Γράφει η Άννα Παχή
Εκεί που λέμε για την ανάγκη της αποδοχής της – όποιας – διαφορετικότητας, εκεί που γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για τα ίσα δικαιώματα που έχουν όλοι οι άνθρωποι, εκεί που γίνονται – έστω κάποια βήματα – για τη βελτίωση αυτής της έρμης της ζωής μας, έρχεται ένα βίντεο που τα τινάζει όλα στον αέρα.
1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας. Βαρύγδουπο. Σκέφτεσαι πως έχεις να κάνει με κάτι επιστημονικό. Τρίχες.
Προκειμένου να ελκύσουν πελάτες, οι ιθύνοντες “νόες” του συνεδρίου αυτού, προσπαθούν κατάφωρα να δημιουργήσουν ενοχές σε όλες τις γυναίκες που δεν έχουν παιδιά. Έβαλαν στο μίξερ σπουδές, καριέρα, προσωπικούς στόχους και έφτιαξαν ένα έκτρωμα που εκμεταλλεύεται ένα από τα πιο ιερά πράγματα, την Μητρότητα.
Φυσικά, πρωταγωνιστεί Γυναίκα. Μια όμορφη γυναίκα, κομψή, καλοντυμένη.
Και ξαφνικά…. έρχεται η μέρα που κλείνεις τα πολλά. Ποια πολλά; Τα πολλά χρόνια προφανώς, καθώς το νούμερο της τούρτας ξεκινά από τα σαράντα κι αυξάνεται. Πρώτο λάθος: Σαράντα χρόνια δεν είναι πολλά. Είναι απλά, χρόνια. Μια γυναίκα σαράντα χρονών ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΡΙΑ, πόσο δύσκολο είναι να το αντιληφθούμε αυτό;
Αρχίζει (λέει) ο απολογισμός: Σε κάθε γενέθλια κάνουμε απολογισμό. Σκεφτόμαστε τι έχουμε πετύχει και τι θέλουμε να πετύχουμε ακόμη.
Όχι για αυτά που έκανες, αλλά για αυτά που ΈΠΡΕΠΕ να κάνεις; Ορίστε; Ποιός είναι αυτός που θα σου πει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνεις σε αυτήν τη ζωή; Η ζωή είναι δική σου, δική μου και κάνουμε ότι γουστάρουμε, χωρίς να περιμένουμε από κανέναν να μας πει ΠΡΕΠΕΙ. (Σίγουρα όχι κάποιος που κοιτά να σου φάει λεφτά με τις εξωσωματικές).
Μετά πέφτουν οι ερωτήσεις που όλες οι μόνες έχουμε βαρεθεί να ακούμε. Πότε θα παντρευτείς; (Όποτε γουστάρω κι αν γουστάρω). Πότε θα γίνεις μάνα; (Όποτε γουστάρω κι αν γουστάρω).
Γνώρισες λέει τον άντρα της ζωής σου και καταλαβαίνεις πως μετά τα σαράντα δεν ΜΠΟΡΕΙΣ να γίνεις μάνα. Ωραία επιστημοσύνη. Λες και τα σαράντα είναι πενήντα ή εξήντα κι εσύ – που δεν έχεις μπει στην κλιμακτήριο ακόμη – είσαι ένας άχρηστος οργανισμός. Τέλειο;
Κι η κομψή κυρία ρωτά: Τι έκανα λάθος; Για να της απαντήσει μια γυναικεία φωνή, Τίποτα δεν έκανες λάθος, απλά δεν γνώριζες. Τι πράγμα; Πως οι σπουδές θέλουν χρόνο; Πως η καριέρα θέλει χρόνο; Πως η ζωή θέλει χρόνο; Ή μήπως πως ΠΡΕΠΕΙ όλες οι γυναίκες να έχουν κάνει παιδιά μέχρι πότε; Τα 20; Τα 30; γιατί για τα 40 μας το απέκλεισαν.
Ύστερα μπαίνει η μόνη λογική κουβέντα: Ενημέρωση. Οκ, να ενημερωθώ για να γνωρίζω. Εκτός από αυτό όμως, τι ζόρι τραβάτε με τα παιδιά;
Το βίντεο τελειώνει με το σλόγκαν “Συνδέσου με τη γονιμότητά σου”. Μάλιστα, τώρα θα ενώσω τα καλώδια και θα συνδεθώ. Ρε, δεν ντρεπόμαστε καθόλου τελικά.
Εσείς που θέλετε να κάνετε παιδιά, με το καλό. Είμαστε πολλές που δεν θέλουμε, τι δεν καταλαβαίνετε; Η Γυναίκα είναι άνθρωπος, όχι τεκνοποιητική μηχανή. Δεν ζούμε για να καυλώνουμε τους άντρες, ή να κάνουμε μωρά. Όχι όλες τουλάχιστον. Η κάθε μια έχει τους λόγους της και είναι δικοί της, δεν υποχρεούται να τους μοιραστεί με κανέναν αν δεν θέλει. Ούτε ο προορισμός μας σε αυτήν τη ζωή είναι να γίνουμε μάνες. Ποτέ δεν άκουσα πως ο προορισμός του άντρα είναι να γίνει πατέρας κι αν τα έχω μάθει καλά, είναι βασική προϋπόθεση για να γεννηθεί ένα παιδί. ΠΟΤΕ.
Ο προορισμός του κάθε ανθρώπου είναι δικός του και τον βρίσκει μόνος του, αν τον βρει.
Αυτός ο ψυχαναγκασμός για να γίνει η κάθε γυναίκα μάνα, πρέπει να σταματήσει επιτέλους. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου πει τι θα γίνεις, κι αν θα γίνεις. Όπως κανείς δε σε ρωτάει τι θα κάνει στη ζωή του.
Το βίντεο είναι κατάπτυστο για πολλούς λόγους:
-Δημιουργεί (ή τουλάχιστον προσπαθεί να δημιουργήσει) ενοχές στις γυναίκες που δεν έχουν κάνει δική τους οικογένεια.
-Χρησιμοποιεί μια όμορφη όπως είπαμε γυναίκα, (κοστουμαρισμένη για να φαίνεται επαγγελματίας) για να στοχοποιήσει όσες έχουμε άλλες επιθυμίες, πέραν του μωρού.
-Οριοθετεί την δεκαετία των 40 ως το τελευταίο όριο. Και πάλι από όσο γνωρίζω, παιδιά μπορείς να κάνεις μέχρι να μπεις στην κλιμακτήριο κι αυτό συμβαίνει στα 45, στα 48 ή και στα πενήντα ακόμη.
-Προτάσσει το θέμα Παιδί ως τον ύψιστο στόχο στη ζωή μιας γυναίκας. Λυπάμαι αλλά σας πληροφορώ πως δεν είναι, κι ευτυχώς. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τους ίδιους στόχους, πως να το κάνουμε τώρα.
-Θέλοντας να διαφημίσει τη βιομηχανία της γονιμότητας, χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα. Στοχοποιεί, εκβιάζει συναισθήματα, δημιουργεί ενοχές. Κανονικά, έπρεπε να το απορρίψει η ίδια η επιστημονική κοινότητα, αν θέλει να λέγεται επιστημονική.
-Τέλος, πουθενά δεν είδα να αναφέρονται παροχές και διευκολύνσεις για να κάνει κανείς οικογένεια, ειδικά σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Δεν τους είδα, επειδή δεν υπάρχουν. Το κράτος είναι μονίμως απόν. Δεν υπάρχουν βρεφονηπιακοί σταθμοί, δεν υπάρχει οικονομική βοήθεια, δεν υπάρχει τίποτα. Παρόλα αυτά, η Γυναίκα ΠΡΕΠΕΙ να γίνει μάνα. Μόνη της. Για να ευχαριστηθεί η υποκριτική κοινωνία και να συνεχιστούν τα στερεότυπα. Είναι δική της ευθύνη. Μόνο. Ντροπή. Δεν έχω κάτι άλλο να πω.
Α, ναι.
Η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως, λένε. Ας το ξαναπούμε λοιπόν προς εμπέδωση:
-ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ. ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.
-Δεν είναι για όλες τις γυναίκες προορισμός η οικογένεια.
-Δεν είναι “καημένες” οι γυναίκες που ενδιαφέρονται για άλλα πράγματα πέραν του μωρού.
-Κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις επιλογές του άλλου. ΚΑΝΕΝΑΣ.
-Το να είσαι μόνος, δεν είναι καλό ή κακό. Είναι απλά ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.
ΓΚΕΓΚΕ;