Της Άννας Παχή
“Χαμός” έγινε στο διαδίκτυο με τη γκάφα του κ. Πολάκη. Είπε μια βλακεία, εντάξει, δεν ήταν η πρώτη, ούτε η τελευταία. Έχουμε ακούσει και χειρότερα, έχουμε ακούσει και καλύτερα.
Το θέμα είναι η άμεση ανταπόκριση του «κοινού» να χλευάσει τη λάθος έκφραση. Τα σχόλια ήταν από χιουμοριστικά έως υβριστικά πολλές φορές.
Συμφωνώ, όταν δεν ξέρεις ή δεν είσαι σίγουρος για κάτι, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το βουλώνεις. Η σιωπή είναι χρυσός εδώ και χρόνια.
Εδώ και χρόνια επίσης, ειδικά με την έκρηξη του διαδικτύου, δεν αφήνουμε να πέσει κάτω ούτε καρφίτσα. Κρίνουμε, σχολιάζουμε, κοροϊδεύουμε πολλές φορές, όταν από την άλλη, γκρινιάζουμε για τις υπερβολές του Ίντερνετ.
Είναι η ανάγκη μας να ξεσπάσουμε πάνω σε κείνους που μας έχουν αλλάξει τα φώτα; Θα ήταν πιο αποτελεσματικό να μην τους ξαναψηφίσουμε, νομίζω.
Είναι το κόμπλεξ μας να βρούμε ψεγάδια σε εκείνους που κατά βάθος ζηλεύουμε; Μπορεί. Όταν ξέρεις πόσα παίρνει μια παρουσιάστρια π.χ. κι εσύ ψωμολυσσάς, το να την κατακεραυνώσεις για την αμορφωσιά ή την κυτταρίτιδα της, σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα όσο να’ναι…
Μπορεί να είναι απλά μια μορφή κουτσομπολιού και κατινιάς, βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Όλα τα χαμομήλια παίζουν.
Ο κ. Πολάκης θα βγει τώρα και θα υποστηρίξει πως έπεσε θύμα bullying (τραμπουκισμού στην ελληνική). Αν έχει χιούμορ, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω, θα αυτοσαρκασθεί (και θα γκρεμιστούν καμιά διακοσαριά φούρνοι). Τείνω προς την πρώτη άποψη.
Όπως και να έχει, αφού μπορούμε και γελάμε ακόμη, υπάρχει ελπίδα.