Της Άννας Παχή
Διάβασα πρόσφατα post μιας πολύ καλής φίλης, που – δικαίως αγανακτισμένη για το γεγονός πως η κυβέρνηση καθυστερεί τα οικογενειακά επιδόματα – θεώρησε πως θα έπρεπε να φοράει μπούργκα για να τη βοηθήσει το κράτος, καθώς είναι άνεργη, μητέρα, χωρίς την παραμικρή κινητή ή ακίνητη περιουσία.
Η φίλη μου είναι έξυπνη, μορφωμένη και κυρίως, καλό παιδί, κάτι που έχει αποδειχτεί στα πολλά χρόνια που την ξέρω. Όμως αυτή της η αντίδραση με έβαλε σε σκέψεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω ή διαβάζω παρόμοια άποψη. Για τα δεινά μας, οικονομικά και άλλα, φταίνε οι πρόσφυγες και οι λαθρομετανάστες (ναι, δεν είναι πολιτικά ορθός ο όρος, είναι όμως ο πραγματικός. Όποιος ταξιδεύει χωρίς νόμιμα χαρτιά είναι λαθραίος, τελεία και παύλα).
Κατά καιρούς διαβάζουμε ότι τους μεταφέρουν με ταξί, ενώ εμείς χρησιμοποιούμε τα λεωφορεία, τους δίνουν φαγητό που αυτοί πετούν και διάφορα ανάλογου περιεχομένου. Φυσικά η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί εξαιτίας τους, κατά καιρούς πεθαίνουν κιόλας μερικοί, τα νησιά που τους φιλοξενούν (με το ζόρι) έχουν απωλέσει την τουριστική τους αξία καθώς και την ησυχία τους, και, τέλος πάντων, καταλαβαίνετε ελπίζω το νόημα.
Για να εξηγούμαι, ούτε εμένα μου αρέσει αυτή η κατάσταση. Οι πολιτισμικές μας διαφορές είναι χαώδεις, για να το πω κομψά. Η διαφορετική θρησκεία και κουλτούρα δεν συμβιβάζεται με τη δική μας. Ούτε αντιλαμβάνονται – καθώς προφανώς δεν τους νοιάζει – πως εδώ είναι μια διαφορετική χώρα που δεν είναι υποχρεωμένη να αλλάξει για χάρη τους. Άλλωστε, – για να κάνω το συνήγορο του διαβόλου – θα μπορούσαν να πάνε σε μια μουσουλμανική χώρα, να ταιριάξουν περισσότερο. Αν τολμούν.
Εκείνα όμως που μόνιμα ξεχνάμε, είναι ότι
- Δεν ξεκίνησαν για εδώ. Προορισμός τους είναι η «φωτισμένη» Ευρώπη η οποία αυτοτυφλωμένη από το φως της, τους περιορίζει στην ανίκανη να αντιδράσει Ελλαδίτσα.
- Τα χρήματα που δίνονται για αυτούς, προορίζονται από την αρχή για αυτούς. Δεν δίνονται στη χώρα για τα δικά της έξοδα. Είναι χρήματα που δε μας ανήκουν, στέλνονται για να έχουν οι υπόλοιπες χώρες το κεφάλι τους ήσυχο. Και αν νομίζετε πως όλα καταλήγουν στην ανακούφισή τους, μάλλον ξεχνάτε το ελληνικό δαιμόνιο. Με τα λεφτά που έχουν σταλεί, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τα κτίρια που σαπίζουν, να βρουν δουλειά κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, δάσκαλοι και λοιπές ειδικότητες, και, τέλος πάντων, να υπάρχει ένα όφελος για όλους. Φυσικά, αυτά δε γίνονται.
- Οι άνθρωποι αυτοί είναι π ρ ό σ φ υ γ ε ς. Κι αν δεν καταλαβαίνει κάποιος τι θα πει αυτό, του προτείνω το εξής πείραμα: Πάρε το παιδί σου από το χέρι και φύγε από το σπίτι μόνο με τα λεφτά που έχεις στο πορτοφόλι σου. Χωρίς κινητό, χωρίς κάρτες, χωρίς κλειδιά, χωρίς αυτοκίνητο. Πάρε το δρόμο, για το εξοχικό σου, ας πούμε. Για το χωριό σου. Πόσες ώρες πιστεύεις πως θα αντέξεις; Ύστερα τα ξαναλέμε.
Το θέμα για μένα, είναι αλλού: Η συνεχόμενη αυτή κρίση που δε δείχνει και σημάδια κόπωσης, μας οδηγεί όλους στη βαρβαρότητα. Οι σκέψεις μας είναι θυμωμένες, οι αντιδράσεις μας είναι θυμωμένες, η συμπεριφορά μας είναι θυμωμένη. Ψάχνουμε να βρούμε σε ποιόν θα ρίξουμε τις ευθύνες και πέφτουμε στην ίδια λούμπα: Τις ρίχνουμε στον αδύναμο. Κάνουμε εκείνο που δε θέλουμε να μας κάνουν. Ίσως είναι η αλυσίδα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ο νόμος της ζούγκλας, το αποτέλεσμα των προσπαθειών τόσων και τόσων κυβερνήσεων να εκμηδενίσουν την ανθρωπιά, να ελαχιστοποιήσουν τη συμπόνια, να καταστούμε όλοι άδεια καύκαλα, που θα δουλεύουν ρομποτικά, περιμένοντας τα ψίχουλα που θα πέφτουν από τα πλούσια τραπέζια. Αντί η κρίση να μας στρέψει τον έναν δίπλα στον άλλον, μας στρέφει εναντίον του. Οι λύσεις όμως δεν έρχονται μέσα από την καταστροφή, αλλά τη δημιουργία. Στο κάτω – κάτω, ας αντισταθούμε και λίγο νοητικά, δε χρειάζεται να μασάμε ότι μας σερβίρουν. Αν δε μας αρέσει ο νόμος της ζούγκλας, μπορούμε και να μην τον εφαρμόσουμε. Αν πάλι μας αρέσει, να σταματήσουμε τη γκρίνια όταν γινόμαστε εμείς τα θύματά της.