Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Ο Σπύρος Γιαννιώτης κατάφερε να πετύχει τον τελευταίο μεγάλο στόχο της καριέρας του. Ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Ήταν άλλωστε το μόνο που του έλειπε από την πλούσια συλλογή του. Το έχασε στο Λονδίνο πριν 4 χρόνια (ποιός θα ξεχάσει το κλάμα του για την 4η θέση που κατέλαβε τελικά). Τότε ήταν 32 χρονών. Πείσμωσε, θύμωσε με τον εαυτό του, έκανε την υπέρβαση και στα 36 του κατάφερε, ύστερα από ένα συγκλονιστικό αγώνα, να πάρει την δεύτερη θέση στα 10 χιλιόμετρα ανοικτής θάλασσας στην Ολυμπιάδα του Ρίο. Όλα αυτά τον κάνουν ένα πολύ μεγάλο αθλητή, έναν υπεραθλητή, που θα μείνει ως ένας από τους κορυφαίους του ελληνικού αθλητισμού.
Η κίνησή του όμως να μπλοκάρει την ένσταση της ελληνικής αποστολής, καθώς είχε τερματίσει με τον ίδιο χρόνο με τον Ολλανδό Φέρι Βίρτμαν, δείχνει πόσο μεγάλος είναι και σαν άνθρωπος.
Δεν στάθηκε στο γεγονός ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει από κοινού με τον Ολλανδό κολυμβητή το χρυσό μετάλλιο. Παραδέχθηκε πως βγήκε δεύτερος. Χωρίς κλάψες, χωρίς τα γνωστά “με αδίκησαν”, χωρίς φανφάρες, χωρίς διάθεση να στρέψει τους προβολείς πάνω του με τέτοιο τρόπο.
Και για αυτό είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ σαν άνθρωπος. Βγήκε δεύτερος παρότι έκοψε πρώτος το -νοητό – νήμα. Απλά δεν πρόλαβε να χτυπήσει το χέρι του στο ταμπλό για να σταματήσει ο χρόνος.
Και το αποδέχθηκε τονίζοντας παράλληλα πως οι αγώνες θα πρέπει να κρίνονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο και όχι με ενστάσεις. Λίγα λόγια, σταράτα και μια στάση που θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία.
Είναι δύσκολο σε μια τέτοια εποχή να δείχνεις τέτοιο ήθος, να είσαι κύριος και μάγκας με την σωστή έννοια του όρου.
Και για αυτό Σπύρο Γιαννιώτη σε ευχαριστούμε περισσότερο από κάθε ολυμπιακό μετάλλιο, ότι χρώμα και να έχει αυτό.