Θα σου πω γιατί θαυμάζω και αναγνωρίζω τους μουσικούς της Jazz.
Ας αφήσουμε στην άκρη την αγάπη μου για το είδος της μουσικής, εξάλλου αυτό φαίνεται στις εκπομπές μου. Οι μουσικοί της Jazz έχουν κάτι. Είναι η – ανεξαρτήτως ηλικίας – εφηβική τους στάση απέναντι στη μουσική!
Λένε «έλα να παίξουμε μαζί» και το κάνουν με όλο τους το είναι. Ο «τεράστιος» με το σπουδαστή. Ο μικρός με τον μεγάλο. Παρέα που ζει τη στιγμή. Δεν έχουν κρατήματα επειδή για παράδειγμα το κομμάτι που ηχογραφούν δεν είναι δικό τους. Παίζουν για την ψυχή τους και με την ψυχή τους. Να σου το αποδείξω; Ξεχνούν οι ίδιοι να ανακοινώσουν και να διαφημίσουν τις εμφανίσεις τους! Το μόνο που θυμούνται σίγουρα είναι ότι έχουν να παίξουν. Ασφαλώς εφηβική νοοτροπία! Όταν ένας μουσικός κάνει δέκα δουλειές για να ζήσει, παλεύει να έχει τα προς το ζην για να μπορεί να συνεχίσει να παίζει jazz και μόνον, δεν είναι ο έφηβος που δουλεύει όλο το καλοκαίρι για να αγοράσει ένα παπάκι;
Και δες ότι με τον ίδιο εφηβικό παρορμητισμό για παράδειγμα, διαφωνούν για το τι είναι Jazz και τι όχι! Και δε μιλάμε για ψιλοκουβέντες. Αναφέρομαι σε εμπεριστατωμένες διαφωνίες. Πέφτουν γνώσεις και πτυχία αξιοζήλευτα στην κουβέντα. Διαφωνούν… και μετά είναι σαν να λένε ο ένας στον άλλο «κάτσε να σου δείξω τι είναι jazz!» Και πάλι παίζουν και δημιουργούν μουσική! Και ο εφηβικός «τσαμπουκάς» λύνεται στο πατάρι, εκεί που ο ένας κοιτά τον άλλον την ώρα που παίζει και -ακόμα κι αν γράφουν κάμερες- εκεί που ο παίκτης ρίχνει στον παίκτη ένα χαμόγελο του τύπου «τι έπαιξες ρε τεράστιε τώρα;» και μετά κοιτά και το κοινό να δει αν πήρε το μήνυμα της στιγμής, της στιγμής που φεύγει, πετάει, του αυτοσχεδιασμού! …και είναι έτοιμος να φωνάξει «γιούπι» το πιασαν!
Ρώτα τους. Όλοι αρνούνται να ακούσουν ότι είναι σπουδαίοι μουσικοί. Όχι ανεξήγητα και όχι πάντως προσποιητά. Ξέρουν ποιοι είναι, ξέρουν ότι παίζουν καλά. Αλλά στο νου τους έχουν ότι καλύτερος ήταν ο δάσκαλος, το πρότυπο, ο μέντορας, ο εμπνευστής.
Με αυτή την εφηβική ψυχή διδάσκουν κιόλας. Γίνονται δάσκαλοι αλλά και εκείνη την ώρα της διδασκαλίας βλέπεις έναν δάσκαλο-έφηβο να δείχνει αυτό που ξέρει σε κάποιον άλλο με αυθεντική υπερηφάνεια που το κατέχει! Παίζει με τους «μικρότερους» και νιώθει πραγματικά on stage. Μα αυτό δεν κάναμε πιτσιρικάδες σε αποθήκες και studios με ρεφενέ χρήματα για να παίξουμε δυο ώρες; Για να τζαμάρουμε; Για να δείξουμε ο ένας στον άλλο δυο κολπάκια που μάθαμε από τον τάδε δίσκο που κυκλοφόρησε;
Να το εξηγήσω όπως το νιώθω και όχι με λογικές φαμφάρες; Η Jazz είναι ο «πόθος» της αμφισβήτησης του «τώρα», χρονικά, της μουσικής στιγμής. Η Jazz ως φιλοσοφία είναι διαρκής αναζήτηση και αμφισβήτηση. Αυτή τη σκηνή δεν προλαβαίνει να τη «διαφθείρει» ο εφησυχασμός. Διότι έτσι κι αλλιώς η Jazz είναι το ξεπέρασμα του δικού σου παιξίματος πρώτα και όχι του διπλανού. Είναι η άρνηση της μίμησης μετά τη μίμηση, αφού πρέπει ο μουσικός της κυρίως να αυτοσχεδιάσει για να νιώσει αυθεντικά ικανοποίηση. Αυτό από μόνο του είναι διαρκής δημιουργία. Είναι διαρκής εξέλιξη. Οι μουσικοί της Jazz είναι αυτό. Οι έφηβοι της μουσικής.
Δημήτρης Πιερρουτσάκος
Φιλόλογος Med – Radio Producer