Γράφει η Άννα Παχή

Μια καθηγήτρια φιλοσοφίας απάγεται από ανώνυμη, ανενδοίαστη τρομοκρατική ομάδα. Μέχρι να πληρωθούν τα λύτρα, την ακρωτηριάζουν κάθε δέκα ώρες, στέλνοντας τα κομμάτια της σε ανυποψίαστους πολίτες. Θα σωθεί; Το ερώτημα, όπως και η απάντηση, δεν έχει σημασία.

Αυτός είναι ο καμβάς πάνω στον οποίον η ομάδα του Altera Pars παρουσιάζει το σοκαριστικό κείμενο του Καταλανού Σέρτζι Μπελμπέλ. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ήταν καιρός.

Η Γυναίκα είναι εξ αρχής θύμα. Πληρώνει το τίμημα του γάμου της με έναν στυγνό βουλευτή. Θύτες, ένα ζευγάρι που υπακούει τυφλά στις εντολές της Οργάνωσης, μιας οργάνωσης που δε φαίνεται ποτέ, πλανάται απλώς πάνω από το δράμα της σαν αόρατος δήμιος που αποφασίζει και διατάσσει. Μαζί τους, ένα βαθιά πληγωμένο κορίτσι, που ακροβατεί μεταξύ της παιδικής αθωότητας και του ολοκληρωτικού σαδισμού. Συμμέτοχοι –  συνένοχοι στο έγκλημα, χαρακτήρες απλοί, που όμως μεταμορφώνονται – ο καθένας ανάλογα με το χαρακτήρα του – όταν έρχονται σε επαφή με την ωμή βία.  Η μεταμόρφωσή τους δεν είναι πλήρης. Μάλλον κάνουν ένα διάλειμμα φρίκης πριν επιστρέψουν στην καθημερινότητα. Σοκάρονται, λυπούνται, ανησυχούν, ξεχνούν. Όπως -ίσως- όλοι μας. Υπάρχει όμως κάτι που μας ενώνει. Το αίμα που ρέει στις φλέβες μας.

Πρόκειται για εξαιρετική, στο σύνολό της, παράσταση. To κείμενο ρέει αβίαστα, συνδυάζοντας καθημερινή και λόγια, αλλά όχι δυσνόητη, γλώσσα. Προφανώς ο συγγραφέας ευτύχησε να μεταφρασθεί από την Μαρία Χατζημανουήλ, η δουλειά της οποίας φαίνεται σε κάθε λέξη.

Το ζοφερό σκηνικό του Σταύρου Λίτινα εύκολα γίνεται πιο ζωηρό, ακόμη και χαρούμενο, ανάλογα με τη δράση. Υποβλητικός ο φωτισμός του Ρίζου Τσιγάρη, σωστά όπου απαιτείται, ευφάνταστα όπου χρειάζεται τα κοστούμια της Δέσποινας Χειμώνα.

Πάμε στα πιο δύσκολα τώρα, κυρίως επειδή πολλά επίθετα θα επαναληφθούν: Η σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου, όπως και οι ερμηνείες των ρόλων που ενσαρκώνει, ισορροπούν απόλυτα μεταξύ ωμής βίας και ανθρωπιάς, σοκ και συναισθήματος, έντασης και απλότητας.

Η Μίνα Χειμώνα δε χρειάζεται συστάσεις. Αγαπήθηκε ως τηλεοπτική ηθοποιός και η πορεία της στο θέατρο είναι γνωστή σε όσους ψάχνουν το κάτι παραπάνω. Η ερμηνεία της στο “Αίμα” είναι απλά συγκλονιστική και θα είναι κρίμα να τη χάσετε. Κρίμα θα είναι επίσης να μην δείτε την εξαιρετική Αγγελική Κοντού σε ένα ρόλο που θα κουβαλά με τιμή, σε όλη την καριέρα της. Το έργο διαθέτει μονολόγους εξαιρετικής έντασης, τους οποίους οι ηθοποιοί του Altera Pars ερμηνεύουν έτσι ακριβώς: με εξαιρετική ένταση, πάθος και σπαραγμό. Πέρα από τις σκηνές που σε παραλύουν με τη βία τους, υπάρχουν κι εκείνες που σε κάνουν κοινωνό μιας κατάστασης που συνήθως επιλέγεις να αποφύγεις και δεν εννοώ μόνον την τρομοκρατία της σωματικής βίας, αλλά κι εκείνη της συναισθηματικής, κοινωνικής και οικονομικής. H Eιρήνη Τσιριγώτη, η Ανθή Σαββάκη και ο Παύλος Εμμανουηλίδης, ο καθένας στους ρόλους του, ενισχύουν το έργο με τις δυναμικές τους ερμηνείες, δείχνοντας το μεγάλο τους ταλέντο.

Γιατί να τη δείτε; Επειδή θα σας κάνει καλό, με πολλούς τρόπους. Θα βρείτε κομμάτια του εαυτού σας στους ήρωες της σκηνής. Θα σκεφτείτε αν και πόσο έχετε αλλοτριωθεί από το βομβαρδισμό της βίας που υφιστάμεθα όλοι. Θα αναρωτηθείτε ποιές είναι οι δικές σας ευθύνες. Κυρίως όμως, επειδή θα αισθανθείτε. Πολλά και διαφορετικά πράγματα. Και για να παραφράσω λίγα λόγια από την παράσταση «εσείς θα τους κοιτάξετε κι εκείνοι θα σας έχουν δει». Να πάτε.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ