Γράφει ο Δημήτρης Σαρρής

Το ποδόσφαιρο είναι σήμερα το πιο δημοφιλές άθλημα στον κόσμο. Η προέλευση του χάνεται κυριολεκτικά στα βάθη του παρελθόντος. Σε πολλές χώρες υπήρξαν παιχνίδια όπου οι παίκτες κλωτσούν μία μπάλα, όπως ο επίσκυρος στην Αρχαία Ελλάδα, το «woggabaliri» στην Αυστραλία, το «harpastum» στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και το «cuju» στην Κίνα. Οι σύγχρονοι κανόνες του ποδοσφαίρου τυποποιήθηκαν στην Αγγλία πριν δύο αιώνες και σήμερα είναι το πιο αγαπητό άθλημα στην Ευρώπη.

Η αγάπη για το ποδόσφαιρο αναπτύσσεται στις μικρές ηλικίες. Στο σχολείο παίζαμε μπάλα στα διαλείμματα και ήμασταν χωρισμένοι σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς, κρατούσαμε σκορ όλη τη χρονιά και εξακολουθεί να είναι σαν ένα πρωτάθλημα του χθες, του σήμερα του αύριο.

Παίζαμε ποδόσφαιρο με μπαλάκια του τένις, με τις μπόμπες από την Αμίτα, ακόμα και με τα μικρά στενόμακρα μπουκαλάκια της πορτοκαλάδας που τα γεμίζαμε με χαρτιά και τα βουλώναμε με το πλαστικό μαύρο που βγάζαμε από την καρεκλά που καθόμασταν στο σχολείο.

Αργότερα μαζευόμασταν στην αλάνα και φτιάχναμε τις ομάδες της γειτονιάς. Όπως σε όλα τα παιχνίδια έτσι και στο ποδόσφαιρο στις αλάνες υπάρχουν κανόνες.

Οι τέσσερις σημαντικότεροι είναι: Μύθος 1: ο χοντρός παίζει πάντα τέρμα Μύθος 2: όλοι θέλαμε τους καλύτερους στην ομάδα μας. Μύθος 3: ο κάτοχος της μπάλας έκανε ό,τι ήθελε Μύθος 4: το τελευταίο γκολ κερδίζει και το απόλυτο ντέρμπι ξεκινούσε. Ήταν, με διαφορά, η καλύτερη στιγμή της ημέρας.

Κάπως έτσι αρχίσαμε να αγαπάμε το ποδόσφαιρο και μέχρι τώρα που μεγαλώσαμε συνεχίζουμε να αγαπάμε την «στρογγυλή θεά». Κανείς δε θα ξεχάσει το ποδόσφαιρο της Αλάνας, ούτε οι γείτονες που μας κυνηγούσαν και μας έδιωχναν γιατί τους είχαμε τρελάνει με τις φωνές μας, αλλά ούτε και η κακομοίρα η μάνα μας που έπλενε τα ρούχα μας καθημερινά.

Κάπου εδώ η μηχανή του χρόνου μας φέρνει στο σήμερα. Δυστυχώς έχουμε μεγαλώσει και με τους πιο πολλούς έχουμε χαθεί. Ένα όμως παραμένει, η μεγάλη μας αγάπη για το ποδόσφαιρο. Γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν, οι αναμνήσεις για την αλάνα του ποδοσφαίρου παραμένουν αναλλοίωτες…