variemai1a

Της Άννας Παχή

Στην εποχή που η εξασφάλιση του όποιου – συνήθως ισχνού – εισοδήματος είναι αυτοσκοπός, η θεατρική ομάδα «Tέχνης Πλους» τολμά και παρουσιάζει το έργο «Βαριέμαι» του Ρικάρντο Ταλέσνικ που πραγματεύεται τον ενδόμυχο πόθο όλων μας.

Ο ήρωας αποφασίζει μια Δευτέρα πρωί να μην πάει στη δουλειά επειδή βαριέται. Και το κάνει. Η απόφασή του αυτή πυροδοτεί μια σειρά γεγονότων που βγάζουν στην επιφάνεια τις αγωνίες, τους φόβους και τα μικροσυμφέροντα του περιβάλλοντός του, των αρχέτυπων θηλυκών, της συντρόφου, της μητέρας και της φίλης. Η απόφασή του τον απομονώνει, τον περιθωριοποιεί. Ο ήρωας κάνει μόνο ότι τον ενδιαφέρει, ότι του αρέσει κι αυτό είναι αρκετό για να τον φοβηθούν ή να προσπαθήσουν να κάμψουν το φρόνημά του όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίζεται. Βιώνει την απόλυτη μοναξιά γνωρίζοντας παρόλα αυτά, ότι όλοι θα ήθελαν να κάνουν ότι κι εκείνος. Το τέλος; Καταλυτικό, αλλά σαφώς δε θα το αποκαλύψω.

variemai2a

Η Ειρήνη Μελά σκηνοθετεί λιτά, σχεδόν αφαιρετικά. Όλα συμβαίνουν σε ένα σαλόνι σαν τα περισσότερα μικροαστικά σαλόνια. Χορογραφεί τους ήρωες της με τρόπο που το κοινό αναγνωρίζει σε αυτούς πρόσωπα και καταστάσεις του δικού του περιβάλλοντος. Αφήνει τους ηθοποιούς της να αναδείξουν ο καθένας με το δικό του τρόπο τον ήρωα που εκπροσωπεί ενώ ταυτόχρονα το σύνολο είναι αρμονικά δεμένο.

Ο Παναγιώτης Φάρμας (Νέστορας) προσαρμόζεται στο ρόλο του με άνεση, γίνεται ένας επαναστάτης με και χωρίς αιτία ενώ καταφέρνει, χρησιμοποιώντας συχνά μόνο τη γλώσσα του προσώπου και του σώματος, να εκφράσει σκέψεις που δε χρειάζονται λόγια. Επικοινωνεί και ταυτίζεται με το κοινό που συχνά προσηλώνεται πάνω του.

Η Γαρυφαλλιά Μαρούλη (Μάρθα) είναι η σύζυγος που αρνείται να δεχτεί την αλλαγή και χρησιμοποιεί όλα τα κόλπα για να επαναφέρει το ταίρι της «σε τάξη». Η ερμηνεία της είναι στιβαρή και αναδεικνύει τον ανθρώπινο φόβο για την επιβίωση και την τήρηση της «κοινωνικής ισορροπίας».

Η Καλλιρρόη Παχή (μάνα) θα θυμίσει στους περισσότερους τη δική τους μητέρα. Υποδύεται με άνεση την ελληνίδα μάνα (υπάρχει κι άλλη;) που προσπαθεί να «σωφρονίσει», να καλοπιάσει και να εκβιάσει ακόμη την επιστροφή του παιδιού της στο «σωστό». Η πλαστική της κίνηση καθώς και η εκφορά του λόγου σίγουρα θα σας κάνουν να γελάσετε αλλά και να θυμηθείτε καταστάσεις που ζήσατε ή ζείτε.

Η Γιούλη Χρυσού (Περάλτα) είναι η καταπιεσμένη συνάδελφος που προσπαθεί να κάνει την υπέρβαση. Είναι ο μόνος χαρακτήρας που τείνει να συμπαρασταθεί στο Νέστορα, χωρίς ωστόσο να το φτάσει μέχρι τέλους. Η Γιούλη δημιουργεί την πιο αστεία περσόνα του έργου, τη μόνη που κάπως αλλάζει προσπαθώντας να γίνει ένας δεύτερος «Νέστορας».

variemai3a

Φυσικά, η εταιρεία, στην οποία βαριέται και να πατήσει ακόμη ο πρωταγωνιστής μας, δεν αφήνει έτσι το θέμα. Στέλνει τη Μαρία Μαθιουδάκη (Χουαρέγκι) υψηλόβαθμο στέλεχος να διορθώσει αυτήν την ανωμαλία. Η Μαρία χαρίζει στο κοινό την καρικατούρα του πάλαι ποτέ «γιάπη», του εργασιομανούς που θεωρεί πως τα πάντα στη ζωή είναι η δουλειά, τα λεφτά, το κοινωνικό στάτους. Κάποτε αυτό ήταν το όνειρο πολλών, για κάποιους είναι ακόμη. Ο ρόλος απογυμνώνει αυτήν την κοινωνική φιλοδοξία, όταν η Χουαρέγκι ψιθυρίζει συνομωτικά στο Νέστορα «είμαι κι εγώ άνθρωπος».

Τέλος, ο καταλύτης του έργου Δημήτρης Στέφας (Μπαλμπιάνι), ο διευθυντής της εταιρείας, εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός να δηλώσει το φινάλε μιας κατάστασης που ξεκίνησε ως αστείο, συνεχίστηκε ως δήλωση για να λήξει ως … (είπαμε, δε σας λέω το τέλος). Ο Δημήτρης διαθέτει την άνεση του υπεράνω, ξέρει πως είναι αυτός που κινεί τα νήματα, άγεται και φέρεται ως πραγματικό αφεντικό.

variemai4a

Γιατί να το δείτε; Επειδή θέλετε κι εσείς να την κοπανήσετε από τη δουλειά μια Δευτέρα πρωί. Επειδή – παρά την κρίση – ζωή δεν είναι μόνο να δουλεύεις. Επειδή θα γελάσετε, θα προβληματιστείτε και θα στηρίξετε μια θεατρική ομάδα ερασιτεχνική μόνον κατ’ όνομα. Δε φτάνουν αυτά;

Η παράσταση θα παιχτεί εκτάκτως την Τετάρτη 20 Απριλίου στον Δημοτικό Κινηματογράφο του Δήμου Βύρωνα “Λουΐζα”. (Νέας Ελβετίας και Σεβαστείας, Βύρωνας)

Ώρα έναρξης 21:00 μ.μ.

Είσοδος ελεύθερη