Της Αθηνάς Ζύμαρη
Εχθές το βράδυ κλείνοντας τα μάτια μου είδα τη φίλη μου Μαριλένα. Τα τηλέφωνά της δεν απαντούν πια, κοιτάω με αμηχανία τη λίστα επαφών μου στο κινητό, βλέπω τους δύο αριθμούς της να μην έχουν πλέον αποδέκτη. Έμεινα να φαντάζομαι τη φιγούρα της να απομακρύνεται σε μια ερημική παραλία και τα γυμνά της πόδια να σημαδεύουν την άμμο μέχρι που την έχασα απ’ τα μάτια μου. Το μόνο που άφησε πίσω της ήταν αυτές οι πατημασιές. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα άντεχαν αναλλοίωτες. Όχι μόνο οι δικές της αλλά κάθε ανθρώπου που περνάει από τον κόσμο και μας σημαδεύει με την ύπαρξή του.
Πόσο αντέχει το αποτύπωμα στον χρόνο; Για κάθε έναν που τα μάτια μας δεν θα δουν πια, τα σημάδια που άφησε τι διάρκεια θα έχουν; Κάθε κουβέντα, καβγάς και γέλιο, κάθε ανθρώπινο έργο του για πόσο καιρό θα επηρεάζει τη ζωή μας; Νομίζω πως το ανθρώπινο αποτύπωμα διαρκεί τόσο όσο και οι ζωές αυτών που μένουν πίσω. Αντέχει μέχρι και ο τελευταίος άνθρωπος που το είδε να κλείσει τον δικό του κύκλο.
Το ερώτημα είναι πώς συνεχίζουμε εμείς μετά την απώλεια. Πώς αντέχουμε το μετά, πώς ζούμε τις μέρες και τις νύχτες μας. Όσο πιο στενή η σχέση τόσο πιο δύσκολο να προχωρήσεις. Να μάθεις να ζεις με άλλους κανόνες, να μάθεις να ζεις με την απουσία, τον θυμό, τη λύπη. Να μάθεις να ζεις απ’ την αρχή αλλά με λιγότερα, με νέα δεδομένα. Και να μιλάς για πρόσωπα που αγάπησες σε χρόνο παρελθοντικό.
Η απώλεια είναι δυστυχώς κάτι κοινό για τους περισσότερους, όλοι έχουμε χάσει ένα αγαπημένο πρόσωπο και μερικές φορές αυτή η εμπειρία είναι τόσο συντριπτική που μετά παύουμε να είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Όταν δε αυτός που «φεύγει» είναι ένα άτομο νέο η αντίσταση να δεχθούμε το γεγονός του θανάτου είναι ακόμα μεγαλύτερη. Κάτι πήγε πολύ λάθος, κάτι αφύσικο συνέβη, κάτι θα μπορούσε να έχει γίνει αλλιώς αλλά είμαστε ανήμποροι να επέμβουμε στη χρονική ακολουθία των πραγμάτων, ανήμποροι και μικροί.
Παντού γύρω μας βλέπουμε το ίχνος που αφήνει η παρουσία και αυτό είναι παρηγοριά και οδύνη μαζί. Το ίχνος που κανένας άλλος δεν μπορεί να αντιγράψει και είναι το δώρο αυτού που φεύγει σε αυτούς που μένουν πίσω.
Κάπως έτσι προσπαθώ να εξηγήσω την απόλυτη κατάσταση που μας ξεπερνά όλους. Να χωνέψω, να συνηθίσω ότι ένας άνθρωπος που γνώριζα θα λείπει διά παντός και τα όνειρά του θα μείνουν σχέδια ανολοκλήρωτα. Και ακόμα περισσότερο ότι οι πολύ δικοί του άνθρωποι θα πρέπει να αντέξουν έναν πόνο ανείπωτο.
Αυτές οι σκέψεις γράφτηκαν με τεράστιο κόπο σαν να ήταν ένα προσωπικό μυστικό που δεν ήθελε να μαρτυρηθεί. Είναι το δικό μου «αντίο» στη δημοσιογράφο Μαριλένα Φράγκου. Ήταν μόλις 36 χρονών και το περασμένο Σάββατο την αποχαιρετήσαμε για πάντα.