Πόσες ψυχές μάτωσαν για την αγάπη….
Πόσες επέζησαν…
Αγάπη, μέγα συναίσθημα. Δύσκολο να εκφραστεί. Δύσκολο να αναγνωριστεί. Μπερδεύεται με τον ενθουσιασμό και την χαρά. Εκείνη την μικρή πεταλουδίτσα που στέκεται ακριβώς επάνω από το στομάχι, πηγαινοέρχεται πάνω κάτω μέχρι τον λαιμό. Σου κόβει την ανάσα όταν είσαι στην αναμονή και λύνεται όταν βλέπεις το ταίρι σου.
Αχ, πόσο όμορφο να υπάρξει άνθρωπος να σε κάνει να νιώσεις ο εαυτός σου. Να είσαι εσύ καλά με εσένα. Να δημιουργεί αυτή την αίσθηση της απόλυτης αυτοπεποίθησής.
Και όμως φίλοι μου αυτό δεν είναι αγάπη. Κάποτε μου ανέφερε μια ψυχή, πως η αγάπη έρχεται και παρέρχεται και μόνο αν το δεις έτσι μπορείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου.
Είναι λύση αυτό;
Σκέφτομαι χρόνια τα λόγια του αγαπητού φίλου. Αν δεν δοθείς στην αγάπη, σε αυτή την υπέροχη και ατέρμονη γιορτή, τι σημασία έχει η ζωή;
Αχ! Η αγάπη δεν κοιτά, ομορφιά, δεν κοιτά χρήματα. Είναι ένα ‘τσάφ’ που σε συνεπαίρνει σε οδηγεί σε όνειρα και εικόνες για ένα μέλλον λατρεμένο. Σε ωθεί να φερθείς όμορφα. Σε ομορφαίνει μέσα και έξω. Η ψυχή σου χρυσίζει και γεμίζει λάμψη, μια λάμψη παντοτινή…
Γιατί η πραγματική αγάπη έρχεται μια φορά…
Τι , όχι;