Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Συγγνώμη αν απογοητεύω τους μαθητές που δίνουν την πρώτη μεγάλη μάχη της ζωής τους, αυτή για την είσοδο σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια.
Σε μια χώρα που η ανεργία φτάνει το 25% και στους νέους ανθρώπους κοντά στο 60%, οι πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή σε κάποια ανώτατη σχολή μοιάζει με φαρσοκωμωδία.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι κάποιος δεν πρέπει να έχει όνειρα να σπουδάσει και να γίνει αυτό που επιθυμεί. Το θέμα είναι ότι και να πετύχει απλά θα προστεθεί στη λίστα των προσεχώς ανέργων, μόλις τελειώσει το Πανεπιστήμιο. Εκτός αν έχει σκοπό να φύγει για το εξωτερικό και να ξεκινήσει εκεί τη σταδιοδρομία του.
Ο τρόπος διεξαγωγής των Πανελληνίων και της εισόδου στα ανώτερα και ανώτατα σπουδαστικά ιδρύματα πρέπει να αλλάξει. Δεν επιβραβεύεται ο καλύτερος μαθητής, ο πιο έξυπνος. Τουλάχιστον όχι όλες τις φορές. Επιβραβεύεται επί το πλείστον, ο μαθητής “παπαγάλος”. Αυτός που μπορεί να αποστηθίσει τα μαθήματα «παπαγαλία» για να γράψει άριστα.
Καμία επιβράβευση στο κριτικό πνεύμα, στην αναζήτηση, στην ευστροφία. Μόνο στην “παπαγαλία” και την αποστήθιση της διδακτέας ύλης.
Καλό είναι ακόμη το σχολείο να προετοιμάζει τον μαθητή για το τι θα αντιμετωπίσει. Ένα σχολείο που θα τον στρέψει σε αυτό που πραγματικά μπορεί να γίνει. Σε κάτι που θα έχει όντως επαγγελματική ανέλιξη και κατάρτιση. Που θα τον βοηθήσει να καταλάβει που μπορεί να διαπρέψει και όχι που θα μπορεί να γίνει ακόμη ένας από τους πολλούς.
Να σταματήσει να χωρίζει τις σχολές, σε δημοφιλείς και μη, λες και είναι καλλιστεία. Δεν είναι ντροπή αν κάποιος δεν μπορεί να γίνει γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός. Ούτε είναι ντροπή να προσπαθήσεις να εξηγήσεις στον μαθητή ότι ο τάδε κλάδος είναι υπερπλήρης και δεν χρειάζεται ακόμη έναν προσεχώς άνεργο.
Επίσης η αποτυχία στις πανελλήνιες δεν σημαίνει και το τέλος του κόσμου. Και εκεί θα έπρεπε η πολιτεία να είχε μεριμνήσει. Για τα παιδιά που δεν καταφέρνουν να μπουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο. Να υπάρξει και μια άλλη εναλλακτική, όχι μόνο η ιδιωτική εκπαίδευση.
Και τέλος, να βρει τρόπους απορρόφησης των μελλοντικών τελειόφοιτων και πτυχιούχων. Γιατί πλέον το πανεπιστήμιο είναι ο χρόνος που μεσολαβεί για έναν μαθητή μέχρι να μείνει άνεργος…