Της Άννας Παχή
Στις τουριστικές περιοχές βρίσκεις τα πάντα. Ακόμη κι αν κατακλύζονται από μπαράκια που παίζουν τα καινούρια ντάπα – ντούπα, θα υπάρχουν μικροί θύλακες αντίστασης. Το Gigi, στη Ναύπακτο, προσέφερε χθες αυτό ακριβώς. Μια κιθάρα, δυο φωνές. Το ρεπερτόριο ξεκίνησε ήρεμα, με τραγούδια του λεγόμενου “έντεχνου”, που μας έβαλαν σιγά – σιγά στο κλίμα. Ποιός δεν έχει να θυμηθεί έρωτες που έληξαν άδοξα, φάσεις μοναχικές, αναζητήσεις του εαυτού του; Σωστά, κανείς.
Στη νύχτα, χωράνε όλα. Ποπ, ροκ, έντεχνα, λαϊκά. Κάθε τραγούδι έχει κάτι να σου πει, κάποιοι στίχοι σε αγγίζουν περισσότερο από άλλους. Τα μεράκια ξεχειλίζουν και τα αφήνεις να βγουν και να σε κατακλύσουν. Πως θα αντέξεις αλλιώς; Πως θα αποφορτιστείς;
Στην αρχή το μαγαζί ήταν ψιλοάδειο. Μετά, άρχισε να γεμίζει. Πολύ αργά πια, οι παρέες που έμειναν έγιναν μια. Αυτό το φαινόμενο πιστεύω πως συμβαίνει μόνον εδώ. Ο άγνωστος γίνεται φίλος όταν σου χτυπά παλαμάκια στο ζεϊμπέκικο που χορεύεις, το ίδιο κάνεις κι εσύ, εννοείται. Ποτά πάνε κι έρχονται, ο κόσμος τραγουδά μαζί με τους μουσικούς, που χαμογελούν ικανοποιημένοι με την ανταπόκριση που βρίσκουν. Φαίνεται εξάλλου, στο χειροκρότημα.
Κόντρα στην ξενομανία που κοντεύει να μας κάνει να ξεχάσουμε τη γλώσσα μας, τα ελληνικά τραγούδια πάντα θα συγκινούν, ευτυχώς. Πέρα από μόδες, εμπορικότητες και μοντερνισμούς, τα λόγια της καρδιάς μας θα είναι πάντα αυτά της πατρίδας μας.
Υ.Γ.: Ευχαριστώ τη Σοφία και το Γιώργο, για μια υπέροχη βραδιά.