Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Όταν δουλεύεις σε έναν εργασιακό χώρο για περίπου 14 χρόνια το λές και κατόρθωμα στις εποχές που ζούμε. Έτσι όταν έρθει το τέλος εποχής, σίγουρα σου φαίνεται περίεργο. Δεν το συνηδητοποιείς στην αρχή, γιατί τα νεύρα υπερτερούν, αλλά όσο περνάει ο καιρός και οι μήνες, τόσο σου κάνει μεγαλύτερη αίσθηση. Σου λείπουν οι άνθρωποι που περνάγατε μαζί τις περισσότερες ώρες της ημέρας, το κλίμα που επικρατούσε και που ήταν πάρα πολύ καλό,το γραφείο σου, ο υπολογιστής σου και γενικά όλα όσα συνδέονταν με αυτή τη δουλειά.
Θα μου πεις τι φλασιά έφαγες τώρα. Έτσι μου ήρθε στο κεφάλι, καθώς ένας φίλος μου θύμησε οτι κλείνω ένα χρόνο απο τότε που έφυγα απο την εφημερίδα. Ένας μάλλον κακός χρόνος, όπως κακός ήταν και ο προηγούμενος, όσο ήμουν στα παλιά μου δουλειά.
Ε και όπως και να το κάνεις, μια νοσταλγία με έπιασε. Η μέρα συμπίπτει με την πρώτη μου μέρα στη νέα μου δουλειά που καμία σχέση δε έχει με αντικείμενο που ασχολούμαι τα τελευταία 20 χρόνια. Τι να κάνεις θα μου πεις, η οικονομική κρίση δεν μας αφήνει τέτοιες πολυτέλειες, πόσο μαλλον σε έναν κλάδο όπως η δημοσιογραφία που έχει πεθάνει αλλά δεν το ξέρει. Αυτή λοιπόν είναι η δεύτερη δουλειά μέσα σε αυτό τον ένα χρόνο. Η πρώτη ήταν και αυτή μέσα στα δημοσιογραφικά πλαίσια αλλά παράλληλα ένα τεράστιο σοκ. Το οτι άντεξα 5 ολόκληρους μήνες με τις συνθήκες παράνοιας που επικρατούσαν το λες και κατόρθωμα. Τώρα σε αυτή θα δούμε. Πρώτη μέρα είναι εξάλλου. Ελπίζω να μην είναι χειρότερη, αν και το κόβω εξαιρετικά δύσκολο.
Όπως και να έχει πάντως η σύγκριση με τα παλιά είναι αναπόφευκτη. Τίποτε δεν συγκρίνεται με την εφημερίδα στον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας κάπου στη Μεσογείων…