Της Άννας Παχή
Στον Εισαγγελέα πρέπει να εμφανιστεί έως αύριο ο Αρτέμης Σώρρας και οι συνεργάτες του, ως ύποπτοι για καμιά δεκαριά ποινικά αδικήματα ιδιαίτερα σοβαρά όπως απάτη, διεύθυνση, σύνταξη και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, προώθηση πολιτών σε βιαιοπραγίες και διασπορά ψευδών ειδήσεων.
Δε θα ασχοληθώ με την καθυστέρηση αυτής της κλήσης για τη διενέργεια έρευνας. Ο τροχός της ελληνικής δικαιοσύνης κυλά πιο αργά κι από χελώνα σε ανήφορο. Δε θα ασχοληθώ με τους πολιτικούς και επιχειρηματίες που τον πήραν σοβαρά, τον συνάντησαν και συνομίλησαν μαζί του. Ούτε με τους δημοσιογράφους που τον κάλεσαν στις εκπομπές τους, δίνοντας βήμα σε έναν – τουλάχιστον – τυχοδιώκτη προς άγραν τηλεθέασης.
Θα ήθελα να ασχοληθώ με τους ανθρώπους που πίστεψαν τις δηλώσεις περί τρισεκατομμυρίων, τα οποία θα έπεφταν ως μάννα εξ ουρανού στις άδειες τσέπες τους. Με εκείνους που – έχοντας τόσο μεγάλη ανάγκη να ανήκουν κάπου – τον ακολουθούν με πάθος σχεδόν θρησκευτικό. Θα ασχοληθώ με κείνους που έδωσαν τον οβολό τους ως συνδρομή, για να κερδίσουν… τι; Περισσότερα λεφτά; Προσωπική αξία; Τη βασιλεία επί της γης;
Το ημερολόγιο γράφει 2017. Δυο χιλιάδες δεκαεφτά χρόνια υποτιθέμενου πολιτισμού δεν είναι ικανά να βγάλουν από το μυαλό και την καρδιά του ανθρώπου το φανατισμό, την τυφλή υποταγή σε έναν «ηγέτη» και την προσδοκία του εύκολου κέρδους.
Η κατάσταση αυτή δεν είναι μόνον ελληνικό φρούτο. «Μέντορες», διάφοροι «γκουρού», ψευδοπροφήτες λυμαίνονται επί εκατοντάδες, χιλιάδες χρόνια την ανθρώπινη αδυναμία, την αμορφωσιά, τη βαρεμάρα. Ναι, βαρεμάρα. Πρέπει να βαριέσαι πολύ για να αφήνεις τον εαυτό σου έρμαιο στον κάθε επιτήδειο. Πρέπει να βαριέσαι πολύ για να μην ενημερώνεσαι, να μην κρίνεις, να μη σκέφτεσαι. Πρέπει να βαριέσαι πολύ για να γίνεσαι το χαλί που πάνω του θα πατήσει ο εξυπνάκιας και θα ανέβει ακόμα ψηλότερα.
Οι παθογένειες δεν περιορίζονται στο κίνημα Σώρρα, το οποίο θα κάνει χρόνια να ξεφουσκώσει, αν ξεφουσκώσει ποτέ. Όσο υπάρχει έλλειψη (παιδείας, δουλειάς, συντροφικότητας, κοινής λογικής) πάντα θα υπάρχει ένας Σώρρας που θα εκμεταλλεύεται το σωρό. Διότι εκεί οδηγούμαστε, με όχι και τόσο αργά βήματα πλέον. Γινόμαστε ένας σωρός, ταπεινός, μόνος, πλήρως απογοητευμένος που περιμένει κάποιον να έρθει να τον μαζέψει και να του δώσει αυτά που του λείπουν. Το θέμα είναι πως ο,τιδήποτε σου δίνει κάποιος, δεν είναι δικό σου. Δικά σου είναι αυτά που κερδίζεις. Μέσα στο σωρό, δεν κερδίζει κανείς, τίποτα, παρά μόνον έναν (τον όποιον) Σώρρα. Κι αυτό αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι καν κέρδος…