Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Η Άννα Κορακάκη είναι από χθες χρυσή Ολυμπιονίκης στο άθλημα της Σκοποβολής και παράλληλα η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που κατάφερε να πάρει δυο μετάλλια σε μια Ολυμπιάδα (χρυσό μετάλλιο στο πιστόλι 25μ και αργυρό στο αεροβόλο 10μ). Σε ένα άθλημα που δεν είναι καθόλου δημοφιλές στη χώρα μας, με ανύπαρκτες υποδομές η νεαρή αθλήτρια κατάφερε, μαζί με τον προπονητή πατέρα της, το ακατόρθωτο.
Να επικρατήσει αντιπάλων που προπονούνται σε σοβαρές αθλητικές εγκαταστάσεις και όχι σε… νταμάρια, με τις ομοσπονδίες στο πλευρό τους, με χορηγούς και με χρηματικά έπαθλα που τους δίνουν την δυνατότητα να ζουν μόνο από το άθλημά τους.
Η Άννα Κορακάκη δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Τι έχει; ταλέντο, πείσμα και μια οικογένεια που είναι δίπλα της και την στηρίζει σε αυτό που κάνει και αγαπά. Έναν πατέρα που είναι και προπονητής της και μαζί πάλεψαν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα.
Και τα μετάλλια τους ανήκουν ολοκληρωτικά. Ούτε σε “όλους τους έλληνες”, ούτε στην ομοσπονδία, ούτε βέβαια στην πολιτική σκηνή αυτού του τόπου.
Μια πολιτική σκηνή που έχει αφήσει τα περισσότερα αθλήματα στο έλεος, ειδικά τα μικρά, όχι τώρα τον καιρό της κρίσης, αλλά δεκαετίες πριν.
Μια πολιτική σκηνή που άφησε να ρημάξουν τα γήπεδα-κοσμήματα και προπονητήρια της Ολυμπιάδας του 2004. Εγκαταστάσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιούνται για να προπονούνται και να προετοιμάζονται σοβαρά οι αθλητές που μπορεί στο μέλλον να γίνουν Ολυμπιονίκες. Και όχι να τρέχουν στα νταμάρια.
Μπράβο λοιπόν σε αυτό το κορίτσι και βέβαια στον πατέρα της. Μπράβο για το πάθος της σε αυτό που κάνει, μπράβο για το πείσμα και κυρίως μπράβο για την υπομονή της. Χωρίς άλλες φανφάρες…