Της Άννας Παχή
Πρόσφατα, στους Ολυμπιακούς του Ρίο, ο αγώνας beach volley Γυναικών μεταξύ Αιγύπτου και Γερμανίας, υποσκελίστηκε ως αθλητικό γεγονός, εξαιτίας της αμφίεσης των παικτριών. Οι Αιγύπτιες έπαιξαν καλυμμένες από την κορυφή έως τα νύχια. Οι Γερμανίδες, με το μαγιό. Αυτό είναι το πρώτο γεγονός.
Γράφτηκαν πολλά για τις «διαφορές των πολιτισμών», τους «δύο κόσμους». Οι περισσότεροι τάσσονται υπέρ του δυτικού ξεγυμνώματος, ως «ελευθερία». Κανείς δεν ασχολήθηκε με το γεγονός πως και στη μια και στην άλλη περίπτωση, το γυναικείο σώμα είναι αυτό που ασφυκτιά, πωλείται και στην ουσία χλευάζεται, ικανοποιώντας τα πιο ταπεινά ένστικτα.
Η Αιγύπτια αθλήτρια, είναι υποχρεωμένη να παίζει με μαντίλα, μακρυμάνικο και κολάν. Κάτω από τον ήλιο. Αθλούμενη. Έτσι επιτάσσει η θρησκεία της, η κοινωνία που ζει. Έχει μάθει να κρατά το κορμί της κρυφό, για να μην «σκανδαλίζει». Όχι πως έχει μεγάλη σημασία, όταν για μια μερίδα μουσουλμάνων (και πολλών δυτικών βεβαίως – βεβαίως) ο βιασμός, ο ξυλοδαρμός και η δολοφονία μιας γυναίκας είναι απόλυτα φυσιολογική και επιτρεπτή.
Η Γερμανίδα αθλήτρια, υποκύπτοντας στη δυτική τυραννία του εύκολα πωλούμενου γυμνού, προσφέρει θέαμα που πόρρω απέχει από το αθλητικό. Η τεχνική της, το ταλέντο της, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο καλλίγραμμο, σφιχτό της σώμα. Το θέαμα αυτό δεν είναι καινούριο, οι γυναικείες αθλητικές ενδυμασίες συρρικνώνονται σιγά – σιγά, σε λίγο, όλες θα αθλούνται με μαγιό, προς τέρψιν του ανδρικού κοινού και ζήλιας του γυναικείου.
Το δεύτερο γεγονός, είναι η παράσταση της «Λυσιστράτης» στο θέατρο της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Δεν είδα την παράσταση και δεν μπορώ να κρίνω την καλλιτεχνική της αξία. Εκείνο που είδα, ήταν η δημοσιότητα που έλαβε το γεγονός πως οι γυναίκες ηθοποιοί εμφανίστηκαν κάποιες στιγμές ολόγυμνες, ενώ οι άνδρες ηθοποιοί με μποξεράκια και φανελάκια.
Ίσως ο κ. Μαρμαρινός είχε λόγο που το έκανε, ίσως όχι. Προσωπικά – τελείως προσωπικά – θεωρώ το γυμνό στο θέατρο άνευ λόγου, εκτός ελαχίστων – πολύ ελαχίστων εξαιρέσεων. Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί δεκαπέντε φορές στις δέκα είναι οι γυναίκες που ξεγυμνώνονται. (Χρησιμοποιώ την παράσταση ως αφορμή, σαφώς και δεν είναι η αιτία).
Το φαινόμενο αυτό είναι προσβλητικό και για τα δυο φύλα. Αφενός για τους άνδρες, που εμφανίζονται ως σεξομανείς μηχανές που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το σεξ (τυχαίο, αγοραίο, ξεπέτα, ότι να ’ναι, φτάνει να «χωθούν») αφετέρου για τις γυναίκες, που ξέρουν καλά πως εν έτει 2016, η πρώτη εικόνα που δίνουν είναι του κρέατος. Και συμφωνούν με αυτό, παγιδευμένες στο στερεότυπο της αιώνιας νεότητας και της ομορφιάς.
Το γυμνό σώμα είναι απόλυτα φυσιολογικό και δεν έχει λόγο να σοκάρει. Εκείνο που σοκάρει είναι πως ακόμη δεν το έχουμε καταλάβει αυτό. Το κορμί μας δεν υπάρχει μόνο για σεξ. Μπορεί να αγκαλιάσει, να αθληθεί, να εργαστεί, να τεμπελιάσει.
Όσο για την περίφημη ισότητα των δυο φύλων προφανώς βρίσκεται σε ένα παράλληλο ουτοπικό σύμπαν. Ελευθερία είναι να διαθέτεις το σώμα σου όπως θες εσύ κι όχι όπως σου επιβάλλουν οι άλλοι.