Γράφει ο Ανδρέας Μπαζαίος
Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, λένε. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει και καμία όρεξη να θαλασσοπνίγεται συνεχώς. Με αυτή την καταπληκτική παρομοίωση-μεταφορά (που ξεπερνάει τα όρια του κλισέ) ξεκινάω να μοιραστώ τις σκέψεις μου.
Έχω νεύρα! Πολλά νεύρα!
Κουράστηκα να βρίσκομαι συνέχεια απολογούμενος δι’ ασήμαντον αφορμή, από ανθρώπους που δεν κάνουν τον κόπο να ψάξουν τα πράγματα λίγο παραπάνω πριν εκδώσουν την όποια κρίση τους. Όταν πλησίαζα τα πρώτα –άντα πήρα μια απόφαση ζωής, την οποία προσπάθησα να τηρήσω όσο περισσότερο μπορούσα.
Αυτή ήταν να μην ασχολούμαι με μικροπρέπειες και να μην μπαίνω στο τριπάκι να απολογούμαι για τις επιλογές μου, ειδικά όταν δεν είχαν αντίκτυπο σε άλλους ανθρώπους. Είχα αποφασίσει, με λίγα λόγια, να μην κάνω κάτι με το ζόρι, επειδή το επιβάλλουν οι κοινωνικές συμβάσεις, παρά μόνο αν το γουστάρω εγώ. Φυσικά, πάντα κάποιες από τις επιλογές μας, καλώς ή κακώς, έχουν αντίκτυπο στον κοινωνικό μας περίγυρο.
Δεν είναι εύκολο να τηρήσεις μια τέτοια απόφαση και να μη σε χαρακτηρίσουν μονόχνωτο ή/και περίεργο, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Και όταν αφορά δουλειές και συνεργασίες, τα πράγματα μπορεί να γίνουν δυσκολότερα.
Όταν περιτριγυρίζεσαι από πριμαντόνες, είναι δύσκολο να κοιτάς μπροστά και να συνεχίζεις την πορεία σου, καθώς βρίσκεις γύρω σου, παντού εμπόδια. Τα πισώπλατα μαχαιρώματα δίνουν και παίρνουν κι εσύ πρέπει να αποφασίσεις σε ποια μεριά του μαχαιριού θες να βρεθείς…
Δεν μπήκα (και δεν μπαίνω ξανά) στη διαδικασία να απολογηθώ. Εδώ να σημειώσω ότι, σίγουρα, δεν έχω το αλάθητο του Πάπα και είμαι ανοιχτός στο διάλογο, μέχρι όμως ενός σημείου. Όταν η κουβέντα καθίσταται ατέρμονη, καλό είναι να την τερματίζεις.
Πολλοί άνθρωποι τρέφονται από τις ίντριγκες και τις δολοπλοκίες. Δεν είμαι ένας από αυτούς και δεν γουστάρω να γίνω, καθώς μας περιτριγυρίζουν drama queens, παντού στη ζωή μας…
Το ίδιο συμβαίνει και στις προσωπικές σχέσεις, ερωτικές και φιλικές. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν (άκου το «Μέτρημα»), δυστυχώς ή ευτυχώς, αλλά πρόκειται για γεγονός και πρέπει να το δεχόμαστε ακριβώς ως τέτοιο.
Τα σενάρια αμέτρητα και απρόβλεπτα όπως και η ίδια η ζωή.
Πρέπει να συνεχίζουμε να κοιτάμε μπροστά, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, δεν γίνεται να είμαστε δέσμιοι του παρελθόντος. Κάποτε μου έλεγαν, πώς όλα στις σχέσεις είναι θέμα αμοιβαίων υποχωρήσεων. Και ίσως να έχουν δίκιο. Εγώ δεν το δέχομαι. Πιστεύω πώς όλα είναι θέμα ειλικρίνειας, ντομπροσύνης, αλλά και –γιατί όχι- συμβατότητας.
Δεν πρέπει να υπάρχουν και δεν χωράνε ημίμετρα σε μια πραγματική σχέση, οποιασδήποτε μορφής. Μιλήστε καθαρά, στον άνθρωπο που έχετε απέναντί σας, πείτε αυτό που πραγματικά θέλετε και όσο κι αν πονέσει, κάποια στιγμή θα το εκτιμήσει.
A, και που είστε; Αν έχετε κάνει λάθος, ζητήστε και καμιά συγγνώμη. Δεν βλάπτει. Μπορεί να τσαλαπατηθεί λίγο ο εγωισμός σας, αλλά τουλάχιστον θα το έχετε κάνει εσείς. Αυτό είναι από μόνο του μια προσωπική νίκη.