ismini1

Της Άννας Παχή

H Ισμήνη, τελευταία της καταραμένης γενιάς των Λαβδακιδών, μένει «έγκλειστη» (εκούσια; ακούσια;) σε ένα πέτρινο σπίτι, απομεινάρι της οικογενειακής περιουσίας, μόνη, αποτραβηγμένη από τον κόσμο και τη ζωή. Τη μοναξιά της έρχεται να ταράξει ένας νεαρός αξιωματικός, γιος ενός παλιού υποτακτικού της οικογένειας. Η παρουσία του δίνει την ευκαιρία στην Ισμήνη να εκφραστεί, να αποκαλύψει όσα κρύβει στην καρδιά της και να ελπίσει.

Ο Βασίλης Νικολαΐδης σκηνοθετεί στιβαρά τη Μαριάνθη Σοντάκη στον ομώνυμο ρόλο, σε κείμενο του Γιάννη Ρίτσου από το μονόλογο που περιλαμβάνεται στη συλλογή του ποιητή «Τέταρτη Διάσταση». Η Ισμήνη δραπετεύει από τη βαριά σκιά της Αντιγόνης και ανατρέπει όσα μας έχει πει ο Ευριπίδης. Είναι πλάσμα συνειδητοποιημένο, ξέρει τι θέλει. Αναγνωρίζει την ουσία της ζωής, όχι στην άϋλη, εφήμερη εξουσία ή στο βαρύ τίμημα της δόξας, αλλά στον έρωτα, στη χαρά. Για αυτήν σημασία έχει να ερωτεύεσαι, να βλέπεις και να νιώθεις τον κόσμο, να βρίσκεσαι μέσα και όχι έξω από αυτόν.

Στο λιτό αλλά επιβλητικό σκηνικό του Δημήτρη Ντάσιου που έχει επιμεληθεί και τα κοστούμια, η Μαριάνθη Σοντάκη μεταμορφώνεται σε αποτραβηγμένη από τον κόσμο πυργοδέσποινα, που τα δεινά της ζωής των άλλων, την οδήγησαν σε απέραντη μοναξιά.

Το σώμα της είναι ο μίσχος, τα χέρια της τα φύλλα και το κεφάλι της ένα λουλούδι που αν και δε βρίσκεται στην πρώτη άνθιση παρά ρέπει λόγω του χρόνου προς το μαρασμό, παραμένει όμορφο. Δε μπορείς παρά να αγαπήσεις αυτή τη γυναίκα που παρακολούθησε την οικογένειά της να ξεκληρίζεται, που βρέθηκε αδερφή με τον ίδιο της τον πατέρα, έζησε την αυτοκτονία της μητέρας, τον πόλεμο μεταξύ των αδερφών για την εξουσία και τη θυσία της αδερφής στις θρησκευτικές επιταγές. Κι αν η ίδια δε θέλησε τίποτε από όλα αυτά, παρά μόνο να ζήσει, σα γυναίκα, σα σύζυγος και μάνα, οι επιλογές των άλλων της στέρησαν αυτό το δικαίωμα και την καταδίκασαν στην απόλυτη, αέναη μοναξιά.

Το κείμενο του Γιάννη Ρίτσου είναι απίστευτα δυνατό και αποδίδεται με την ίδια δύναμη. Ο λόγος του ρέει απλός, όμως γεμάτος νοήματα, σπουδές πάνω στη ζωή, την εξουσία, τη θυσία. Κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα της Ισμήνης έχει σημασία, μια σημασία που την καταλαβαίνεις και τη νιώθεις.

ismini2

Η κυρία Σοντάκη προσφέρει μια καθηλωτική ερμηνεία. Παίζει με όλο της το σώμα, όλον της τον εαυτό, και το πρόσωπό της – ακόμη και με το βαρύ μακιγιάζ που φορά για τις ανάγκες του ρόλου – εκφράζει απόλυτα τις έντονες ψυχολογικές διακυμάνσεις της ηρωίδας.

Έχει κατακτήσει το κείμενο και διοχετεύει τον πόνο, την αγωνία και τα ανεκπλήρωτα όνειρα μέσα από το πικρό συμπέρασμα πως κάποτε  υποκύπτουμε στη μοίρα, έστω κι αν δεν είναι η δικιά μας, έστω κι αν άλλοι τη διάλεξαν για μας.

Ο Στράτος Χατζηηλίας υποδύεται το νεαρό αξιωματικό που δίνει το έναυσμα για όλη αυτήν την εξομολόγηση. Τα λόγια του είναι λίγα, όμως η παρουσία του καταλυτική καθώς συμβολίζει το ελπιδοφόρο μέλλον αντιμέτωπο με το ζοφερό παρελθόν και παρόν της ηρωίδας.

Οι μελωδίες του βιολοντσέλου, παιγμένου από την Καίτη Πάντζαρη συνδράμουν την επιβλητική ατμόσφαιρα της παράστασης, όπως επίσης η μουσική του Πλάτωνα Ανδριτσάκη και οι φωτισμοί του Αποστόλη Τσατσάκου. Η Έφη Καρακώστα επιμελήθηκε την κίνηση των ηθοποιών με θαυμαστά αποτελέσματα.

Θα είναι κρίμα να χάσετε αυτήν την παράσταση.

ΙNFO

Ισμήνη : Μαριάνθη Σοντάκη.
Αξιωματικός : Στράτος Χατζηηλίας.
Βιολοντσέλο παίζει «ζωντανά» στην παράσταση η Καίτη Πάντζαρη.

Σκηνοθεσία: Βασίλης Νικολαίδης
Σκηνικός χώρος, κοστούμια: Δημήτρης Ντάσιος
Μουσική σύνθεση: Πλάτων Ανδριτσάκης
Κινησιολογική επιμέλεια: Έφη Καρακώστα
Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σταυρούλα Πετρέλλη
Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρρού
Ειδικό μακιγιάζ: Κατερίνα Πεφτίτση

Παραστάσεις κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 21.00
Έως την Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168

Διαβάστε τη συνέντευξη της Μαριάνθης Σοντάκη εδώ