Της Άννας Παχή
Όποιος δεν το έχει πει έστω και μια φορά στη ζωή του, να σηκώσει το χέρι να του κάνουμε άγαλμα. «Μαλακομαγνήτης». Νέα ελληνική λέξη που περιγράφει τις απανωτές ερωτικές μας αποτυχίες. Διότι, φταίνε πάντα οι άλλοι, εμείς, ποτέ!
Ο μαλακομαγνήτης είναι κάτι που εκπέμπεται και προσελκύει ανθρώπους που – το ξέρεις από την αρχή σχεδόν – θα σε πληγώσουν. Δεν πρόκειται για καμιά σοφιστικέ ηλεκτρονική συσκευή που στέκεται σα φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι σου, είναι δονήσεις που βγαίνουν από μέσα σου και κατευθύνονται στον (πάλι βρήκα το) λάθος άνθρωπο (για να αγαπήσω). Εκείνος «τσιμπάει». Οι δικές του δονήσεις λένε πως βρήκε πάλι το θύμα. Έτσι γίνονται αυτά.
Μπορεί να σου λένε όλοι πως δεν ταιριάζετε, δεν έχετε τίποτα κοινό, δεν υπάρχει μέλλον, δεν, δεν, δεν. Εσύ δεν ακούς. Ο έρωτας (ή αυτό που νομίζεις πως είναι έρωτας) προκαλεί εκτός από τύφλωση και κουφαμάρα. Όταν δυο από τις πέντε αισθήσεις υπολειτουργούν, τι περιμένεις;
Αν είσαι πιστός, θα μπλέξεις με άπιστη. Αν είσαι ειλικρινής, θα μπλέξεις με ψεύτη. Αν θες σοβαρή σχέση θα καψουρευτείς «αδέσμευτο». Αν είσαι κουκουρούκου, θα συνενωθείς με σοβαρό. Τα ετερώνυμα έλκονται, έτσι δε λέει η Φυσική; Υπακούς κι εσύ στους φυσικούς νόμους. Μπλε σε ροζ.
Όλα προέρχονται από την επιθυμία μας να αποδείξουμε πως μπορούμε. Μπορούμε να αλλάξουμε τον άλλον, να τον φέρουμε στα μέτρα μας. Η αγάπη μας μπορεί να νικήσει τις καταστάσεις, το παρελθόν, τα βιώματα, το χαρακτήρα. Του άλλου. Εμείς είμαστε μια χαρά, ο άλλος πρέπει να αλλάξει. Αμ δεν αλλάζει. Ποτέ και κανείς. Μπορεί να εξελιχθεί, να ωριμάσει, να διαφοροποιηθεί κάπως, αλλά δε θα αλλάξει ποτέ.
Μετά τα πρώτα μέλια, οι χαριτωμένες διαφορές γίνονται Ρουβίκωνες που δεν ξεπερνιόνται ούτε με αντιτορπιλικό. Ο άλλος ή η άλλη, δεν υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις σε αυτά, απλά δεν «παίζει» με τους ίδιους όρους. Θες να σου τηλεφωνεί και δεν το κάνει. Είσαι συνεπής στο ραντεβού, σε στήνει. Θες να πας να ακούσεις Πυξ Λαξ, προτιμά το Μαζωνάκη. Σπάτε τα νεύρα ο ένας του αλλουνού και ζητάτε τα ρέστα αμφότεροι. Στο τέλος, επειδή τα ετερώνυμα δεν έλκονται πια και τόσο πολύ, τα σπάτε, συνήθως εν μέσω κλαμάτων και κατηγοριών. «Γιατί μου το έκανες αυτό;», «Γιατί με πλήγωσες;», Γιατί, γιατί;
Επειδή τον/την άφησες. Επειδή έκλεισες τα μάτια, έκλεισες τα αυτιά και βούλωσες το ρημάδι το ένστικτο που σου έλεγε να φύγεις μακριά. Επειδή η ανάγκη σου να υπερισχύσεις ήταν μεγαλύτερη από την ευτυχία που θα μπορούσες να βρεις κάπου αλλού. Έμεινες μαζί της (του, μην τα γράφω συνέχεια) επειδή πίστευες πως στο τέλος θα έκανε αυτό που ήθελες εσύ. Μπορεί απλά να μην ήθελες να μείνεις μόνος, και στο πρόσωπο του άλλου νόμιζες πως εξαντλούνται οι πιθανότητές σου για σύντροφο, οπότε συνέχισες να κοιτάς αλλού. Να ήθελες ένα πράγμα από τον άλλον κι όταν το βρήκες να μην ασχολήθηκες με τα υπόλοιπα. Στη σχέση όμως, ποτέ ένα πράγμα δεν είναι αρκετό.
Κάποια στιγμή, τα κατάλαβες όλα. Κι αντί να ακούσεις τον καημένο τον εαυτό σου, να παραδεχτείς το λάθος σου και να πας για φρέσκα κουλούρια, έμεινες εκεί, να επιμένεις σε μια χαμένη παρτίδα τάβλι, να σπας το στομάχι σου και να ελπίζεις το ανέφικτο. Λογικό που σε παράτησε και καλά έκανε. Είδε το άτοπον του πράγματος και εξαφανίστηκε. Δε σε ήθελε. Κι αντί να υποκριθεί ότι σε θέλει, σηκώθηκε κι έφυγε. Βέβαια, υπάρχουν τρόποι και τρόποι για να φύγει κάποιος. Αξιοπρεπώς, ήρεμα, με σταράτες εξηγήσεις, αλλά και με απατεωνιά, λαμογιές ή απλές εξαφανίσεις από προσώπου γης. Υπάρχουν πολλών ειδών χωρισμοί, τηλεφωνικοί, φεϊσμπουκικοί, με μήνυμα στο κινητό. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τα άντερα να παραδεχτούν τα λάθη τους καταμουτρίς.
Αντί να δοξάζεις το Θεό που ξεφορτώθηκες το άχρηστο βάρος, πας και πέφτεις με τα μούτρα στην επόμενη φόλα. Κάνεις τα ίδια λάθη, με τον ίδιο τύπο ανθρώπου, εκείνου που ΔΕΝ είναι για σένα. Μια φορά είναι λάθος, δύο φορές σύμπτωση, τρεις, μοτίβο. Το λένε σε όλα τα αστυνομικά που ψάχνουν το serial killer. Μόνο που στην περίπτωσή μας, ο serial killer είσαι εσύ και σκοτώνεις τον εαυτό σου.
Διάβασα το εξής ωραίο: «Λέτε πως έχετε μαλακομαγνήτη. Τι να πει και η Σάνσα Σταρκ». Πολύ πετυχημένο αλλά κι εκείνη τις έκανε τις μαλακίες της. Για να παντρευτεί βασιλιά παρέβλεπε τις βαρβαρότητές του. Της έδωσαν τον Τύριον, κι αντί να τον εκτιμήσει και να ζητήσει βοήθεια, το έσκασε. Όταν ο Μπέιλις την πούλησε στον άνθρωπο που κατέλαβε το σπίτι της, τον παντρεύτηκε (ναι, στο τέρας τον Μπόλτον αναφέρομαι). Ποιος φταίει;
Βάλε στη θέση της τον εαυτό σου. Έδωσες σημασία στα σημάδια; Άκουσες τη φωνούλα που σου έλεγε «τρέχα»; Ή μήπως, υπέκυψες στις ανασφάλειες και τον εγωισμό, μέχρι που οι καταστάσεις σε πήραν παραμάζωμα; Έχεις το σθένος να μείνεις μόνος, αντί να σκορπίζεσαι δεξιά κι αριστερά; Ρητορικές είναι οι ερωτήσεις.
Σταμάτα να κλαίγεσαι παντού για τις ατυχίες σου στον έρωτα. Σταμάτα να πέφτεις με τα μούτρα σε όποιον / όποια απλά σου γυαλίσει. Πάρε το χρόνο σου, γνώρισέ τον, δες πως είναι πραγματικά, όχι όπως εσύ νομίζεις ότι είναι. Πρώτα όμως, δες ποιος είσαι εσύ και ή αγάπησε αυτό που είσαι, ή άλλαξέ το, αλλά για σένα, για κανέναν άλλον.
Εν ολίγοις, μαλακομαγνήτης δεν υπάρχει. Υπάρχεις εσύ και οι επιλογές σου. Επειδή εσύ θα τις φας στη μάπα, πρόσεξέ τις.