Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος
Το 1992 ήταν η κομβική χρονιά για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Υπό την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη και υπουργό εξωτερικών τον Α. Σαμαρά ξεκίνησε η διαπραγμάτευση του ονόματος (αργότερα τον έφαγε λάχανο ο Μητσοτάκης τον Σαμαρά, αναλαμβάνοντας ο ίδιος το υπουργείο εξωτερικών). Ήμουν τότε 13 χρονών και με θυμάμαι να βλέπω τα μαζικά συλλαλητήρια στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό της χώρας στα ΜΜΕ. Χιλιάδες κόσμου, πολλοί ήσαν ντυμένοι μακεδονομάχοι, μαζί τους κι οι ιερείς της εποχής, με ντουντούκες, με πλακάτ. Έμοιαζαν όλα αυτά στα παιδικά μου μάτια ως άλλο ένα αποκριάτικο καρναβάλι και τα μάτια των παιδιών δεν πέφτουν έξω.
Το αποτέλεσμα των πολιτικών χειρισμών του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου που ακολούθησε το 1994, ήταν η κατάληξη στον όρο «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (FYROM). Από εδώ ξεκινά μια πορεία 20 ετών που όλος ο πλανήτης από πολιτικά συμβούλια μέχρι και αθλητικές διοργανώσεις αποκαλεί ως «Μακεδονία» το κρατίδιο των Σκοπίων. Ο όρος «FYROM» μετετράπη σε ένα εντός των συνόρων αναισθητικό, εκμεταλλευόμενο της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων πολιτών και από τότε, δεν κουνήθηκε ούτε φύλλο, ούτε ράσο, ούτε πλακάτ. Η μόνη έγνοια του Έλληνα εκείνη την περίοδο, ήταν η θέση στο δημόσιο, το ρουσφέτι, το χτίσιμο του αυθαιρέτου και το σπάσιμο πιάτων το βράδυ στα μπουζούκια. Η δε πολιτική μας στάση ήταν κάτι παραπάνω από γελοία, ξεκινώντας από το –για το θεαθήναι- εμπάργκο του 1994 που επέβαλε ο Α. Παπανδρέου για την αδιάλλακτη στάση των Σκοπίων στις διαπραγματεύσεις, φτάνοντας στο 1997 όπου η Ελλάδα προωθεί τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό διαφόρων βαλκανικών χωρών, συμπεριλαμβανομένων και των Σκοπίων.
Στα 39 μου χρόνια πλέον, χθες, είδα πάλι στην Θεσσαλονίκη το ίδιο σκηνικό, ένα τεράστιο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας του λαού για την εκ νέου διαπραγμάτευση του ονόματος. Ένα «συλλαληταριό» όπως το χαρακτηρίζω στον τίτλο του άρθρου, εξαιτίας της καπήλευσής του από τους ρασοφόρους – άγιους φασίστες -όπως ο Άνθιμος παρέα με τον θρόνο του-, από τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και της λοιπής αντιπολίτευσης, από διαφόρους κουλτουριάρηδες της μίζας, αλλά φυσικά κι από τα ανθρωποειδή της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι έκαψαν ένα διατηρητέο κτίριο και προκάλεσαν βανδαλισμούς στο πέρασμά τους. Εντύπωση ιδιαιτέρως αρνητική μου έκανε, όχι μόνο η παρουσία στην λίστα των ομιλητών του Νίκου Λυγερού, αλλά και η ομιλία του η οποία, θύμιζε κάτι ανάμεσα σε Κασιδιάρη και Άνθιμο. Είναι άξιο επιστημονικής έρευνας πως ο ιδεολογικός φανατισμός συρρικνώνει την ευφυΐα, καθώς ο κ. Λυγερός, είναι ο άνθρωπος που χαρακτηρίζεται ως: «ο Έλληνας με τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (189 στην κλίμακα Standford-Binet)» και «ένας από τους 50 εξυπνότερους ανθρώπους στον κόσμο», παρ’ όλα αυτά, μίλησε στο κοινό σαν ένας θεό-υπόδουλος εθνικό-φασίστας.
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης στην ονομασία των Σκοπίων, ξέρω πως ο λαός μένει ακίνητος και αμίλητος μπροστά στην κατάπτωση της παιδείας, στην αύξηση της ανεργίας, στην δουλειά που έχει γίνει δουλεία, στους υπέρογκους φόρους, στην ανέχεια, στους ρακένδυτους και πεινασμένους συνανθρώπους γύρω του, στην αύξηση των περιστατικών κατάθλιψης και αυτοκτονιών. Το παιχνίδι, μοιάζει να έχει χαθεί προ πολλού, συγκεκριμένα, από όταν το σύνθημα στο μυαλό του Έλληνα, από: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», έγινε «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».