Γράφει η Χριστίνα Σεμερτζάκη
Αμφιταλαντεύτηκα πάρα πολύ μέχρι να γράψω τελικά αυτό το κείμενο. Κυρίως λόγω του θέματός του αλλά αφετέρου λόγου της δικής μου προσωπικής άποψης. Πριν από ένα μήνα περίπου βρέθηκα στην πρωτεύουσα της Γερμανία, το Βερολίνο και οι εντυπώσεις μου είναι τουλάχιστον δραματικές.
Και εδώ αρχίζει το πανηγύρι! Ξέρω ότι στην Ελλάδα ακούμε Βερολίνο και πλάθουμε στο μυαλό μας την πόλη των καλλιτεχνών, όπου γίνονται συνέχεια δρώμενα, παραστάσεις και, και, και… Στο Βερολίνο λοιπόν κατά την κρατούσα άποψη, όλοι είναι χαρούμενοι και γιόλο… #NOT. Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες (σαν προεκλογικός λόγος αλλά οκ επίκαιρο), όταν λέμε καμία σχέση. Αυτό!
Καταρχήν, θέλω να σας πω ότι οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί πρέπει να ζορίζονται πάρα πολύ. Όχι για να τους, λυπηθούμε έτσι… Επουδενί. Είδα μια πόλη σε πλήρη παρακμή, που καμία σχέση δεν έχει με την ανάπτυξη που η Γερμανία θέλει να προβάλει προς τα έξω. Και θα μου πείτε: Ρε κορίτσι αυτοί ήταν χωρισμένοι μέχρι το 1989, τι περίμενες; Και θα σας απαντήσω: Σωστά. Έλα όμως που πάνε και τριαντατόσα χρόνια από τότε! Σ´αυτό το σημείο να σας πω ότι δεν κινήθηκα στο ανατολικό κομμάτι της πόλης, ξέρετε αυτό που έμεινε πίσω και δεν αναπτύχθηκε! Όχι, στο δυτικό ήμουν τρομάρα τους, στο αναπτυγμένο (!).
Η εμπειρία ξεκινά από τα αεροδρόμια της πόλης, δύο έχει. Θυμίζουν αεροδρόμια ελληνικού νησιού, τη δεκαετία του 60 όμως, όχι όπως είναι σήμερα. Ελενίτ στην οροφή, κάτι πλαστικό για πάτωμα που κάνει και κρίτσι κρίτσι σε κάθε βήμα, τα γκισέ από την εφορία την ελληνική των 70´s. Κλιματιστικό δεν παίζει ούτε για αστείο. Ούτε φυσούνες και τέτοιες πολυτέλειες, με τα ποδαράκια και στον καύσωνα. 33 βαθμοί παρακαλώ. Μπαίνουμε σε ταξί. Λέξη αγγλικά ο τύπος. Άντε να συνεννοηθείς. Και πάμε Αλεξάντερ πλατς. Ότι τι; Και μετά παραπονιόμαστε για την πλατεία Ομονοίας. Τι λέτε ρε παιδιά; Μα το γιαραμπή αδέρφια, το σήμα κατατεθέν του Βερολίνου είναι ο πύργος της τηλεόρασης! Γουάτ; Εκεί να δεις τσιμέντο να φχαριστηθεί η ψυχή σου. Και τώρα πάμε στο ανθρώπινο δυναμικό. Έχει αστέγους ανά πέντε βήματα. Ψάχνουνε στα σκουπίδια οι άνθρωποι για να φάνε. Προφανώς και δεν σοκάρομαι από τη θέα του αστέγου. Σοκάρομαι από τη θέα αυτή στο Βερολίνο, που ταχαμ δήθεν η Γερμανία η αναπτυγμένη και έτσι και αλλιώς. Και εκεί δεν γίνονται αυτά τα αίσχη που γίνονται στη χώρα μας, τη μπανανία κλπ κλπ. Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι εκφράσεις;
Και συνεχίζω ανελέητα… Δεν παίρνουν κάρτα πουθενά! Χρεωστική, πιστωτική, δωροκάρτα βρε αδερφέ… Νάιν! Δε μου λέτε ρε παιδιά; Εύλογα γεννάται η απορία, πώς ζητάνε από την Ελλάδα και όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες να δίνουν απόδειξη και να χουν το περίφημο σύστημα POS τη στιγμή που στο Βερολίνο ούτε στο σούπερ μάρκετ δεν δέχονται κάρτα γιατί χαλάει λέει το σύστημα; Θα τρελαθούμε τελείως; Δεν δίνουν απόδειξη. Ειδικά μαγαζιά καφέ – μπαρ και ψιλικατζίδικα. Πάω χαρακτηριστικά σε μινι μαρκετάκι παίρνω ένα μεγάλο νερό, δύό μπύρες και κάτι πατατάκια και μου λέει 10 ευρώ. Και λέω μισό λεπτό θέλω και δύο σοκολάτες. Ναι ναι μου λέει 10 ευρώ. Παρακαλώ; Εμπρός; Βερολίνο κέντρο φίλοι. Επειδή στην Αθήνα μόνο έχουμε διαφθορά και κλέφτες καταστηματάρχες. Και αυτό που μου τη δίνει περισσότερο απ’ όλα ξέρετε τι είναι; Ότι αυτοί οι ίδιοι ζητούν από μας να πάρουμε μέτρα να εκσυγχρονίσουμε την οικονομία μας! #WHATTHEFUCK
Περνάμε τώρα στο κομμάτι των αστικών συγκοινωνιών. Εδώ είναι τα πράγματα για τρελά γέλια. Στα μετρό λοιπόν παιδιά ούτε ηλεκτρονικά εισιτήρια, ούτε μπάρες ούτε τίποτα. Ούτε ελεγκτής! Η φάση είναι: Πλακάκι μετρό Βικτώρια, πριν την ανακαίνιση, μηχανηματάκι που βάζει σφραγιδούλα με την ημερομηνία και την ώρα στο ΧΑΡΤΙΝΟ εισιτήριο! #ΤΡΕΛΑΝΕΜΑΣ.
Ένα και μόνο μηχάνημα σε κάθε σταθμό όπου εκδίδει εισιτήρια. Κανείς για να βοηθήσει στο σταθμό. Δηλαδή δεν υπάρχει ούτε στους κεντρικούς σταθμούς, βλ. Αλεξάντερ πλατς, εκδοτήριο εισιτηρίων! Εννοείται δεν υπάρχει κλιματισμός στους σταθμούς, τους πανβρώμικους, χωρίς υπερβολή. Η κυλιόμενη σκάλα και το ασανσέρ αποτελούν εικαστικό δρώμενο, όπου υπάρχουν. Και ερωτώ ξανά, γιατί ρε παιδί μου τη στιγμή που μας βγαίνει η παναγία στην Ελλάδα, που δεν υπάρχουν δουλειές, που κάποια στιγμή θα ρθει η ανάπτυξη, γιατί πρέπει αυτή τη στιγμή να φέρουμε το ηλεκτρονικό εισιτήριο και να της βγουν τα μάτια της γιαγιάς και να στήνεται με τις ώρες στις ουρές και, και, και! Για ποιο λόγο; Αυτά γίνονται κατά την ταπεινή μου άποψη σε περιόδους που η χώρα έχει ευημερία ή αν μη τι άλλο δεν έχει ανεργία στα ύψη και κάπιταλ κοντρόλ και μνημόνια και μετανάστες και άλλα τόσα δεινά. Θα μου πείτε γιατί μας συγκρίνω με τη Γερμανία; Γιατί ρε παιδιά από το 2009 το ρημάδι υποτίθεται ότι εμείς είμαστε οι υπανάπτυκτοι, οι τεμπέληδες, που κλέβουμε το κράτος και δεν συμμορφωνόμαστε με τις ευρωπαϊκές οδηγίες. Δεν είμαστε λέει ευρωπαϊκή χώρα. Ρε δε μιλάνε αγγλικά οι άνθρωποι. Στην πρωτεύουσα. Σ’ αυτούς θέλουμε να μοιάσουμε; Αυτοί καθορίζουν τα πρότυπα; Τα ευρωπαϊκά; #ΕΛΑΠΑΝΑΓΙΑΜΟΥ
ΥΓ 1: Προτού δε σπεύσετε να με λιθοβολήσετε και να πείτε σιγά και τι είναι αυτά που λες κοπελιά και τα συναφή. Όπως επίσης και ότι η υπόλοιπη Γερμανία είναι αναπτυγμένη και υπερδύναμη και δεν ξέρω εγώ τι. Θέλω να σκεφτείτε τι περνάμε μία δεκαετία σχεδόν τώρα για χάρη της. Δεν είναι πολιτικό το κείμενο αλήθεια. Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ζω στη χώρα μας πια και δεν κλαίγομαι γι’ αυτό. Αλλά πηγαίνοντας εκεί και έχοντας μία τελείως διαφορετική εικόνα για το τι πάω να συναντήσω, με αυτά που είδα και έζησα αναθεώρησα πάρα πολλά πράγματα και σκέψεις για την Ελλάδα.
ΥΓ 2: Θέλω επίσης να σας πω ότι έζησα κανονικά στην πόλη δεκαπέντε μέρες κατά τις οποίες δούλευα κιόλας. Άρα μην σπεύσετε να πείτε ε εντάξει δεν είναι καλή για τουρισμό. Πήρα μία καλή γεύση! Τρέμω στη σκέψη να χα να συνδιαλαγώ και με το δημόσιο! χαχαχα