tilefono

Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης

Πάντα είχα μια αδυναμία στα αντικείμενα και μηχανήματα παλαιότερων δεκαετιών. Πράγματα που πλέον μας φαίνονται ξεπερασμένα, αλλά τόσο χρήσιμα και χρηστικά πριν από αρκετά χρόνια…

Πριν κάμποσες μέρες πέρναγα από ένα παλαιοπωλείο στον Πειραιά και από περιέργεια κυρίως αποφάσισα να μπω μέσα να ρίξω μια ματιά. Ένας ευγενικός ηλικιωμένος κύριος με ρώτησε αν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο και με ευχαρίστηση που έδειξε περήφανος την πραμάτεια του. Αν και παλιά, τα πάντα ήταν πεντακάθαρα στον χώρο, ο οποίος θύμιζε κάτι από παλιά ασπρόμαυρη ελληνική ταινία.

Γραμμόφωνα, τζουκ μποξ, έπιπλα αντίκες που έφταναν μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, παλιά νομίσματα, φωτιστικά, όπλα, σπαθιά, αυτοσχέδια κοσμήματα και ότι άλλο μπορεί να βάζει ο νους σας.

Το μάτι μου έπεσε σε ένα κόκκινο τηλέφωνο που είχαν τα περίπτερα, αυτό που έριχνες κέρμα, και καλούσες το μηδέν για να ακούσεις καλύτερα τον άλλο που μιλούσε από την άλλη γραμμή.

Στη συνέχεια μια παλιά ζυγαριά που μετρούσες με την οκά όπως μου έλεγε ο ιδιοκτήτης που την είχε αναπαλαιώσει και έδειχνε σαν καινούργια.

Μια γραφομηχανή της δεκαετίας του 40, με τα κουμπιά της να κάνουν τόσο θόρυβο όταν πατούσες για να γράψεις.

Για το κάθε αντικείμενο που τον ρώταγα ήξερε να μου αφηγηθεί την ιστορία του, αλλά και πως κατέληξε στα χέρια του. Άλλα τα πούλησαν για παλιατζούρες πριν τον καιρό της κρίσης, άλλα τα έφεραν τα τελευταία 6 χρόνια κάτι παππούδες που είχαν ξεμείνει από λεφτά και άλλα τα είχε βρει στα σκουπίδια, τα μάζεψε και με πολύ μεράκι τους έδωσε και πάλι τη χαμένη τους αίγλη.

“Πως μπορούν και πετάνε έτσι την ιστορία τους, τις αναμνήσεις τους στα σκουπίδια;”, μου είπε κάπως σκωπτικά ο ιδιοκτήτης.

Μια βόλτα σε ένα παλαιοπωλείο σε φέρνει αντιμέτωπο με την ιστορία. Το πόσο άλλαξε ο κόσμος. Το αν έγινε καλύτερος ή όχι, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τότε πήγαινε να πάρει τηλέφωνο από το περίπτερο και τώρα έχει το κινητό μαζί του και έχει γίνει προέκταση του χεριού του. Πρόοδος η κατάρα;

Τότε για να βρει πληροφορίες ανέτρεχε στις εγκυκλοπαίδειες ενώ τώρα με ένα κλικ έχει άμεση πρόσβαση σε ότι θέλει. Πρόοδος μεν, ενημέρωση χωρίς την χαρά της ανακάλυψης όμως.

Από το παλαιοπωλείο δεν έφυγα με άδεια χέρια, καθώς το κόκκινο τηλέφωνο μου έκανε αυτό που λέμε κλικ και τώρα έχει περίοπτη θέση στο σαλόνι μου σε μια γωνιά μαζί με άλλα αντικείμενα περασμένων δεκαετιών.

Τώρα έχει σειρά η γραφομηχανή…