Της Άννας Παχή
«Νους υγιής εν σώματι υγιεί» ή κάπως έτσι το έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που κάτι ήξεραν παραπάνω σε αυτά τα θέματα. Όταν κάθεσαι όλη μέρα και στοχάζεσαι, ενώ οι δούλοι κάνουν όλες τις χειρωνακτικές δουλειές, με κάτι πρέπει να ασχοληθείς.
Ο αθλητισμός στην Ελλάδα, όπως πολλά άλλα πράγματα που γεννήθηκαν εδώ για να μεταναστεύσουν αργότερα (δημοκρατία, πολιτισμός, πνεύμα κ.ά.) δεν ευτύχησε. Οι περισσότεροι περιορίζονται στο σπορ της «πίτσας εν τω καναπέ» παρακολουθώντας άλλους να παίζουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ, άντε και στο τσακίρ κέφι, λίγο στίβο. Οι γυναίκες πάλι, απασχολημένες με τη δουλειά, τα παιδιά, το σύζυγο, που να βρουν χρόνο για άθληση, ανάμεσα στις στοίβες ασιδέρωτων ρούχων και άπλυτων πιάτων.
Όμως… η παντοδύναμη μόδα έφερε τα πάνω, κάτω. Το κυνήγι της τέλειας εμφάνισης, απαραίτητης προϋπόθεσης για το σύγχρονο άνθρωπο, έβαλε τα γυμναστήρια στην καθημερινή ζωή. Προσπαθεί, έστω, καθώς η βαρεμάρα του καθενός είναι ισχυρότερη από την επιθυμία του.
Γυμναστήρια ξεφύτρωσαν σα μανιτάρια, παντού. Ακριβά στην αρχή, προσιτά στον καθένα τώρα, λόγω της κρίσης και του ανταγωνισμού. Άλλα προσπάθησαν να μαζέψουν τα φράγκα και να φύγουν. Άλλα, να κάνουν δουλειά. Το θέμα είναι, τι κάνεις εσύ;
Οι περισσότεροι έχουμε γραφτεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας σε γυμναστήριο. Οι περισσότεροι επίσης, δεν πατήσαμε ποτέ (ή σπάνια). Χρησιμοποιούμε ένα σωρό δικαιολογίες: «Δεν έχω χρόνο» (προλαβαίνω να δω τηλεόραση και να αποχαυνωθώ στον καναπέ), «είμαι κουρασμένος» (η γυμναστική αποδεδειγμένα ξεκουράζει, κυρίως τον εγκέφαλο), «από Δευτέρα» (μαζί με τη δίαιτα, το κόψιμο του καπνίσματος, της ταχτοποίησης του παταριού, της αναζήτησης του Άγιου Δισκοπότηρου). Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχεις (πολύ) άδικο. Τα γυμναστήρια είναι ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που ζούμε. Με την έλευση του καλοκαιριού οι συνδρομές και οι παρουσίες πληθύνονται.
Ας πάμε μια βόλτα, να δούμε τι γίνεται:
Εν αρχή ην η ρεσεψιόν. Με το που μπαίνεις βλέπεις ένα μπουμπουκάκι το πολύ μέχρι 24 Μαΐων, λεπτό, κομψό, ντυμένο με trendy φόρμα και μακιγιαρισμένο λες και θα πρωταγωνιστήσει σε όπερα της Λυρικής. Στην αρχή σκέφτεσαι «έτσι θα γίνω κι εγώ». Με τον καιρό όμως καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Μια φορά έρχονται τα ρημάδια τα νιάτα.
Το γυμναστικό προσωπικό: άνδρες και γυναίκες στην ακμή τους. Γραμμωμένοι, χωρίς ίχνος περιττού λίπους, με τον αέρα που δίνει η αίσθηση της υγείας και της σωματικής καλαισθησίας, προσπαθούν να πάρουν τις πατσαδούρες σου και να τις κάνουν άξιες των φωτογραφιών που θα βγάλεις στην παραλία. Προσπαθούν να σου δώσουν κουράγιο, να σε πείσουν ότι μπορείς να τα καταφέρεις και να αποκτήσεις το σώμα των ονείρων σου. Απόφοιτοι της Γυμναστικής Ακαδημίας, περιμένοντας το διορισμό, υποπληρώνονται από τα γυμναστήρια για να περιφέρουν το άψογο κορμί τους δώθε –κείθε, και να δίνουν συμβουλές σε όποιον έχει πληρώσει για να τις ακούσει. Επειδή όμως έχουν φάει πολλές φόλες από τύπους που στην αρχή ενδιαφέρθηκαν και μετά τα παράτησαν, έχουν υιοθετήσει τη στάση του Βούδα, είναι ατάραχοι.
Τα θηλυκά πιπίνια: Κυκλοφορούν όλο σκέρτσο και νάζι, φορώντας την ομορφιά της ηλικίας, τέλεια χτενισμένες και βαμμένες (σαν τις ρεσεψιονίστ). Εσύ ιδρώνεις με το που πλησιάζεις το διάδρομο, εκείνες παραμένουν στεγνές σαν παξιμάδια. Ξέρουν όλους τους γυμναστές και τις γυμνάστριες με τα μικρά τους ονόματα, έχουν κάνει φιλίες, νιώθουν σα στο σπίτι τους εκεί μέσα. Ακούν μουσική από το κινητό τους και η προσπάθεια που καταβάλλουν είναι η ελάχιστη. Είναι όμως εκεί. Φροντίζουν το σώμα τους γιατί ξέρουν πως αυτό είναι τελικά εκείνο που θα τους βοηθήσει να προοδεύσουν, είπαμε, η εξωτερική εμφάνιση είναι το παν και όταν το βλέμμα τους πέσει πάνω σου, καταλαβαίνεις τι σκέφτονται: «εγώ δε θα γίνω ποτέ έτσι». Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο εξεύρεσης γκόμενου.
Τα αρσενικά πιπίνια: ότι και παραπάνω, μόνο που αυτοί, αντί για μακιγιάζ, επιδεικνύουν μούσκουλα.
Οι nerds: Αγόρια και κορίτσια που ασχολούνται περισσότερο με το μυαλό τους και κάποια στιγμή βαρέθηκαν να ακούν όλον τον κόσμο να τους/τις αποκαλεί «λαπάδες». Τα γυμναστικά όργανα τους είναι τόσο άγνωστα όσο η θεωρία της σχετικότητας στα καλαμαράκια, παρόλα αυτά, προσπαθούν να κάνουν ότι μπορούν για να διώξουν τα παχάκια και να «δέσουν», προκειμένου να αποδείξουν πως κι αυτοί / αυτές μπορούν.
Οι πορωμένοι: η γυμναστική είναι για αυτούς τρόπος ζωής. Ξέρουν τι ακριβώς γυμνάζει κάθε όργανο, πόσους μύες έχει ο άνθρωπος και πως μπορεί να τους βελτιώσει. Το διατροφολόγιό τους είναι προσεγμένο μέχρι φρεσκοκομμένης ρόκας και μετράνε θερμίδες με την ευλάβεια που οι τράπεζες μετράνε τόκους. Μιλάνε διαρκώς για προγράμματα γυμναστικής (κι έχουν άποψη για το κάθε ένα από αυτά) συμπληρώματα διατροφής και τρόπους να βελτιώσουν τη φυσική τους κατάσταση. Το γυμναστήριο είναι η εκκλησία τους. Βοήθειά τους.
Παππούδες – γιαγιάδες: Όλοι χωράνε σε ένα γυμναστήριο και συχνά θα δεις ανθρώπους περασμένης ηλικίας που – ακολουθώντας τις οδηγίες του γιατρού – προσπαθούν να στηρίξουν πονεμένες πλάτες και πόδια, να μειώσουν τη χοληστερίνη, να νιώσουν λίγο καλύτερα, βρε αδερφέ. Νιώθουν λίγο εκτός τόπου και χρόνου, αλλά το παλεύουν, όπως πάλεψαν ολόκληρη τη ζωή τους. Είναι πολύ γλυκούληδες.
Οι αγχωμένοι: Συνήθως γράφονται τους καλοκαιρινούς μήνες, για να διώξουν τα περιττά κιλά του χειμώνα και να κάνουν αξιοπρεπή εμφάνιση στις παραλίες. Ή, έχουν να πάνε σε γάμο και πρέπει να χωρέσουν στο καλό φόρεμα, ή να αποδείξουν πως δε γέρασαν. Ο στόχος τους είναι να χάσουν δέκα κιλά σε ένα μήνα, ο κόσμος να χαλάσει. Σκοτώνονται στα όργανα, το ρίχνουν σε δίαιτες εξπρές και αγριοκοιτάνε τους πάντες. Είναι προσηλωμένοι στο στόχο τους, μέχρι τη στιγμή που αντιλαμβάνονται πως αυτός ο στόχος είναι ανέφικτος. Έτσι αποχωρούν και δεν ξαναπατάνε ποτέ στο γυμναστήριο, ρίχνοντας το φταίξιμο σε αυτό. «Δε μου έκανε τίποτα». Λες και το γυμναστήριο έχει μαγικό ραβδί. Ε, δεν το έχει.
Οι ζορισμένοι: Δεν έχουν καμία διάθεση για γυμναστική, αλλά έχουν συνειδητοποιήσει πως δε μπορούν να το αποφύγουν. Το λίπος έχει κολλήσει επάνω τους όπως τα μύδια στις καρίνες των ναυαγισμένων πλοίων. Έχουν αυχενικό, προβλήματα στη μέση, στα πόδια. Η καθιστική ζωή τους έγινε βραχνάς και χρειάζονται μια αλλαγή προς το υγιέστερο. Να κουνηθούν λίγο, να δουλέψουν το έρμο το κορμί που τους δόθηκε. Βαριούνται φριχτά το γυμναστήριο, σέρνονται όμως, έστω και με τη διάθεση του μάρτυρα που θα ριχτεί στα λιοντάρια. Το παλεύουν και χαίρονται όταν βλέπουν την παραμικρή βελτίωση, παίρνουν κουράγιο.
Εσύ, σε ποια κατηγορία ανήκεις;