Της Άννας Παχή
Ο Θάνος Ανεστόπουλος, ιδρυτικό μέλος και αρχηγός του συγκροτήματος «Διάφανα Κρίνα» πέθανε χτες, όπως ανακοίνωσαν οι δικοί του άνθρωποι. Πολέμησε όσο μπορούσε τα προβλήματα υγείας του, εκείνα όμως στάθηκαν πιο δυνατά. Δε θεωρώ πως «έχασε τη μάχη». Το θέμα δεν είναι η νίκη ή η ήττα, αλλά ο αγώνας.
Υπάρχουν τραγούδια του συγκροτήματος που μου αρέσουν και άλλα που δε μου ταιριάζουν καθόλου. Θεωρώ τα «Διάφανα Κρίνα» «υπόγεια» μπάντα, ιδιαίτερη. Αναγνωρίζω βέβαια την αξία του. Δεν είναι εύκολο να μείνεις πιστός στις καλλιτεχνικές σου αρχές, σε μια χώρα που αποθεώνει εδώ και χρόνια το σκυλάδικο. Να μιλάς με τους στίχους σου για πράγματα ουσιαστικά, ντύνοντάς τα με ιδιαίτερη μουσική μελωδία. Για την ιστορία του συγκροτήματος και του ίδιου του Θάνου, σίγουρα διαβάσατε πολλά από χτες που ανακοινώθηκε ο θάνατός του. Επίσης σίγουρα, ακούσατε πολλά τραγούδια, όλος ο κόσμος τα ανεβάζει συνέχεια.
Το facebook γέμισε τραγούδια των «Διάφανων Κρίνων». Συνεντεύξεις του Θάνου Ανεστόπουλου, στιγμιότυπα από συναυλίες… Δεν ήξερα πως το συγκρότημα άρεσε σε τόσο κόσμο, ποτέ δεν είχα δει τόσες σχετικές αναρτήσεις. Έτσι γίνεται όμως. Κάποιους ανθρώπους τους θυμόμαστε όταν πια φεύγουν από τη ζωή. Τότε συνειδητοποιούμε ότι τους αγαπάμε, μας αρέσουν, μας επηρέασαν. Η μνήμη ανασύρει αναμνήσεις που η καθημερινότητα τις κρατά θαμμένες. Γιατί άραγε; Γιατί ξεχνάμε σημαντικά πράγματα, που τα θυμόμαστε όταν πια έχουν χαθεί;
Ο θάνατος του Θάνου Ανεστόπουλου είναι είδηση και ως τέτοια, θα απασχολήσει την κοινή γνώμη για λίγες μέρες. Ύστερα θα ξεχαστεί, όπως ξεχάστηκαν τόσοι άλλοι. Σε ένα βαθμό είναι φυσικό. Είναι τόσα πολλά αυτά που μας απασχολούν, τα τρέχοντα, τα ζωντανά, που δε μπορούμε να ασχολούμαστε και πολύ με αυτούς που φεύγουν. Μπορούμε όμως να ασχοληθούμε μαζί τους όσο είναι εδώ. Είναι δύσκολο να πας κόντρα στο ρεύμα, συμφωνώ. Όχι όμως ακατόρθωτο.
Γκρινιάζουμε συνεχώς για το βομβαρδισμό που δεχόμαστε από το «σύστημα». Ένα σύστημα που επιβάλλει μόδες και πρακτικές και ανθρώπους. Κυρίως ανθρώπους. Ανθρώπους που τους βλέπεις τόσο συχνά παντού, που ή θα νομίζεις πως είναι σόι σου, ή θα τους σιχαθείς. Οι άνθρωποι αυτοί σου επιβάλλονται για χρόνια, τόσο που φτάνουν να γίνουν η καθημερινότητά σου. Μπορεί να μη σου αρέσουν καν. Όμως, έχουν «κατοχυρωθεί» στην κοινωνική μνήμη. Καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο και χρόνο από αυτόν που τους αναλογεί. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πράγματα που κάνουμε. Προσπαθούμε διαρκώς να καλύψουμε ανάγκες, επικεντρωνόμαστε εκεί και συχνά, ξεχνάμε να σκεφτούμε κάτι παραπάνω, ξεχνάμε να ονειρευτούμε, ξεχνάμε να θυμηθούμε.
Το μυαλό μας είναι δικό μας. Εμείς το λειτουργούμε, εμείς του δίνουμε εντολές. Τι να του αρέσει, τι να θυμάται, τι να θαυμάζει. Όταν αφήνουμε να το λειτουργούν άλλοι, παύουμε να είμαστε εμείς και γινόμαστε «αυτό». Αν λοιπόν σας αρέσουν τα «Διάφανα Κρίνα», να ακούτε τα τραγούδια τους. Αν δε σας αρέσουν, μην το κάνετε. Αντί ασχολείστε με αυτά που αποφασίζουν οι άλλοι να ασχολείστε, σκεφτείτε εκείνο που αρέσει σε σας. Μπορεί να μην είναι της μόδας. Μπορεί να έχει περάσει καιρός από τότε που σας άρεσε, που ασχοληθήκατε μαζί του. Και τι έγινε;
Κυρίως όμως, θυμηθείτε. Θυμηθείτε αυτά που έχετε ξεχάσει ενώ δεν έπρεπε. Τους φίλους που έχετε καιρό να δείτε κι όλο αναβάλλετε να τους συναντήσετε. Τα πράγματα που θέλατε να κάνετε και δεν τα κάνετε. Δε μιλάω για την ανάβαση των Ιμαλαΐων. Μιλάω για μια βόλτα στη θάλασσα, την επίσκεψη σε ένα μουσείο, να παίξετε επιτραπέζια με τους φίλους σας, να χαζεύετε το ταβάνι μια ολόκληρη μέρα. Θυμηθείτε πως νιώθατε παλιά, ποιος ήσασταν και ποιος γίνατε.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το λέμε συνέχεια, και συνέχεια το ξεχνάμε. Ο χρόνος είναι ίσως ο μεγαλύτερος αντίπαλος που έχουμε όλοι μας. Για αυτό το λόγο, ας προτιμήσουμε να μας θυμίζει πράγματα η ζωή και όχι ο θάνατος. Εκείνος είναι τελειωτικός. Εκείνη πάλι, όχι.