Η ώρα έχει φτάσει ήδη δώδεκα και μισή μετά τα μεσάνυχτα. Όσες είστε στην ίδια φάση με εμένα, αυτή είναι η ώρα σας. Ποια φάση;
Αυτή, της μάνας είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και λίγες ώρες λέω γιατί συνήθως δεν φτάνουν ούτε ΚΑΝ αυτές!
Τώρα να, πριν μου έρθει η ιδέα να γράψω σε όλες τις ομοιοπαθούσες στεκόμουν επάνω από μια μικρή στοίβα πιάτα. Όχι, μη φανταστείτε ότι βγήκε από το βράδυ. Κάποιος ήθελε βραδινό και φτιάχνοντας του ενός ζήλεψε και ο άλλος , να μάνι- μάνι δυο πιάτα συν τα συμπαρομαρτούντα της προετοιμασίας. Κάποιος άλλος ήθελε απλά ένα γάλα, να και το ποτηράκι… Κάποιοι άλλοι ήρθαν αργά, ε δεν θα φάνε το κάτι τις τους; Θα φάνε… Έτσι μαζεύεται απλά και όμορφα μια ικανή ποσότητα πιάτων που θα δημιουργήσουν στροφές το πλυντήριο πιάτων… Γιατί, πείτε μου, ποια ή ποιος θα τα πλύνει στο χέρι;
Εντάξει, μη φωνάζετε, δεν έχουμε όλες πλυντήριο πιάτων. Και κάποιες που το έχουμε το βάζουμε μόνο την νύχτα να πλύνει ενώ όλη την ημέρα φτιάχνουμε όμορφα χέρια με τις σαπουνάδες. Ε, μερικές είμαστε παραδοσιακές…
Που είχα μείνει;
Από αλλού ξεκίνησα και αλλού βρέθηκα.
Ξεκίνησα λοιπόν να λέω για τα πιάτα. Μου έκλειναν το μάτι και εγώ τους χαμογελούσα. Το φλερτ όμως δεν κράτησε πολύ τελικά , λίγα μόνο λεπτά ίσα για να μου έρθει η ιδέα για αυτό το άρθρο.
Πριν από το τετ –α- τετ που είχα στην κουζίνα, έβλεπα μια σειρά που αναφέρεται κάπου στο χίλια οκτακόσα φεύγα… Τότε που δεν υπήρχε ούτε σχοινί να απλώσει τα ρούχα η γυναίκα, που λέει ο λόγος… Σχοινί υπήρχε άλλα ήταν αναγκασμένη να το φτιάχνει μόνη της γεμίζοντας τα χέρια της ακίδες ξαίνοντάς τα σπάρτα. Το σπάρτο ήταν το φυτό από το οποίο έφτιαχναν τις τριχιές. Η τριχιά ήταν το χοντρό σχοινί που το χρησιμοποιούσαν για τις βαριές δουλειές. Από το ίδιο φυτό έφτιαχναν σχοινί πιο λεπτό ώστε να απλώνουν τα ρούχα τους. Για σκεφτείτε…
Και να ήταν μόνο αυτό;
Αν δεν ζύμωναν, ψωμί δεν έτρωγαν, αν δεν έσπερναν η πείνα θα τους θέριζε. Δύσκολη κατάσταση ε;
Θα έρθετε κάποιες και δικαίως να μου πείτε, η γυναίκα τότε δεν είχε δικαιώματα δεν είχε ζωή.
Και θα απαντήσω εγώ ότι, ούτε ο άντρας είχε, και αυτός που νόμιζε ότι είχε τελικά δεν είχε. Καταλαβαίνεται νομίζω τον τρόπο σκέψης μου.
Άθελα μου, ήρθα στην θέση αυτής της γυναίκας. Στον τόπο από τον οποίον κατάγομαι, οι άνθρωποι ήταν σκληροί από πάντα, οι γυναίκες λόγω της εργασίας των αντρών – θάλασσα- ήταν και μάνα και πατέρας μαζί, και αν ήθελαν ας έκαναν κι αλλιώς. Δεν θα αναφερθώ παραπάνω. Φανταστείτε από πού κατάγομαι , αλλά φίλες μου δεν είναι αυτός ο λόγος ύπαρξης αυτού του άρθρου.
Σήμερα, έχουμε τα πάντα, έχουμε ανέσεις και ευκαιρίες που δούλεψαν οι πριν από εμάς κυρίες ώστε να τα αποκτήσουμε, γιατί θα συμφωνήσετε μαζί μου αν σας πω ότι, όλα έχουν γίνει ώστε να ξεκουραστεί λίγο το έρμο αυτό κορμί, που αναπαράγει την ανθρώπινη ζωή… Και αν δεν την αναπαράγει, την μεγαλώνει…
Ξέρω. Έπιασα πολύ μεγάλο θέμα. Κάποιες από εσάς δεν συμφωνείτε μαζί μου. Κάποιες άλλες ίσως πιο παραδοσιακές διαβάζετε και κουνάτε καταφατικά το κεφάλι.
Στην εποχή που όλα έχουν απλοποιηθεί αλλά έχει δυσκολέψει πολύ ο τρόπος ζωής και οι σχέσεις των ανθρώπων , αναρωτιέμαι μέσα από τούτες τις αράδες; Τι μας λείπει τελικά;
Βρε τι μπορεί να σου βγάλει η εικόνα λίγων άπλυτων πιάτων…