Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 χρονών ο Μοχάμεντ Άλι. Ο τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών και χρυσός Ολυμπιονίκης άφησε την τελευταία του πνοή, διασωληνωμένος και με μηχανική υποστήριξη, ύστερα από επιπλοκές στην υγεία του.
Ο θρυλικός πυγμάχος έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για τις αγωνιστικές του επιδόσεις αλλά και για την πολιτική του στάση. Έφτυσε κατάμουτρα το “american dream”, ασπάστηκε τον μουσουλμανισμό και άλλαξε το όνομά του από Κάσιους Κλέι αρχικά, σε Cassius X και στη συνέχεια σε Μοχάμεντ Άλι.
Αρνήθηκε να καταταγεί στον αμερικάνικο στρατό και να συμμετάσχει στον πόλεμο του Βιετνάμ, ενώ δεν δίστασε εν έτη 1967 να βγει στην τηλεφωνική γραμμή μιας ραδιοφωνικής εκπομπής και να δηλώσει “φίλε, δεν έχω κάποια διαμάχη με τους Βιετκόνγκ. Κανείς Βιετκόνγκ δεν με αποκάλεσε νέγρο”.
Η στάση του αυτή τον έκανε σύμβολο κατά του πολέμου, του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων και η φήμη του γιγαντώθηκε. Βρέθηκε σε πολυετή δικαστική διαμάχη με το κράτος των ΗΠΑ, και του αφαιρέθηκαν οι τίτλοι του και η άδεια του πυγμάχου. Κινδύνευσε μάλιστα με φυλάκιση και δικαιώθηκε όταν ήδη μετρούσε 3,5 χρόνια αποχής από ρινγκ.
Ο Μοχάμεντ Άλι γεννήθηκε στο Λούισβιλ, στις 17 Ιανουαρίου του 1942 και ξεκίνησε την καριέρα του με το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, κάτι που του άνοιξε το δρόμο για την επαγγελματική πυγμαχία. Έδωσε μάχες που έμειναν στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού όπως αυτή με τον Σόνι Λίστον το 1964 για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, τον “Αγώνα της χρονιάς” τον Μάρτιου του 1971 και το “Thrilla in Manilla” τον Οκτώβριο του 1975 κόντρα στον Τζο Φρέιζιερ καθώς και το “The Rumble in the jungle” τον Οκτώβριο του 1974 απέναντι στον Τζορτζ Φόρμαν.
Κατέκτησε 3 φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή το 1964, 1974,1978 και αποχώρησε από την ενεργό δράση το 1981.
Το 1984 και σε ηλικία μόλις 42 ετών, διαγνώστηκε με τη νόσο Πάρκινσον, εξαιτίας των πολλών χτυπημάτων που δέχθηκε στο κεφάλι κατά τη διάρκεια της καριέρας του, λόγω του στυλ “rope-a-dope” που προτιμούσε στους αγώνες του.
Ο παγκόσμιος αθλητισμός και οι κοινωνικοί αγώνες χρωστάνε πολλά σε αυτό τον τεράστιο αθλητή. Όσο για τον ίδιο, για το πως θα ήθελε να τον θυμούνται;
«Θα ήθελα να με θυμούνται σαν τον άνθρωπο που κέρδισε τον παγκόσμιο τίτλο τρεις φορές, που είχε χιούμορ και που του αντιμετώπιζε όλους ίσα. Σαν έναν άνθρωπο που ποτέ δεν υποτίμησε εκείνους που τον θαύμαζαν, που υπερασπίστηκε τα πιστεύω του, που προσπάθησε να ενώσει όλη την ανθρωπότητα μέσω της πίστης και της αγάπης. Κι αν αυτό είναι πολύ, υποθέτω θα μπορούσα να συμβιβαστώ με το να με θυμούνται ως έναν μεγάλο μποξέρ, που έγινε ηγέτης και πρωταθλητής για τους ανθρώπους του. Δεν θα με πείραζε καν αν ξεχνούσαν πόσο όμορφος ήμουν», είχε πει κάποτε.