Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Θυμάστε αυτό το παλιό τραγούδι των Κατσιμίχα, “τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα”; Ε, για μένα πρέπει να έχει γραφτεί.
Από παιδί η Κυριακή αποτελούσε την πιο θλιβερή ημέρα της εβδομάδας. Η μέρα που θα έπρεπε να οπλιστείς με θάρρος και υπομονή για την Δευτέρα και τη νέα εβδομάδα που θα ξεκινούσε.
Αντίθετα η Παρασκευή ήταν η μέρα της προσμονής για το διήμερο και το Σάββατο η μέρα ξεκούρασης.
Η Κυριακή όμως; Γιατί τόση θλίψη;
Μάλλον επειδή είναι η τελευταία μέρα που μπορείς να ασχοληθείς σχεδόν αποκλειστικά με αυτά που θες για σένα. Την επόμενη ακολουθεί η Δευτέρα και πίσω στο καβούκι σου.
Είτε λεγόταν σχολείο, είτε πανεπιστήμιο είτε δουλειά.
Ειδικά από το απόγευμα και μετά σου έβγαζε πιο έντονα το συναίσθημα της θλίψης. Νέα εβδομάδα ξεκινάει σε λίγες ώρες. Άντε πάλι τα ίδια από την αρχή δηλαδή…
Το συναίσθημα αυτό ήταν έντονο περισσότερο στα χρόνια του σχολείου, λιγότερο στα χρόνια της σχολής και παραδόξως σχεδόν εκμηδενισμένο όταν βρήκα δουλειά και άρχισα να βγάζω τα πρώτα μου χρήματα.
Όχι ότι είχε χαθεί αυτό το συναίσθημα της θλίψης, αλλά είχε μειωθεί στο ελάχιστο γιατί το κλίμα στη δουλειά ήταν καλό. Μη σου πω ότι πολλές φορές υπήρχε και μια μικρή προσμονή για τη νέα εβδομάδα.
Τον τελευταίο χρόνο αυτό το συναίσθημα άρχισε και πάλι να βγαίνει στην επιφάνεια. Τα οικονομικά προβλήματα, η αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι, τι κάνουμε, που πάμε και όλα τα σχετικά το ξύπνησαν και πάλι.
Την Κυριακή που μας πέρασε εμφανίστηκε και πάλι, όπως στην εποχή που πήγαινα σχολείο. Ίσως γιατί είναι η τελευταία εβδομάδα στη δουλειά μετά από 14 ολόκληρα χρόνια. Ίσως και όχι.
Όπως και να χει πάντως «τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα» και αυτό δεν αλλάζει…