Της Άννας Παχή
Ξαναμωραίνεσαι. Σε χτυπά κατακούτελα και δεν ξέρεις από πού σου ήρθε. Προσπαθείς να βάλεις μπροστά τη λογική, στο κάτω – κάτω, μεγάλο παιδί είσαι. Αδύνατον. Το παιδί υπερνικά το μεγάλο (και μεταξύ μας, καλά κάνει). Θες να κάνεις με τον άλλον ότι δεν έκανες ποτέ, με κανέναν. Το κάνεις, διότι τώρα μπορείς. Δεν κρύβεσαι από τη μαμά και το μπαμπά, δε σου κουνά κανείς το δάχτυλο, μπάζεις στο σπίτι σου όποιον θες, δε δίνεις λογαριασμό, κι αν θες να κάνεις τρέλες, κάνεις τρέλες και το ευχαριστιέσαι κιόλας.
Κάθε πράγμα στον καιρό του λένε και σε γενικές γραμμές έχουν δίκιο, αλλά στον έρωτα τα στεγανά παύουν να υπάρχουν, γνωστό αυτό από αρχής κόσμου.
Τώρα, βρίσκεσαι στο υπέροχο εκείνο σημείο που είσαι αρκετά νέος για να κάνεις πράγματα, και αρκετά μεγάλος για να μπορείς να τα κάνεις. Έχεις φάει τα στραπάτσα σου, τις φόλες, τις απογοητεύσεις, είσαι ώριμος, είσαι σοφός. Οπότε, αν σου πει το έτερο ήμισυ μέσα στη νύχτα «πάμε μέχρι τη Χαλκίδα για παγωτό», χρησιμοποιείς τη σοφία σου για να πεις «ΝΑΙ!». Ο έρωτας μετά τα σαράντα έχει πολλά ναι.
Φυσικά, υπομένεις την καζούρα των άλλων, που σε βλέπουν να περιφέρεσαι με το χαζοχαρούμενο χαμόγελο του έφηβου, την ίδια στιγμή που τα μάτια σου έχουν το βλέμμα του ερωτοχτυπημένου ελαφακίου. Ακούς διάφορα, άλλα ευγενικά «πόσο χαίρομαι για σένα» κι άλλα λίγο κακιασμένα «καλά, κι εμείς ερωτευτήκαμε, δεν κάναμε έτσι». Σκασίλα σου. Η μόνη κουβέντα που οφείλεις να ακούσεις είναι «Ζήστο».
Ζήσε το. Δεν έχει σημασία αν τα μαλλιά σου άσπρισαν λίγο, ή αραίωσαν, αν έχεις κοιλίτσα και νομίζεις πως οι αντοχές σου έχουν περιοριστεί. Νομίζεις. Ο έρωτας δίνει φτερά, σχεδόν κυριολεκτικά. Ομορφαίνει κιόλας. Το βλέπεις στον καθρέφτη σου καθημερινά, άσε που στο λένε όλοι. Λάμπεις, μέσα κι έξω, ενώ ταυτόχρονα ομορφαίνουν όλα γύρω σου. Δε δίνεις σημασία στην κίνηση του δρόμου, στη βαρετή δουλειά σου, στη γκρίνια των υπολοίπων. Είσαι ερωτευμένος. Και το καλύτερο είναι πως το ξέρεις και το απολαμβάνεις σε όλη του την ένταση. Για να ερωτευτείς, σημαίνει πως αυτός/ή που έχεις απέναντί σου, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος. Θέλεις αυτό που είναι και θέλει αυτό που είσαι. Τέλος.
Αν εσύ, μόνε και μόνη εκεί έξω, νομίζεις πως για σένα τέλειωσε το κεφάλαιο Έρωτας, αυταπατάσαι. Θα σου χτυπήσει την πόρτα εκεί που δεν το περιμένεις και θα μπει μέσα χωρίς να ζητήσει άδεια. Σου παίρνει το μυαλό και δεν υπολογίζει τίποτα. Έτσι είναι ο έρωτας και η αγάπη. Έτσι πρέπει να είναι. Ζήσε το λοιπόν, κι άσε τις αμφιβολίες απ’ έξω. Δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν. Ο έρωτας έχει.