Άκουσα ή μάλλον είδα στο facebook για μια συναυλία ενός καλλιτέχνη που δεν είχα ακούσει ποτέ. «Ο LEX μάζεψε 20.000 κόσμου στη Νέα Σμύρνη». Αυτό έγραφε το ποστ κι είχε την περιγραφή μιας συναυλίας hip hop και φωτογραφίες κόσμου – όχι μόνο νεολαίας – που πήγε να τον ακούσει.
Μπήκα λοιπόν στο youtube και τον έψαξα.
Εδώ πρέπει να πω ότι δεν ακούω αυτό το κατ’ ευφημισμόν hip hop, το γεμάτο μισογυνικούς, σεξιστικούς στίχους, βωμολοχίες από πάνω μέχρι κάτω και «τυπάκια» που προσπαθούν να το παίξουν κάποιοι . Αυτό το «πράμα» που εκφράζει τη «φιλοδοξία» να γίνουν οι εκπρόσωποι του πλούσιοι χωρίς σπουδές, χωρίς δουλειά αλλά με την «ευγενική» προσφορά ναρκωτικών στο κοινωνικό σύνολο. Τέλος πάντων.
Ούτε για το κανονικό hip hop μπορώ να έχω άποψη. Άκουγα μικρότερη τους Public Enemy και μέχρι εκεί. Ξέρω όμως πως το μουσικό αυτό ρεύμα, εξέφραζε δυστυχία, φτώχια και όνειρα.
Στο θέμα μας. Έψαξα λοιπόν τον LEX και για λίγο ένιωσα όπως τότε που παραφύλαγα τα ραδιόφωνα για να ακούσω τις καινούριες κυκλοφορίες.
Το πρώτο βίντεο του πάνω στο οποίο έπεσα, έχει τίτλο «Όχι σήμερα». Με τράβηξε η εικόνα πραγματικών ανθρώπων με πραγματικά ρούχα. Ο ίδιος ο LEX είναι ένας κανονικός νέος άνθρωπος. Χωρίς φω αλυσίδες, χωρίς γκόμενες να τον κοιτούν σαν ξελιγωμένες, χωρίς γυαλιά ηλίου μέσα στη νύχτα και χωρίς εντυπωσιακά αυτοκίνητα. Κι άκουσα τον στίχο.
«Μεταξύ μας, δεν νικιέται η αλήθεια». Εδώ είμαστε.
Λέω με το φτωχό μυαλό μου, «ίσως είναι τυχαίο» και προχώρησα στο επόμενο: «Τίποτα στον κόσμο». Γκρίζες πολυκατοικίες, σειρήνες που ουρλιάζουν. «Θα πεθάνω αν δε με νιώθουν οι δικοί μου». Αυτό.
Δυο στα δυο.. Χμ…. Next, «Πολυκατοικίες» – «Ακούω το τάβλι των ανέργων»
Παρακάτω: «Μια τζούρα ρεαλισμού»
Να μη σας κουράζω, ο LEX όχι απλά ακούγεται, έχει πολλά να πει και τα λέει.
Διάβασα σε εκείνο το post πως κανένα μέσο δεν αναφέρει τον LEX, δεν ανέφερε τι έκανε στη Νέα Σμύρνη. Ντράπηκα. Η μόνη μου δικαιολογία είναι πως σε ότι αφορά το hip hop η σαβούρα είναι τόση πολλή που παρασέρνει και τα πραγματικά διαμάντια, όπως ο LEX.
Ζητώ συγγνώμη.