Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Έχουμε δει πολλά γραφικά σε αυτή τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια αλλά το μνημείο πεσόντων της ΕΡΤ έχει σπάσει κάθε γραφικόμετρο και προκαλεί μόνο γέλιο και θυμηδία. Σοβαρά τώρα ρε παίδες; Μνημείο πεσόντων της ΕΡΤ την περίοδο που έπεσε μαύρο απο την κυβέρνηση Σαμαρά; Είχαμε νεκρούς και δεν το ξέραμε; Έπεσε κανείς στη μάχη; Έγινε πόλεμος; Είστε σοβαροί;
Εννοείται πως τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους κάτω από το άγχος της ανεργίας και του φόβου για το αύριο τους τιμούμε. Η απελπισία του να μην βρίσκεις δουλειά, η αβεβαιότητα για το μέλλον, το να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει, που θα σε βρει η αυριανή ημέρα είναι πράγματα τα οποία μπορεί να σου στοιχήσουν τη ζωή. Να σε αρρωστήσουν από το πουθενά και πάπαλα.
Τέτοιοι άνθρωποι υπήρχαν και στην ΕΡΤ. Δεν τους τιμάς όμως με γραφικά μνημεία και ηλίθιες τελετές. Τους τιμάς με σιωπή και με προσπάθεια να παλέψεις για τις εργασιακές συνθήκες.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι έπρεπε να κάνεις μνημείο, για τους ανθρώπους που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα και έχουν χάσει τα πάντα και κατόπιν τη ζωή τους, τι έπρεπε να κάνουμε; Πόσα μνημεία θα έπρεπε να στηθούν έξω από κάθε εργοστάσιο, από κάθε εταιρεία που έκλεισε, από κάθε λιμάνι, από κάθε εμπορικό δρόμο με δεκάδες λουκέτα. Πόσα μνημεία χρειάζονται έξω από κάθε σπίτι και κάθε οικογένεια που έχουν τουλάχιστον έναν άνεργο;
Πόσος κόσμος έχασε τη ζωή του επειδή έβγαλε το χτικιό, επειδή έπαθε καρδιακή προσβολή, επειδή έπαθε εγκεφαλικό γιατί η δουλειά του έκλεισε, ο μισθός του μειώθηκε, ο εργοδότης του δεν πλήρωνε;
Και δεν μιλάμε για μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπων, μιλάμε σχεδόν για το σύνολο του ιδιωτικού τομέα.
Κύριοι της ΕΡΤ, έχετε υποπέσει με μεγάλο ατόπημα. Γίνατε τραγέλαφος και ακυρώσατε μόνοι σας τις προσπάθειες που κάνατε για να επιστρέψει η δημόσια ραδιοτηλεόραση και τη συμπαράσταση που είχατε από τον κόσμο. Και αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσατε να πετύχετε…