίδια ώρα λύση σε αυτό το έγκλημα δεν φαίνεται να υπάρχει. Η σκακιέρα έχει πολλούς παίκτες και η μια κίνηση ακυρώνει την άλλη.
Για να καταλάβετε το γελοίο το πράγματος, οι βομβαρδισμοί που οδήγησαν στο θάνατο αυτή τη γυναίκα με τα παιδιά της, έγιναν σε μια περίοδο που, υποτίθεται, όλες οι πλευρές είχαν κηρύξει εκεχειρία.
Αυτή τη φωτογραφία πρέπει να τη δούμε όλοι, όσο σκληρή και αν είναι. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου.
Βέβαια θα γίνει σύμβολο, θα χυθούν και πάλι κροκοδείλια δάκρυα, ευχές για παγκόσμια ειρήνη και θα έχουμε και πάλι βομβαρδισμούς.
Μια φωτογραφία που θα πρέπει να δουν και κάποιοι πολίτες αυτής της χώρας, που κραυγάζουν από τους καναπέδες, “γιατί δεν κάθονται στη χώρα τους να πολεμήσουν” και πως “δεν έρχονται επειδή έχουν πόλεμο, έρχονται για να μας κάνουν όλους ισλαμιστές”.
Ηρεμήστε νοικοκυραίοι, αυτή η μάνα δεν θα έρθει και αυτά τα παιδιά δεν θα πάνε στο ίδιο σχολείο με τα δικά σας, ούτε θα τα μολύνουν. Είναι νεκρά…