Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Με μια βόλτα στην Αθήνα θα παρατηρήσεις, εκτός από τα κλειστά καταστήματα, αποτέλεσμα της κρίσης και δεκάδες εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά κτίρια, παρατημένα στην τύχη τους. Κλειστά με λαμαρίνες να καλύπτουν την πρόσβαση στο εσωτερικό τους και άλλα γεμάτα σκαλωσιές με κίνδυνο να καταρρεύσει κάποιο τμήμα τους και να αποτελεί κίνδυνο για τον κόσμο.
Κτίρια που στέκονται περήφανα στο χρόνο εδώ και δεκαετίες και αποτελούν εξαιρετικό δείγμα γραφής της νεοκλασικής τέχνης και αρχιτεκτονικής έχουν αφεθεί στη μοίρα τους.
Άλλα σε καλή κατάσταση εξωτερικά αλλά με διαλυμένους ή λεηλατημένους τους εσωτερικούς χώρους, άλλα σε άθλια κατάσταση που όμως μπορούν να αναστηλωθούν και άλλα που είναι έτοιμα να πέσουν.
Και μπορεί αρκετά να έχουν αξιοποιηθεί, όμως τα περισσότερα η πολιτεία τα έχει αφήσει στη μοίρα τους, Όσο άσχημη και αν είναι η οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα όμως, το κόστος για την ανακατασκευή τους δεν είναι δα και τόσο μεγάλο.
Είτε μέσω διαγωνισμών, είτε με χορηγίες ,θα μπορούσαν να γίνουν ξανά εργονομικά και να αποτελέσουν πυλώνες πολιτισμού, όπως και στο παρελθόν.
Αρκετά από αυτά θα μπορούσαν να γίνουν μουσεία, να φιλοξενούν καλλιτεχνικές εκδηλώσεις ή ακόμη να γίνουν ξενοδοχεία και πανσιόν και να φέρουν εισόδημα στα κατεστραμμένα ταμεία του κράτους.
Αρκετοί ιδιώτες έχουν εκφράσει ενδιαφέρον κατά καιρούς να αποκτήσουν ένα νεοκλασικό κτίριο, όμως το θέμα κωλυσιεργεί στην αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία.
Η αξιοποίησή τους όμως είτε από κάποιο δημόσιο φορέα, είτε με την ιδιωτική πρωτοβουλία θα μπορούσε να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως κίνηση, ώστε να αναβαθμιστεί αισθητικά η Αθήνα και τα κτίρια αυτά τα αποτελέσουν μια όαση στη μουντή καθημερινότητα της πρωτεύουσας.