Της Αθηνάς Ζύμαρη
Νομίζω πως τα δελτία ειδήσεων μοιάζουν τελικά με τα σπιντάτα ναρκωτικά, ανεβάζουν γρήγορα τη συναισθηματική ένταση του τηλεθεατή σαν μια φούσκα που σε λίγο θα σκάσει και, παφ, δεν έμεινε τίποτα. Τι φταίει; Η μουσική επένδυση που «ντύνει» την ανθρώπινη απελπισία, σαν να μην είναι από μόνη της αρκετή να μας τρομάξει; Οι αναλύσεις των ειδικών και μη, τα λεπτομερή ρεπορτάζ που κάνουν ζουμ στον πόνο και την απόλυτη ανέχεια; Νομίζω τελικά πως για όλα φταίει η εικόνα και ο χειρισμός της. Και η ρημάδα η εικόνα πουλάει, όπως πάντα. Και η είδηση από είδηση γίνεται ταινία τρόμου ή ωμός ιταλικός νεορεαλισμός, οι ηθοποιοί είναι οι πραγματικοί άνθρωποι, το σκηνικό η ίδια τους η ζωή.
Εχθές λοιπόν πάνω που ήμουν έτοιμη να παρακολουθήσω τα μεσημβρινά δελτία ειδήσεων είπα «όχι». Αναρωτήθηκα τι μπορεί να μάθω περισσότερο από τις ραδιοφωνικές ειδήσεις που άκουσα το μεσημέρι ή τις ιντερνετικές που διαβάζω κάθε πρωί. Τίποτα, ένα μεγάλο τίποτα. Τι μπορεί να νιώσω όμως παραπάνω πατώντας το on της τηλεόρασής μου; Α, πολλά περισσότερα. Και πώς να αντισταθώ. Εκεί , στο σαλόνι μου, στον αφράτο καναπέ μου να βλέπω τη δυστυχία να κατακλύζει την οθόνη… Νομίζω τελικά πως ο φόβος φυλάει τα έρμα. Δεν άφησα κλειστή την τηλεόραση από βαριά κουλτούρα (ας μου συγχωρήσουν την έκφραση οι κουλτουριάρηδες), αλλά από φόβο. Φόβο μήπως νιώσω όχι το περισσότερο αλλά το λιγότερο. Φόβο για την απάθεια που γεννάει η επανάληψη, η συνήθεια να βλέπει κανείς τον θάνατο και τον πόνο απ’ το ζεστό του σπιτάκι.
Κάθε πρωί λοιπόν ξεκινάω τη μέρα μου με την ίδια τελετουργία, έναν αχνιστό καφέ και το λάπτοπ στα πόδια μου. Ό,τι θέλω να μάθω είναι εκεί, στο Διαδίκτυο και το Ραδιόφωνο.
Κι αν κάποιος περιμένει να κινητοποιηθεί βλέποντας ειδήσεις θα ρωτήσω ποιον λιμό, σεισμό, καταποντισμό σταμάτησε ο φόβος και η συμπάθεια; Νομίζω αυτό το ξέρει ο καθένας, μόνο με τη δράση πληρώνεται το ανθρώπινο χρέος.