Της Αντωνίας Λίνου
Προσωπικά δεν έχω τίποτα χειρότερο από τις συναλλαγές με τις δημόσιες υπηρεσίες, όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι. Ειδικά όταν χρειάζεται να πάω στο ΙΚΑ. Η σκέψη ότι πρέπει να ξυπνήσω από τα μαύρα χαράματα, να στηθώ στην ουρά προκειμένου να προλάβω να πάρω το ρημαδοχαρτί και μετά να φάω όλη μου την ημέρα εκεί μέσα ε, με πιάνουν τα νεύρα μου! Έχω τέτοια απέχθεια με την συγκεκριμένη υπηρεσία που δεν αντέχω ούτε μισή ώρα! Αφού έχω πάρει λοιπόν το χαρτάκι μου, φεύγω άρον –άρον σιχτιρίζοντας και βγαίνω στους δρόμους για να πάρω λίγο αέρα και να χαζέψω τις βιτρίνες και να πάρει λίγη χαρά το ματάκι μου. Θα μου πείτε ότι παίρνω τα ρίσκα μου και δεν πρέπει να γκρινιάζω αν συμβεί καμιά στραβή εάν χάσω την σειρά μου, αλλά πάντα με διακατέχει μια αισιοδοξία ότι στο παραπέντε θα προλάβω! Οπότε, αφού έχω εναλλακτικές, γιατί να υπομένω τους διπλανούς μου να τσακώνονται, να ξεκατινιάζονται και να βλέπω τις ξινισμένες μούρες των υπαλλήλων και των ταλαίπωρων;
Έτσι, λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα που έπρεπε να πάω σ’ αυτό το τρελοκομείο, έβριζα θεούς και δαίμονες. Ευτυχώς, ο αγαπημένος μου είχε ξυπνήσει πριν από μένα και μου είχε φέρει το πολύτιμο χαρτάκι νωρίς νωρίς. Μην πας καμιά βόλτα, με συμβούλευσε, και χάσεις την σειρά σου, εγώ δεν πρόκειται να ξυπνήσω ξανά. Καλά, καλά, του είπα, μην αγχώνεσαι, σίγουρα θα προλάβω. Ενημερωτικά έπρεπε να συγκεντρώσω κάποια χαρτιά γιατί την επόμενη έληγε ένας διαγωνισμός. Λοιπόν, έχω πάει κανά δυο φορές και βλέπω ότι αργεί πολύ η σειρά μου, οπότε πετάγομαι στο σπίτι μου και μετά από κανά δυο ώρες επιστρέφω με γοργό βήμα γιατί αγχώνομαι (!) μήπως έχει περάσει ο αριθμός μου. Μπαίνω στην αίθουσα αναμονής και η μακαριότητά μου ταχύτατα εξαφανίζεται, χάνω το χρώμα μου και δαγκώνομαι. Πλησιάζω με ύφος βρεγμένης γάτας την υπάλληλο και της εξηγώ ότι έχω χάσει την σειρά μου για λίγα μόλις νούμερα.
Με κοίταξε βλοσυρά πάνω από τα γυαλιά της και μου έσυρε όσα σέρνει η σκούπα: «Γιατί δεν ήσασταν εδώ; Τώρα θα πρέπει να ζητήσετε από κάποιον να σας εξυπηρετήσει, εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι»! Αμάν, σκέφτομαι και γουρλώνω το μάτι, πώς θα το κάνω αυτό, αυτοί θα με λιντσάρουν!
Με ένα κόμπο στο λαιμό και με όσο θάρρος μπόρεσα να επιστρατεύσω, έκανα στροφή από τον γκισέ, στάθηκα στη μέση της αίθουσας και είπα με φωνή που έτρεμε και μετά βίας: «Επειδή έχω χάσει την σειρά μου μπορεί με εξυπηρετήσει κάποιος;” « Όχι βέβαια» ακούστηκαν φωνές από το πλήθος, «εμείς γιατί περιμένουμε τόση ώρα, εσύ έκανες την δουλίτσα σου και τώρα μας ήρθες άνετη και ωραία»! Μεγαλύτερη ντροπή και ξεφτίλα στην ζωή μου δεν έχω νιώσει! Βέβαια, δεν μπορώ να πω, η υπάλληλος προσπάθησε να τους ρίξει στο φιλότιμο αλλά το βρισίδι και το γιουχάρισμα πήγε σύννεφο οπότε λουφάξαμε και οι δύο.
«Μήπως να περιμένω εδώ και να με εξυπηρετήσετε στο τέλος;» πρότεινα στην υπάλληλο. «Περιμένετε, μου λέει, θα τους ξαναμιλήσω». Μετά από λίγο ακούω την υπάλληλο με ικετευτικό τόνο να απευθύνεται στο θυμωμένο πλήθος λέγοντας τους: «Μα αφήστε την κοπέλα να περάσει, είναι κρίμα να χάσει τον διαγωνισμό!» Ευτυχώς κάποιος μαλάκωσε και μου παραχώρησε την θέση του και εκείνη την στιγμή φαντάστηκα ότι όλο το πλήθος θα ορμήσει από τις καρέκλες του για να με ξεμαλλιάσει. Αλλά ευτυχώς, τα μαλλιά μου έμειναν στην θέση τους! Φτηνά την γλίτωσα, σκέφτηκα! Αφού ευχαρίστησα την υπάλληλο για την καλοσύνη της, με το ένα πόδι σχεδόν έξω και το άλλο μέσα, κατακόκκινη από ντροπή, απηύθυνα ένα γρήγορο ευχαριστώ για να εισπράξω από μία θυμωμένη κυρία: «Τον Θεό»!
Εννοείται ότι το μάθημά μου το πήρα και εφεξής θα πρέπει να το πάρω απόφαση ότι όταν θα πρέπει να πάω στο ΙΚΑ θα πρέπει να αφιερώνω την μισή μου ημέρα. Αλλά γιατί η διοίκηση δεν σκέφτεται για παράδειγμα την διεύρυνση του ωραρίου για να αποφεύγονται όλ’ αυτά τα ευτράπελα;