Της Άννας Παχή
Όταν πήγαινα σχολείο, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Διάβαζες συγκριμένη ύλη, για συγκεκριμένα μαθήματα. Η αρχική ιστορία ήταν μυθολογία, μετά έμπαινες στα ρωμαϊκά χρόνια, κατόπιν Βυζάντιο, τουρκοκρατία, Επανάσταση, νεότερη. Αυτό ήταν το ένα παραμυθάκι. Το άλλο ήταν τα θρησκευτικά. Η Γένεση, ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης, της Νέας, Σταύρωση, Ανάσταση, βίοι Αγίων.
Θυμάμαι πως διάβαζα ευχάριστα και τα δυο μαθήματα, σαν λογοτεχνικά. Άλλωστε, είχαν δράση, περιπέτεια, συγκίνηση κι ο καλός συνήθως νικούσε στο τέλος.
Τα επόμενα χρόνια, στο Λύκειο, στο Πανεπιστήμιο, γνώρισα την Ιστορία πολύ καλύτερα. Έμαθα λεπτομέρειες που δεν ήξερα, συνειδητοποίησα πως τα πράγματα δεν είναι πάντα άσπρο – μαύρο (εντάξει, μου το έδειξε και η ζωή αυτό). Όσον αφορά στα θρησκευτικά, ακόμα προσπαθώ να ξεπεράσω το σοκ που ένιωσα, όταν έμαθα πως όλα αυτά που πιστεύουμε, είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων ενός τσούρμου κληρικών κατά τη Σύνοδο της Νίκαιας, το 325, μιας Συνόδου που συγκάλεσε ο Μέγας Κωνσταντίνος.
Από τότε πέρασαν φυσικά πολλά χρόνια, μέσα στα οποία δυστυχώς ο πολιτισμός μας αντί να ανθήσει, πλαστικοποιήθηκε. Σήμερα διαβάζω ότι τα θρησκευτικά ανανεώθηκαν και θα αντιμετωπίζονται με πιο φρέσκια ματιά. Θα συμπεριλαμβάνουν δε και οπτικοακουστικό υλικό. Πέρα από αυτά τα ωραία, Εκκλησία απαγόρευσε κάποια τραγούδια από αυτό το υλικό. Είναι «Ο Μπαγάσας» του Νικόλα Άσιμου, η «Συννεφούλα», του Διονύση Σαββόπουλου και το «Umbrela» η συνεργασία της Rihanna και του Jay Z. Ο «Μπαγάσας» είναι η συνομιλία του Άσιμου με το νεκρό φίλο του (ή σκύλο του, οι γνώμες διχάζονται αν και μάλλον κάνει το ίδιο). Η «Συννεφούλα» φέρνει μάλλον προς σουρτούκω. Το «Umbrella» είναι όρκος αγάπης προς το έτερο ήμισυ. Δεν μπόρεσα να βρω κάτι μεμπτό στους στίχους, αλλά, ποια είμαι εγώ για να κρίνω; Παράνοια.
Χρόνια και χρόνια μιλάμε για το διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Το πρώτο είναι κοσμικό, το δεύτερο παρα-κοσμικό. Εμπεδώσαμε αυτός ο διαχωρισμός δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Πράγματα όπως η ελευθερία σκέψης και έκφρασης γίνονται ξεσκονόπανα που γυαλίζουν τα ακριβά υποδήματα τόσο των εθνοπατέρων όσο και των εκκλησιαστικών Πατέρων. Το θέμα είναι πολυδιάστατο, όπως όλα σήμερα και μάλλον θα χρειαστεί και επόμενο άρθρο. Μαθαίνω επίσης πως καταργείται η αργία του Δεκαπενταύγουστου, προφανώς η Παναγία δεν είναι ισάξια λατρείας όπως ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα που τόσο μας λείπει. Εκτός αν την κατάργηση της δικής της επίσημης λατρείας ακολουθήσουν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Δεν ξέρω, θα δούμε.