Πόσο λάθος αλλά και πόσο ευρέως διαδεδομένο! Μεγάλωσα ακούγοντας το από παντού γύρω μου. Στις συζητήσεις, στις γονεϊκές παραινέσεις, στη λογοτεχνία, παντού. Και πόσες ευθύνες για την ποιότητα μιας σχέσης επιρρίπτονται στο αδύναμο σωματικά φύλο, δηλαδή στις γυναίκες.
Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά σε ένα ζευγάρι, στο 90% των περιπτώσεων, φταίνε οι γυναίκες. Και όταν φταίνε οι γυναίκες, πρέπει να τιμωρούνται, ακόμη και με την ποινή του θανάτου.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τις γυναικοκτονίες, ειδικά τον τελευταίο χρόνο… κάποιοι θα πουν ευθύνεται η πανδημία και ο εγκλεισμός στο σπίτι που έφερε το ζευγάρι πολύ κοντά και αύξησε τα πάθη με ολέθριες συνέπειες για κάποιες γυναίκες… εύκολο να το λες. Δεν με πείθει σαν εξήγηση. Γιατί η ενδοοικογενειακή βία είναι φαινόμενο παντός καιρού. Γιατί συμβαίνει συχνά και με θύματα παιδιά, τον δεύτερο ευάλωτο
πόλο μέσα σε ένα σπίτι. Μία μελέτη λέει ότι στο 70% των περιπτώσεων κακοποίησης γυναικών, συμβαίνει ταυτόχρονα και παιδική κακοποίηση. Κατά δεύτερον οι περιπτώσεις που αφορούν σε άνδρες, ελάχιστες έως ανύπαρκτες! Τι γίνεται λοιπόν εδώ πέρα; μήπως πρέπει να προβληματιστούμε διαφορετικά από ότι
μέχρι τώρα επάνω στο θέμα σαν κοινωνίες αλλά και σαν ξεχωριστά άτομα; να αναρωτηθούμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα ο καθένας μόνος του για τις σκοτεινές του σκέψεις και να ανησυχήσουμε για αυτές; είναι πολύ εύκολο να λέμε φταίει η κοινωνία, φταίει η κακιά στιγμή, φταίει που ήμουν πιωμένος ή υπό την
επήρεια ναρκωτικών, φταίει η άλλη-ος που με προκάλεσε, φταίει ο κακός μου ο καιρός.
Είναι πολύ εύκολο να βγάζεις την ευθύνη από επάνω σου και να δικαιολογείσαι  στον εαυτό σου και στους άλλους για το κακό που έκανες. Αυτό όμως δεν απαλείφει το τετελεσμένο, αντιθέτως, δίνει την απόλυτη δικαιολογία για την επανάληψη. Και να προσθέσω αυτός που είναι συναισθηματικά ανάπηρος και ασκεί κάθε είδους βία σε μια γυναίκα, δεν θα διαστάσει να κάνει το ίδιο και σε παιδιά, ευάλωτους ενήλικες, ζώα, φυσικό περιβάλλον. Η αίσθηση της παντοδυναμίας που αποκτά από την επιτυχή και ατιμώρητη βιαιοπραγία του, του δίνει την δυνατότητα να συνεχίζει.
Από την άλλη υπάρχει η παραδοχή, όπου υπάρχει ένας θύτης υπάρχει και ένα θύμα. Με άλλα λόγια ένας άνθρωπος που έχει ταυτοποιήσει τον εαυτό του σαν θύμα, και που θα συμπεριφέρεται πάντα με αυτή την αποδοχή. Το άτομο αυτό δεν αντιδρά όσο πρέπει απέναντι στην βία που του ασκείται. Και αυτό είναι ένα θέμα, που χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή από όλους μας.
Γιατί όλοι έχουμε ευθύνες για την παθολογία στις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι γονείς πρώτα απ΄ όλα, το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, το σχολείο, η κοινωνία, τα άτομα ξεχωριστά.
Η δυσκολία είναι στο να τις αποδεχθούμε. Κανείς δεν βρίσκει την συμπεριφορά του προβληματική. Και όπως είπαμε παραπάνω είναι πολύ εύκολο να βγάλεις την ευθύνη από πάνω σου και να την ρίξεις όπου μπορείς. Η αυτοκριτική τελικά είναι ο πιο δύσκολο πράγμα…
Και γιατί να κουραστούμε άλλωστε; λυπάμαι που το λέω αλλά όλοι επαναπαυόμαστε στο ότι και αυτό θα περάσει, αύριο θα έχει ξεχαστεί, και τίποτα δεν θα θυμίζει τη φρίκη που έζησε μέσα στο σπίτι του ένας άνθρωπος. Γιατί ένα από τα προνόμια του ανθρώπινου είδους είναι να ξεχνά εύκολα, κάθε τι δυσάρεστο.
Στο τέλος της ιστορίας, όλοι θα είναι ικανοποιημένοι. Οι μεν που ότι συνέβη το
κάλυψε η λήθη, οι δε που δεν τους αφορούσε.
Και η ζωή συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα.
Ελισσάβετ Καλερίδου