Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Νεκροί στο Μόναχο, νεκροί στη Νίκαια της Γαλλίας, νεκροί στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στην Κωνσταντινούπολη. Και να ήταν μόνο η Ευρώπη; Νεκροί κάθε μέρα από τρομοκρατικές ή εξτρεμιστικές οργανώσεις σε όλο τον πλανήτη. Και πλέον δεν μας κάνει καμία αίσθηση.
Ήμουν σε μια καφετέρια την ώρα που ο παρουσιαστής των ειδήσεων έλεγε με επιφύλαξη ότι υπάρχουν εννιά νεκροί και κάποιος ακούστηκε να λέει, εντάξει μόνο εννιά είναι.
Συνηθίσαμε τη φρίκη, αδερφέ. Συνηθίσαμε το θάνατο, τον όλεθρο, την παράνοια. Και αυτό αποτελεί μεγαλύτερο πρόβλημα ακόμη και από τα ίδια τα τρομοκρατικά χτυπήματα.
Δεν μας σοκάρει τίποτα, έχουμε συνηθίσει πλέον να βλέπουμε αίμα. Τι είναι εννιά άνθρωποι άδικα νεκροί από το χέρι ενός τρελού ή φανατικού; Σε άλλα μέρη είχε περισσότερους. Αλλά ούτε εκεί μας σόκαρε, γιατί σε κάποιο άλλο μέρος είχε ακόμη περισσότερους. Και ούτω καθεξής…
Δεν μας σοκάρει ακόμη και όταν το χτύπημα είναι πλέον δίπλα μας, στην καρδιά της Ευρώπης. Κάποτε είχαμε επιλεκτική ευαισθησία, παρότι αυτές οι εικόνες ήταν καθημερινό φαινόμενο στο Κάιρο, στη Γάζα, στο Τελ Αβίβ, στη Συρία και σε πολλές άλλες χώρες εκτός ευρωπαϊκών συνόρων.
Τώρα δεν έχουμε ούτε αυτό. Κάνουμε και ψιλοπλακίτσα για το σε ποιά χώρα θα είναι το επόμενο χτύπημα. Έτσι απαθέστατοι, πίνοντας το ποτάκι μας και τρώγοντας το φαγητό μας.
Και αυτό είναι το μεγάλο έγκλημα απέναντι στον εαυτό μας. Συνηθίσαμε τη φρίκη, αδερφέ…