Γράφει ο Γιώργος Μπουτζιουβής
Ήταν περίπου εφτάμιση το πρωί. Το μάτι δεν είχε ανοίξει καλά ακόμα, ο καφές έτοιμος, η τηλεόραση ανοιχτή για να δω αν –επιτέλους- ήρθε η άνοιξη ή θα μου σπάσουν κι άλλο τα νεύρα, διαβάζω τα e-mail στο κινητό. Με την άκρη του ματιού πιάνω κίνηση στην τηλεόραση. Γυρνάω. Η σκηνή διαδραματίζεται σε κλειστό χώρο με κάγκελα στις πόρτες, θολή λήψη που παραπέμπει σε βρώμικη κάμερα ασφαλείας. Φαίνεται μια ομάδα ανθρώπων να τρέχουν και να συμπλέκονται. Καυγάς; Μάλλον…
Ένας άνδρας τρέχει και 2 τον κυνηγάνε, τον χτυπάνε. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι εμφανίζονται κηλίδες στο πάτωμα, η μπλούζα του κυνηγημένου ματώνει. Στην επόμενη σκηνή ο κυνηγημένος είναι σε φορείο και μεταφέρεται κάπου. Δυναμώνω την ένταση του ήχου, ακούω τα σχόλια και μένω κάγκελο: Μόλις παρακολούθησα τη δολοφονία ενός ανθρώπου… Ο καυγάς ήταν μαχαίρωμα μέσα στο περιβάλλον της φυλακής. Κοιτάω ξανά το ρολόι , οκτώ παρά… Αηδιάζω … Βρίζω… Αλλάζω κανάλι. Σε λίγα λεπτά, το ίδιο ρεπορτάζ. Ο “δημοσιογράφος” προειδοποιεί ότι «ακολουθούν σκληρές εικόνες» και πατάει το play. Ξανά τα ίδια. Χωρίς “θάμπωμα”, πεντακάθαρα. Ένας αγωνίζεται να ξεφύγει και δύο τον μαχαιρώνουν με λύσσα. Στις 8 παρά 10 το πρωί, μέσα στο σαλόνι μου. Το σχόλιο αναφέρει ότι «πρόκειται για σκληρούς κακοποιούς»… Ποιόν νοιάζει; Αρχίζει συζήτηση μεταξύ “δημοσιογράφων” και επαϊόντων περί τα του σωφρονιστικού, στο background της οποίας παίζει το βίντεο, ξανά και ξανά… Σοκαρισμένος αλλάζω κανάλι. Ψάχνω για τον καιρό. Μάταια… Παντού “σκληρές εικόνες”:
Γαϊδούρια με κοστούμια / wannabe εθνοπατέρες σε διαγωνισμό αγένειας και υστερικής συμπεριφοράς τσιρίζουν προσπαθώντας να μην αφήσουν το ένα το άλλο να μιλήσει. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν την ευχή μου για να κουμαντάρουν τον τόπο μου… Ουστ…
Αλλάζω κανάλι. Ρεπορτάζ από τα “show” της χθεσινής μέρας. Ένα μάτσο νέα αγόρια και κορίτσια κάθονται στο σαλόνι κάποιου σπιτιού της αγάπης. Ντύσιμο κατευθείαν από τα μπουζούκια, 15ποντα, ντεκολτέ, μίνι, body grooming, μούσια και τατουάζ. Σενάρια από φτηνή σαπουνόπερα (ή Άρλεκιν για τους πιο παλιούς) στην πιο χυδαία μορφή reality / peep show… Λύπη πριν από την αηδία. Πάμε για άλλα…
Άλλο κανάλι, πάλι ρεπορτάζ: Γυναίκες “fashionistas” της διπλανής πόρτας ξεκατινιάζονται χωρίς έλεος μπροστά στην κάμερα με έπαθλο τον τίτλο, το βραβείο της ανοιχτής παλάμης. Χαμόγελα vis a vis, προσβολές και ανελέητα μαχαιρώματα από πίσω στο βασίλειο της ματαιοδοξίας και του κουτσομπολιού.
Με συνοπτικές διαδικασίες η tv κλείνει, μπαίνει μουσική, φρέσκος καφές ανά χείρας και προβληματισμός:
Εκεί έχουμε φτάσει; Με πρόσχημα την -οποιουδήποτε είδους- κρίση ισοπεδώσαμε τα πάντα;
Κανάλια που, όταν δεν δείχνουν υλικό τριακονταετίας, ταΐζουν τον άτυχο που θα βρεθεί μπροστά στην οθόνη, με σκουπίδια;
Πολιτεία ανύπαρκτη, που δεν μπορεί και -το – κυριότερο – δεν τη νοιάζει να ελέγξει και να εξασφαλίσει έστω και τα στοιχειώδη σχετικά με την ποιότητα, την δεοντολογία και την ηθική;
Δημοσιογράφους που θα πουν και θα κάνουν τα πάντα, αρκεί να μπουν δυο δεκάρες στην τσέπη;
Θεατή που, βυθισμένος στα όποια προβλήματα, κλείνεται στο σπίτι και στον εαυτό του, γίνεται έρμαιο της ανθρωποφαγίας, της κακοήθειας και της “νοσηρής περιέργειας”;
Στην αμερικάνικη κουλτούρα υπάρχει μια ρήση που λέει ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κανείς όταν συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται μέσα σε μια μεγάλη τρύπα είναι να σταματήσει να σκάβει.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να σκάβουμε.
Ας κλείσουμε την τηλεόραση. Ας αφεθούμε στη μαγεία της μουσικής και ενός βιβλίου. Ας βγούμε από το σπίτι. Ας μιλήσουμε με τον διπλανό μας.
Ας ζήσουμε…