Γράφει η Άννα Παχή
Κυριολεκτικά. Μια χώρα στις φλόγες, μέσα κι έξω. Τα τελευταία δάση της, βορά στο κέρδος και την ασυνειδησία.
Άλλη μια φορά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον χειρότερο εαυτό μας, εκείνον του αρπακτικού, του καταστροφέα. Ο άνθρωπος κατάντησε μια φονική μηχανή, χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Τα ζώα τουλάχιστον, σκοτώνουν για να φάνε, για να υπερασπιστούν το κοπάδι τους, την περιοχή τους. Εμείς σκοτώνουμε για το κέφι και το κέρδος μας. Νομίζουμε πως σκοτώνουμε τη φύση και γελάμε ικανοποιημένοι. Τόσο ηλίθιοι είμαστε, που δεν καταλαβαίνουμε πως η Φύση είναι σαν τον Θεό, κανείς δεν μπορεί να τα βάλει μαζί της. Όσοι το προσπάθησαν, έχασαν. Μπορεί στην αρχή να φαίνεται πως ηττάται, πάντα όμως παίρνει την εκδίκησή της. Όχι από κακία, από απλή νομοτέλεια.
Το ανθρώπινο είδος είναι τελικά ηλίθιο. Τόσα άλματα στην επιστήμη, στη φιλοσοφία, στην τέχνη, κι όμως, ο πυρήνας μας είναι βλαμμένος. Τόσα χρόνια καίμε δάση για να χτίσουμε. Τόσα χρόνια καίμε δάση και κανείς δεν τα προσέχει (οι εξαιρέσεις όπως πάντα, επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Τόσα χρόνια καίμε δάση, μολύνουμε θάλασσες, εξολοθρεύουμε ζώα και φυτά. Τόσα χρόνια.
Αντί να εμπιστευτούμε και να σεβαστούμε τη Φύση, της γ*&^με τα πρέκια. Αντί να δροσιζόμαστε κάτω από δέντρα, παίρνουμε αγκαλιά το air condition. Αντί να φροντίζουμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, τον κάναμε σκουπιδότοπο. Τα σκουπίδια όμως δεν είναι της γης, είναι των ανθρώπων. Κι η γη κάποια στιγμή θα μας ξεράσει μαζί με αυτά. Ήδη άρχισε να το κάνει. Εφόσον ο χειρότερος ιός είναι ο άνθρωπος, ως τέτοιος θα αντιμετωπιστεί.
Μην ανησυχείτε λοιπόν για τις παρενέργειες του εμβολίου, την οικονομική κρίση και την πολιτική κατάσταση. Δέκα, δεκαπέντε χρόνια μας δίνω. Η γη θα πάρει αυτό που δικαιωματικά της ανήκει κι εμείς… να μη σας πω καλύτερα.