Της Άννας Παχή
Είμαι άνθρωπος των Χριστουγέννων. Κάτι τα φωτάκια, κάτι τα στολίδια, κάτι που είναι τα γενέθλιά μου εκεί κοντά, κάτι η γενική χαρά και ευφορία, με επηρέασαν έτσι ώστε να είμαι άνθρωπος των Χριστουγέννων.
Το Πάσχα ήταν πάντα πιο άχρωμο. Πολλές δουλειές κι ετοιμασίες, πότε κάνει κρύο και πότε ζέστη, χωρίς φωτάκια και ιδιαίτερα στολίδια. Με στενοχωρούσε. Υπήρχαν βέβαια η λαμπάδα, το σοκολατένιο αυγό και τα παπουτσάκια, αλλά μετά τα δέκα, η νονά μου εξαφανίστηκε, οπότε δέχτηκα άλλο ένα πασχαλινό πλήγμα.
Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας την ιστορία του Ιησού το πλάκωμα έγινε μεγαλύτερο. Ήταν αδύνατο να καταλάβω γιατί μια τόσο καλή και πράα μορφή πέρναγε τόσα βάσανα. Το γεγονός πως τα πέρασε για να σώσει τους ανθρώπους δε με παρηγορούσε, το έβρισκα τελείως άδικο. Επαναστατούσα και τσαντιζόμουν με όλους εκείνους που παρακολουθούσαν το δράμα του αμέτοχοι, που δεν έπαιρναν τα όπλα να τον υπερασπιστούν, που δεν έσπαζαν τα κεφάλια των Ρωμαίων και όλων όσων τον είχαν φέρει σε αυτήν την κατάσταση. Αργότερα το είδα και στην καθημερινή ζωή, ίσως κάπου το συνήθισα…
Παρακολουθώντας δε το απόλυτο πασχαλινό, τηλεοπτικό έπος, ναι, τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ», το δάκρυ πήγαινε κορόμηλο. Κι ας ήξερα πως θα αναστηθεί.
Μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο συνειδητοποίησα πως η επιλογή ήταν δική του. Θα μπορούσε να κρύψει τις απόψεις του, να σταματήσει να μιλά για αγάπη και βασίλεια πέραν του κόσμου ετούτου, να αποτραβηχτεί και να ζήσει τη ζωή του σαν άνθρωπος. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Όταν αποφασίζεις για κάτι, πρέπει να το υπερασπίζεσαι μέχρι το τέλος. Φυσικά αν καταλάβεις ότι κάνεις λάθος έχεις κάθε δικαίωμα να αναθεωρήσεις, όταν όμως είσαι σίγουρος για την επιλογή σου, οφείλεις να την υπερασπιστείς, πάει και τέλειωσε. Τα ημίμετρα σε αφήνουν πάντα ανικανοποίητο, σε γεμίζουν ενοχές, μένεις λίγο πιο άδειος. Κανείς δεν το θέλει αυτό αν και πολλοί το προτιμούν από τον αγώνα. Το «πιο εύκολο» φαντάζει πιο βολικό και το πιο βολικό μειώνει τις εντάσεις, δε χρειάζεται προσπάθεια, ούτε σε βάζει να παλεύεις με τους δαίμονές σου.
Το Πάσχα πέφτει πάντα άνοιξη, λίγο νωρίτερα, λίγο αργότερα, αλλά πάντα άνοιξη. Την εποχή που η φύση αναγεννάται. Ο Ιησούς παλεύει, πεθαίνει κι επανεμφανίζεται νικητής. Κάπως όπως μερικοί άνθρωποι. Το μήνυμα του Πάσχα για μένα είναι πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Όχι ο σωματικός θάνατος, ο άλλος, εκείνος που δε φαίνεται και τον κουβαλάς μαζί σου μέχρι να καταλάβεις πως πρέπει να τον αφήσεις να φύγει για να κάνεις την καινούρια αρχή. Το καινούριο είναι πάντα πιο αστραφτερό, πιο καθαρό, πιο ελπιδοφόρο. Κι αν έχουν προηγηθεί δυσκολίες, βάσανα, απογοητεύσεις, το καινούριο γίνεται ακόμη πιο φωτεινό. Η σκέψη του και μόνο σε κάνει να νιώθεις πως μπορείς. Ναι, μπορείς.
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ