Γράφει η Άννα Παχή

Ολόκληρη η υφήλιος χορεύει στο ρυθμό του Covid 19. Όχι ένα ρυθμικό tango με προσεκτικά εκατέρωθεν βήματα. Ούτε ένα παραδοσιακό καλαματιανό ας πούμε, όπου ο ένας οδηγεί κι ο δεύτερος ακολουθεί. Ο χορός μοιάζει με φρενήρη salsa. Πάμε μπρος, πάμε πίσω, κάνουμε τρελές στροφές και κάθε φορά που ο χορός σταματά (για λίγο) ο κόσμος προσπαθεί να ξαναβρεί την ανάσα του, για να συνεχίσει να χορεύει. Ανεξέλεγκτα.

Ας δούμε τι ακριβώς σημαίνει πανδημία: είναι η επιδημία που εξαπλώνεται σε όλη την έκταση μιας χώρας και προσβάλλει το σύνολο του πληθυσμού της (Λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας).  (Επιδημία επίσης σημαίνει: μια μόλυνση από ιό σε ευρύτερη περιοχή).

Ο Covid 19 είναι μια νέας κοπής ασθένεια, για την οποία δεν έχει βρεθεί εμβόλιο και καταγράφεται σε όλα τα μήκη και όλα τα πλάτη του μάταιου αυτού κόσμου. Έχει οδηγήσει στα θυμαράκια κάμποσες χιλιάδες ανθρώπων, κι αναμένεται να οδηγήσει εκεί άλλους τόσους. Επειδή όμως βαρέθηκα να ακούω να τον χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία για τα πάντα, είπα να το ψάξω λίγο το θέμα, έτσι για το γαμώτο. Έχουμε και λέμε (επιλεκτικά, δεν τις αναφέρω όλες) :

Στο Λοιμό της Αθήνας, (430 π.Χ.) μεσούντος του Πελοποννησιακού πολέμου, έχασαν τη ζωή τους τα δυο τρίτα του τότε πληθυσμού της πόλης.

Ο Λοιμός του Ιουστινιανού, (μάλλον για βουβωνική πανώλη επρόκειτο), ξεκίνησε από την Αίγυπτο, πέρασε από την Παλαιστίνη, έφτασε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, επανήλθε άλλες δυο φορές και ξέκανε 50 εκατομμύρια ανθρώπους.

Ο Μαύρος Θάνατος (βουβωνικής πανώλης come back) ξεκίνησε το 1350 από την Ασία, ήρθε με καράβι στην Ευρώπη κι έστειλε για βρούβες το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού. (Το ένα τρίτο!)

Η Κολομβιανή Ανταλλαγή, οι ασθένειες που έκαναν δώρο οι Δυτικοί στους Ινδιάνους της Αμερικής το 1492, έστειλε στα χλοερά λιβάδια του Μανιτού το 90% των ερυθροδέρμων. (Είπατε κάτι για πολιτισμό;)

Η Ισπανική Γρίπη το 1918, μείωσε τον πληθυσμό της Γης κατά 50 εκατομμύρια.

Φτάνουμε στο 1981 όπου εμφανίζεται – και κατσικώνεται στον κόσμο – το AIDS. Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για τον ιό που ξεκλήρισε μέχρι τώρα 35 εκατομμύρια ανθρώπους.

Δεν θα πω για τα εκατομμύρια ανθρώπων που πεθαίνουν κάθε χρόνο από καρκίνο, διαβήτη, εμφράγματα, τροχαία και λοιπές ασθένειες που δυστυχώς έχουν γίνει καθημερινότητα. Θα μου πεις, πρέπει να σκοτώσει κι ο Covid 19 εκατομμύρια; Σαφώς όχι. Υπάρχουν όμως πράγματα που δεν καταλαβαίνω, τουλάχιστον στην Ελλάδα: Τα μέτρα που λαμβάνονται είναι κάπως ανισόρροπα και εν πολλοίς, πιστεύω πως έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα.  Εξηγούμαι:

  • Κλείνουν τα μπαρ και τα εστιατόρια στις 12, για να μην υπάρχει συνωστισμός. Με αποτέλεσμα, όσοι βγαίνουν, να βγαίνουν όλοι μαζί. Πάνε κοπαδηδόν, φεύγουν κοπαδηδόν.
  • Κλείνουν τα περίπτερα και τα mini market στις 12 για να μην…. Τι; Να μην πάρει ο άλλος τσιγάρα; Μπύρες; Γαριδάκια; Το αποτέλεσμα είναι να σχηματίζονται ουρές σε αυτά τα καταστήματα από τις εντεκάμιση και μετά, που συχνά τραγουδούν το “Ένα λεπτό περιπτερά” του αείμνηστου Στράτου.
  • Υποτίθεται πως θα αυξάνονταν τα δρομολόγια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για την αποφυγή συνωστισμού. Ως άνθρωπος που παίρνει καθημερινά μια μούτζα συγκοινωνίες (ναι, πέντε) σας υπογράφω πως αυτό δεν συνέβη ποτέ. Αντιθέτως, κάποια μειώθηκαν, ενώ ο κόσμος που ξεροσταλιάζει στις στάσεις, στα μεγάλα ζόρια κάθεται όπου βρει. Δίπλα στον άλλον, ναι.
  • Από τον Μάρτη που ξεκίνησε αυτή η ιστορία, υποτίθεται πως θα οργανωνόμασταν σαν κράτος. Το αποτέλεσμα είναι πως ΤΙΠΟΤΑ κρατικό δεν δουλεύει. ΟΑΕΔ, Δήμοι, Νοσοκομεία, Υπηρεσίες, όλα πάνε στο διάολο με την δικαιολογία του Covid Δεν φταίει ο Covid, αλλά το βόλεμα του κώλου των απανταχού δημοσίων υπαλλήλων. Τέλος.
  • Στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, εξακολουθητικά. Περισσότερο ξεζούμισμα, περισσότερη ανασφάλεια, οι συνήθεις ύποπτοι που ακολουθούν τους περισσότερους από εμάς.
  • Ανησυχούμε για τα παιδιά μας και στο σχολείο βρίσκονται εικοσιπέντε με τριάντα σε κάθε τάξη. Τα σχολεία χρειάζονται καθαρίστριες (όπως και τα νοσοκομεία γιατρούς κι εξοπλισμό) αλλά από προσλήψεις μηδέν. Ευφυέστατο..
  • Δεν ακούμε τίποτε άλλο σχεδόν. Ο ιός αυτό, ο ιός εκείνο, ο ιός το άλλο. Αντικρουόμενες απόψεις, πληροφορίες, έρευνες. Φωνές, καυγάδες, αλληλοκατηγόριες. Ζαλιστήκαμε πια, φτάνει.

Επίσης, δεν μπορώ να μη δω τις ρεμούλες. Αντισηπτικά με τιμές που εκτινάσσονται στο θεό, παραγωγή μασκών από ημέτερους, πανάκριβα τεστ…   Λυπάμαι, βρωμάει πολύ το πράμα.

Προσωπικά πάντα μιλώντας, δεν πιστεύω τίποτα πια. Σαφώς ο ιός υπάρχει. Σαφώς είναι επικίνδυνος όπως κάθε ασθένεια. Φοράω τη μάσκα μου, όχι επειδή πιστεύω πως με προστατεύει, αλλά επειδή πρώτον σέβομαι τον φόβο του άλλου και δεύτερον δεν έχω όρεξη για πρόστιμα. Δεν θεωρώ τον Covid 19 πανδημία, καθώς η Ιστορία έχει δείξει πως οι πανδημίες σκοτώνουν πολύ κόσμο. Πολύ όμως. Τα 500 ή 600 κρούσματα σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων, δεν είναι πανδημία. Είναι απλά μια ακόμη ευκαιρία για πειράματα αντοχής…

Προσωπικά πάλι, θεωρώ πιο επικίνδυνες τις κάτωθι πανδημίες:

  • Την πανδημία της τρομοκρατίας. Φόβος για τη ζωή σου, για τη δουλειά, για την οικογένεια. Φόβος πως αν μιλήσεις ελεύθερα θα σε λοιδορήσουν, θα σε βρίσουν, θα σε χτυπήσουν.
  • Την πανδημία της υπέρμετρης εξουσίας. Όποιος την έχει κάνει ότι θέλει, όπως το θέλει κι όποτε το θέλει. Δεν υπολογίζει νόμους, συμβόλαια, διακηρύξεις, συμφωνίες, ηθική.
  • Την πανδημία της πάρτης. Να φυλάξω τον κώλο μου κι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν.
  • Την πανδημία της βλακείας. Ο καθένας ανοίγει το στόμα του και λέει ότι του κατέβει χωρίς να σκεφτεί, χωρίς να ψάξει, χωρίς να ελέγξει.
  • Την πανδημία της φτώχειας. Εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν, διψούν, κρυώνουν, ζουν στο δρόμο. Είναι η πιο επικίνδυνη ίσως, καθώς όταν δεν έχεις κάτι να χάσεις, τα κάνεις όλα π*%$να κι ησυχάζεις. Κι εσύ κι ο κόσμος.

Αυτές είναι πανδημίες. Ο Covid 19 θα περάσει κάποια στιγμή, όπως κι όλες οι άλλες ασθένειες. Οι άλλες θα μείνουν εδώ.