Το σενάριο είναι από το θεατρικό έργο του Έντουαρντ Άλμπι και πρωταγωνιστούν οι Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Ρίτσαρντ Μπάρτον, Τζορτζ Σίγκαλ, Σάντι Ντένις. Την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου στο Χυτήριο στις 8.30 μμ. Είσοδος ελεύθερη.
Η ταινία κέρδισε πέντε Όσκαρ (α’ και β’ γυναικείου ρόλου, ασπρόμαυρης φωτογραφίας, καλλιτεχνικής διεύθυνσης, κουστουμιών) και 3 BAFTA (Βρετανού ηθοποιού, Βρετανίδας ηθοποιού, καλύτερης ταινίας).
Έχουμε την ιστορία ενός ζευγαριού μεσήλικων που, βουτηγμένοι στο αλκοόλ, καυγαδίζουν συνεχώς. Προσκαλούν ένα Σαββατοκύριακο ένα ζευγάρι και αρχίζουν οι ανατροπές. Πρόκειται για μια συγκλονιστική ταινία με εκπληκτική σκηνοθεσία, συμμετρικές, αφηγηματικές επιλογές, κορυφαίους ρόλους και μια αριστουργηματική ανάλυση. Μοναδική στο είδος της.
«Ο Τζορτζ και η Μάρθα είναι ζευγάρι μεσήλικων, βουτηγμένων στο αλκοόλ. Αναφέρουν συνεχώς για τον 16χρονο απόντα γιο τους. Το μίσος ανάμεσά τους έχει ξεπεράσει την αγάπη. Ο Τζορτζ είναι καθηγητής. Η Μάρθα προσκαλεί για το σαββατοκύριακο στο σπίτι έναν νέο και φιλόδοξο καθηγητή της βιολογίας, τον Νικ, και τη σύζυγό του, τη Χάνα.
Από το εξαιρετικό έργο του Άλμπι, ο μάστορας Μάικ Νίκολς με την πρώτη του κιόλας ταινία παρουσιάζει το απόλυτο αριστούργημα. Η πολιορκία των θεατρογενών χώρων με τα πολλά πλάνα και η κινητικότητα των ηρώων επιταχύνουν το ρυθμό, δημιουργούν ένα ντελίριο υστερίας, πάθους, μίσους και έντασης. Οι καλά κρυμμένες υποδομές του νουάρ, η εκπληκτική φαινομενολογία, η πτώση δένονται με τα παιγνίδια με το άλλο ζεύγος, το οποίο βαθμιαία ολισθαίνει στην ψυχοπαθολογία.
Υπάρχει μια εξαιρετική δομική ισορροπία σ’ αυτό το κινηματογραφικό επίτευγμα, που προτάθηκε για 11 Όσκαρ. Οι τέσσερις ήρωες βρίσκονται ανά δύο και «μονομαχούν» σε παιγνίδια αλήθειας, πλαστότητας, επιβολής εξουσίας και ελέγχου. Δεν το συζητώ πως το φιλμ είναι καλύτερο από το μπεργκμανικό αριστούργημα «Σκηνές από ένα γάμο», γιατί σαφώς είναι περισσότερο πολυδιάστατο και με πανέξυπνη κινηματογράφηση. Ποτέ άλλοτε οι κλειστοί χώροι δεν νοηματοδοτήθηκαν τόσο συναρπαστικά, υπαινιχτικά, σημειολογικά. Εκπληκτικό το εύρημα με τις ομπρέλες, σπουδαία η μουσική του Άλεξ Νορθ, φανταστική η φωτογραφία. Όσο για τους ρόλους; Άλλο πράγμα!
Αυτή είναι μια ταινία για να τη φοβάσαι: σε παρασύρει, σε αποπλανά, σε εξουθενώνει και μεταφέρει την υστερία και την αφόρητη μοναξιά σε μια συναισθηματική φυλακή. Το έξυπνο εσωτερικό μοντάζ αξιοποιεί τα πολλά πλάνα, σε σφίγγει ως θηλιά, σε λυτρώνει ως οξυγόνο. Η πιο μεγάλη στιγμή του Νίκολς.