Πολλοί έχουν ακούσει για την «Kοιμωμένη» του Χαλεπά. Κάποιοι ίσως ξέρουν το όνομα της, Σοφία Αφεντάκη. Λιγότεροι έχουν δει το απαράμιλλο άγαλμα. Ελάχιστοι γνωρίζουν την τραγική ιστορία του δημιουργού.
Το μόνο που χρειάζεται για να τσακίσει μια ψυχή, είναι ο πικρός λόγος. Εκείνος που ριζώνει μέσα σου από μικρός και μεγαλώνει μαζί σου. Όταν δε, ο λόγος αυτός προέρχεται από την ίδια σου τη μάνα, τότε, δεν έχεις καμιά ελπίδα.
Η παράσταση μιλά για τον Γιαννούλη Χαλεπά, έναν καλλιτέχνη που το μόνο που ήθελε ήταν να δημιουργεί και το μόνο που του στέρησαν είναι αυτό ακριβώς. Τι σημαίνει να είσαι “διαφορετικός”, τι σημαίνει να βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, τι σημαίνει να σου στερούν το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή, στο όνειρο…
Ο Γιώργος Κοντοπόδης δεν ενσαρκώνει τον Χαλεπά, είναι ο Χαλεπάς. Κλεισμένος σε ένα κελί ψυχιατρείου, συντροφιά με τις θύμησες, τις επιθυμίες, τις ανάγκες, προσπαθεί να ζήσει, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Θαυμάζω τους ηθοποιούς που κάνουν μονολόγους. Το θεωρώ πολύ γενναίο, τουλάχιστον. Αν πετύχει όμως, όπως εδώ, τότε αποτελεί ‘παράσημο’ για όλους τους συντελεστές.
Η παράσταση είναι συγκλονιστική, γιατί ο κος Κοντοπόδης είναι συγκλονιστικός. Αποδίδει όλες τις ψυχικές διακυμάνσεις ενός δυστυχισμένου ανθρώπου που είναι ταυτόχρονα καλλιτέχνης με την ουσία της λέξης.
Το κείμενο είναι εξαιρετικό, όπως και η χρήση της ντοπιολαλιάς, της καθαρεύουσας. Ο λόγος ρέει, τα συναισθήματα ρέουν. Φαίνεται η ψυχή. Αυτό μου έμεινε από το έργο. Δεν μιλά απλά για τη ζωή του Χαλεπά, μιλά για την ψυχή του κι αυτό παίρνει το κοινό φεύγοντας.
Η “προσευχή’ θα μείνει μαζί μου για πολύ καιρό. Το σπαρακτικό φινάλε, επίσης. Η παράσταση, το ίδιο. Δεν είναι ευχάριστη. Δεν θα γελάσετε, θα μπείτε σε σκέψεις. Θα καταλάβετε πόση σημασία έχουν τα λόγια σας, η κριτική σας στους άλλους. Θα μπείτε στη θέση εκείνων που κρίνονται, που χαρακτηρίζονται με τόση ευκολία.. Θα νιώσετε τι σημαίνει να σε τιμωρούν επειδή δεν τους μοιάζεις. Κι ίσως, την επόμενη φορά να μην κρίνετε το ίδιο εύκολα.
Ίσως επίσης να ψάξετε περισσότερο την ιστορία του Γιαννούλη Χαλεπά, που θα μπορούσε να φτάσει στους ουρανούς με την τέχνη του, έμεινε όμως δέσμιος στο έδαφος γιατί κανείς δεν βρέθηκε να τον υπερασπιστεί κι ο ίδιος δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, φρόντισαν να τον τσακίσουν από νωρίς. Ίσως πάλι, κάνετε μια βόλτα εκεί που αναπαύεται η Σοφία Αφεντάκη. Μοιάζει τόσο πολύ με τον δημιουργό της..
Σε κάθε περίπτωση η παράσταση θα σας επηρεάσει, θετικά, κατά την γνώμη μου. Αυτό όμως, μπορείτε να το κρίνετε οι ίδιοι.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.