Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, πέντε διαφορετικές προσωπικότητες συναντιούνται στη σάουνα ενός ξενοδοχείου. Ο καθένας τους ‘κουβαλά’ την ιστορία του, μια ιστορία που άλλοτε τον πάει μπροστά, άλλοτε τον βαραίνει. Καθώς το έργο έχει αρκετές ανατροπές, δεν θα προχωρήσω με την υπόθεση. Να πάτε να το δείτε.
Το κείμενο του Μίλτου Καρατζήμα είναι απλό αλλά ουσιαστικό. Χωρίς να καταφεύγει σε λεκτικούς εντυπωσιασμούς καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο, έως το ανατρεπτικό φινάλε. Η απλότητα αυτή – μαζί με την πλοκή του έργου – σε κερδίζουν από την αρχή.
Η σκηνοθεσία του Μάριου Μακρόπουλου – όπως και σε άλλα έργα του – είναι λιτή, λειτουργική, με ροή, επιτρέποντας στους ηθοποιούς του να ξεδιπλώσουν όλες τις ικανότητες τους – και είναι πολλές – επί σκηνής. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που κινούνται πάνω στη σκηνή, ο τρόπος που ‘καταλαμβάνουν’ μεταφορικά και κυριολεκτικά τον χώρο που τους αναλογεί.
Κάθε ρόλος ζωντανεύει και σε κάθε έναν θα βρείτε πράγματα να ταυτιστείτε. Οι Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου, Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος, Κατερίνα Νικολοπούλου, Παναγιώτα Χαϊδεμένου και Μαρία – Μελίτα Ψυχογυιοπούλου δεν είναι απλοί διεκπαιρεωτές, αλλά λειτουργούν ως σφιχτοδεμένο σύνολο. Εκφράζουν απόλυτα το βάθος του κάθε χαρακτήρα, τις δυσκολίες και τις διακυμάνσεις του. Θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποιον, καθώς είναι όλοι τους εξαιρετικοί.
Πολύ ωραία επίσης η πρωτότυπη μουσική της Κατερίνας Ζαχαροπούλου, η οποία δένει απόλυτα με τα τεκταινόμενα, χωρίς να ‘καπελώνει’ τους ηθοποιούς, όπως δυστυχώς πολύ συχνά γίνεται σε άλλες παραστάσεις. Τα σκηνικά της Ηρώς Παρδαβέλλα και του συγγραφέα απόλυτα πιστά, σε βοηθούν να ‘μπεις’ κι εσύ στη Σάουνα. Πολύ καλός επίσης ο φωτισμός του Σάββα Σουρμελίδη.
Όπως καταλαβαίνετε, η παράσταση μου άρεσε πολύ. Θίγει πολλά θέματα χωρίς να κραυγάζει. Υπάρχει κορύφωση αλλά και μυστήριο. Σε πολλές στιγμές της, σου σφίγγει την καρδιά, προσφέρει όμως και λύτρωση. Πολύ καλό κείμενο, πολύ καλές ερμηνείες, πολύ καλή σκηνοθεσία. Πρόκειται για εμπειρία που αξίζει να βιώσετε.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.