Γράφει η Άννα Παχή

Ναι, έχει. Μην σας κάνει εντύπωση, όλα τα πράγματα έχουν τη θετική τους πλευρά, ακόμη και όταν αυτήν δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Άλλωστε, όπως λέει ο σοφός λαός, “αν δεν χάσεις κάτι, δεν μπορείς να το εκτιμήσεις”. Το iart.gr κάνοντας μια ανασκόπηση του τελευταίου διαστήματος, καταθέτει εντίμως τα κάτωθι:

– Θυμηθήκαμε πως έχουμε πόδια.

Περπατήσαμε. Βάλαμε φόρμες, αθλητικά, αφήσαμε τα αυτοκίνητα και κινηθήκαμε μόνοι μας. Η θέα τόσων ανθρώπων να γυρνοβολάνε με τα πόδια τους και ουχί με ρόδες, είχε κάτι το συγκινητικό και η έκφραση “πάμε μια βόλτα” έγινε τρόπος αντίστασης. Θα είναι πραγματικά υπέροχο αν συνεχιστεί.

– Καθάρισε η ατμόσφαιρα

Είδαμε αστέρια στην Αττική. Μυρίσαμε χαμομήλια και μαργαρίτες. Βγήκαν δελφίνια στα κανάλια της Βενετίας. Η ατμόσφαιρα επανήλθε στα φυσιολογικά της. Μόνον με έναν μήνα μείωσης αυτοκινήτων και γενικότερων ρύπων, ο αέρας έγινε αυτό που πρέπει να είναι. Αέρας.

– Γενικός καθαρισμός

Ντουλάπια ανοίχτηκαν, παλιοπράγματα πετάχτηκαν, κάγκελα βάφτηκαν, γωνίες καθαρίστηκαν, συρτάρια ταχτοποιήθηκαν. Δουλειές που θέλαμε να κάνουμε και δεν είχαμε ποτέ τον χρόνο να τις κάνουμε, (ή βαριόμασταν) έγιναν χωρίς άγχος. Αν η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, εντάξει, το ‘χουμε.

– Επιστροφή στα απλά

Γέμισαν οι πλατείες και τα παγκάκια. Συνειδητοποιήσαμε τι ωραία που είναι να κάθεσαι κάτω από ένα δέντρο και να χαζεύεις τα πέριξ. Μάθαμε όλες τις πλατείες της γειτονιάς και θυμηθήκαμε πως αυτή ήταν η διασκέδασή μας και παλιότερα, τότε που μαζευόταν η παλιοπαρέα κι έπαιζε. Απλά έπαιζε, χωρίς πως και γιατί. (Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας εν πολλοίς, για όσους δεν κατάλαβαν..)

–  Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα

Η συντριπτική πλειονότητα βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας πέντε λεπτά πριν την Ανάσταση κι έφευγε πέντε λεπτά μετά την Ανάσταση. Φέτος, μέσω της τηλεόρασης, παρακολούθησαν τη λειτουργία της Αναστάσεως πολλοί περισσότεροι για πολύ περισσότερο. Κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια φωνάζοντας “Χριστός Ανέστη” σε άγνωστους γείτονες. Σε πολλούς έλειψε ο εκκλησιασμός κι ευελπιστώ ότι του χρόνου, θα αντιμετωπίσουμε την Ανάσταση όχι ως ορεκτικό, αλλά ως κυρίως πιάτο. (Θα με κάψει ο Θεός, το νιώθω).

– Κατ’ οίκον περιορισμός

Θέλοντας και μη, παραμείναμε σπίτι. Ήρθαμε αντιμέτωποι με τα ντουβάρια και τον εαυτό μας. Όσες ταινίες και σειρές κι αν παρακολουθήσαμε, όσα βιβλία κι αν διαβάσαμε, ήταν πολλές οι ώρες μοναξιάς για να γλυτώσουμε την ενδοσκόπηση. Πολλοί βγήκαν διαφορετικοί από ότι μπήκαν. (Άλλοι φρίκαραν, αλλά έτσι είναι αυτά…)

– Επαναγνωριμία με την οικογένεια

“Ανακάλυψα πως στο σπίτι μου μένουν μια γυναίκα και κάτι παιδιά. Καλοί άνθρωποι φαίνονται”. Η ανάρτηση αυτήν της “ρήσης” υπήρξε από τις πιο πετυχημένες. Η οικογένεια αναγκάστηκε να ξαναγνωριστεί. Να περάσει χρόνο ο ένας με τον άλλον, να βρεθούν από κοινού, τρόποι να παραμείνουν όλοι με σώας τας φρένας και ΜΑΖΙ. Πριν παραπονιόμασταν πως δεν είχαμε χρόνο, τώρα, αυτή η δικαιολογία πάει περίπατο. Όταν πουπουλομαδιέσαι με τον άλλον, έχεις δυο δρόμους. Ή να τα βρεις, ή να τα σπάσεις. Θεωρώ πως οι περισσότεροι τα βρήκαν.

– Γνωριμίες που παίρνουν το χρόνο τους

Πάντα μπορείς να γνωρίσεις κάποιον καινούριο, ακόμη και τον καιρό του κορωνοϊού. Τώρα, αντί να αλητεύεις σε μπαράκια με δυνατή μουσική που δεν σου επιτρέπει να μιλάς, αντί να προσπαθείς να εντυπωσιάσεις με ακριβά ρούχα κι εστιατόρια, φοράς τα αθλητικά σου και πηγαίνεις βόλτα με τον άλλον. Μιλάς. Επικοινωνείς. Βλέπεις. Κι αποφασίζεις πως θα προχωρήσεις, αν θέλεις.

– Τήρηση των κανόνων υγιεινής

Το πλύσιμο των χεριών δεν είναι καταναγκαστικό έργο. Εντάξει, η μάσκα είναι λίγο σπαστική, αλλά τι να κάνουμε αφού πρέπει να τη φοράμε; Τα διαχωριστικά σε σούπερ μάρκετ, φούρνους και λοιπά καταστήματα δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό. Γιατί να βήχει δηλαδή ο άλλος μες στη μούρη του υπαλλήλου; Γιατί να πιάνει με τα βρωμόχερά του ότι υπάρχει και δεν υπάρχει σε ένα κατάστημα; Δεν βλέπω κανέναν λόγο.

– Αποστάσεις σε καφετέριες, εστιατόρια και παραλίες

Γιατί δηλαδή πρέπει να βγαίνουμε όλοι μαζί και να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον; Η εικόνα ενός οποιουδήποτε μαγαζιού ή παραλίας, πήχτρα στον κόσμο, με τους υπαλλήλους να τρέχουν πανικόβλητοι να εξυπηρετήσουν τα κοπάδια που μαζεύονται σαν να μην υπάρχει αύριο, απέχει πολύ από αυτό που θεωρώ διασκέδαση. Όσο για το οικονομικό κόστος, το πιθανότερο είναι να μοιραστεί. Να μην υπάρχουν “ώρες αιχμής”.  Να μην στριμωχνόμαστε. Να μην περιμένουμε να εξυπηρετηθούμε. Θα βρεθούν τρόποι, είμαι σίγουρη. (Όπως να κλείνει μια παρέα γειτονικά τραπέζια των τεσσάρων. Τα πλέξιγκλας στην παραλία είναι ελαφρώς γελοία ως θέαμα, αλλά δεν το κάνουμε θέμα…)

– Καλλιτέχνες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι

Η Τέχνη ήταν πάντα το πρώτο που βάλλονταν σε μια κρίση. Η αρχική εξαίρεση των καλλιτεχνών από τα παντός είδους κρατικά βοηθήματα, έφερε επιτέλους την αντίδρασή τους. Είναι εργαζόμενοι, πως να το κάνουμε δηλαδή. Επειδή ασχολούνται με τον πόθο της καρδιάς τους, δεν σημαίνει πως θα το κάνουν τσάμπα, ούτε πως είναι υποχρεωτικό για αυτούς να ψωμολυσσάνε. Αυτό.

Όπως βλέπετε, τα θετικά αυτής της βρωμοκατάστασης δεν είναι και λίγα. Διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως με την “κοινωνική αποστασιοποίηση” (μη χ@*$ω) και περιμένω την ώρα και τη στιγμή που θα ξαναγκαλιαστούμε και ξαναφιληθούμε. Ονειρεύομαι πάθος αμέτρητο.

Καλή επάνοδο.