Στο απαύγασμα του Νεορεαλισμού, στην άνθιση του Ιταλικού σινεμά γεμάτου με ταινίες προβληματισμών και αμφισβήτησης, ο Federico Fellini ήταν, αν όχι ο πρωτοστάτης, ένας από τους στυλοβάτες του ρεύματος. Έχοντας ήδη σκηνοθετήσει μόνος του 7 ταινίες και συνεργαστεί με άλλους σκηνοθέτες σε τρεις (το σύνολο δηλαδή 8 και μισό!) νιώθει ότι έχει κλείσει ένα μεγάλο κύκλο, ίσως να νιώθει ακόμα και ότι δεν έχει κάτι να δώσει στην έβδομη τέχνη. Έτσι λοιπόν μέσα στον όλο κλίμα προβληματισμού και καλλιτεχνικής ανησυχίας των σκηνοθετών της εποχής (ο Godard και ο Tarkovsky την ίδια εποχή γύριζαν τις δικές τους ταινίες αυτοαμφισβήτησης) γεννιέται το 8 ½.
Θα το απολαύσουμε και πάλι στο Χυτήριο το Σάββατο 20 Αυγούστου στις 11.45 μμ. Είσοδος ελεύθερη.
Ο ήρωας του Fellini που είναι για ακόμα μια φορά ο Marcello Mastrogianni (και για ακόμα μια φορά το alter ego του). Μετά από μια μεγάλη επιτυχία αποσύρεται σε ένα spa προσπαθώντας να ετοιμάσει την επόμενη του ταινία, να βγει από το καλλιτεχνικό αδιέξοδο και να ανακτήσει την χαμένη του δημιουργικότητα. Αντιμετωπίζει όμως το πλήθος που θέλει να τον εκμεταλλευτεί εμπορικά η συναισθηματικά και τις παιδικές του αναμνήσεις μπερδεμένες με επιθυμίες και θέλω που ποτέ δεν πραγματοποίησε. Καθώς λοιπόν ταλαντεύεται ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο ανακαλύπτει τον εαυτό του, τις αλήθειες που θέλει και αγαπάει στην ζωή αλλά και στην τέχνη του.
Με μια εναρκτήρια σκηνή που μας μπερδεύει η σκηνοθεσία του Fellini είναι πραγματικά ότι καλύτερο έχει κάνει μέχρι τότε. Όπως ο ήρωας του ο Guino, έτσι και ο Fellini, μετά από τη μεγάλη επιτυχία του «Dolce Vita» αναρωτιέται όχι μόνο για το ταλέντο του ως σκηνοθέτη, αλλά και για την πορεία του κόσμου, εμπλέκοντας φαινομενικά άσχετες σκηνές όπως το μποτιλιάρισμα και τον καρδινάλιο με τις καλόγριες, κάνοντας πανέξυπνα πολιτικά και κοινωνικά σχόλια. Η εναλλαγή από το πραγματικό στο σουρεαλιστικό γίνεται με τον πιο απαλό τρόπο και η σκηνή του ονείρου του μέσα στο σπίτι με όλες τις γυναίκες που πόθησε είναι πραγματικά μαγευτική! Ο σημαντικός αυτός σκηνοθέτης καταφέρνει να μας κάνει να καταλάβουμε την πραγματική αξία μιας δημιουργίας που δεν κρύβεται σίγουρα ούτε στην εμπορική επιτυχία και ίσως ούτε στην αποδοχή του κοινού, αλλά απλά σε ένα όμορφο όνειρο που αφήνει μια γλυκειά ανάμνηση.