Δεν συμπάθησα ποτέ τον Αγαμέμνονα. Ποτέ δεν τον θεώρησα ‘ήρωα’. Στο μυαλό μου καταχωρήθηκε ως ένας ανενδοίαστος τύραννος που στο όνομα της εξουσίας και του πλούτου δεν δίστασε να ηγηθεί ενός επεκτατικού πολέμου, με την εύθραυστη επικάλυψη της ‘τιμής’, μιας τιμής που σίγουρα δεν εφαρμόστηκε στην άμοιρη Ιφιγένεια.
Όμως ο πόλεμος λυγίζει και τους πιο δυνατούς. Οι κακουχίες, οι σκληρότητες και το αίμα δέκα χρόνων κάνει κι αυτόν ακόμα τον Άνακτα να τσακίσει. Όταν πια γυρίζει πίσω, είναι ένας άνθρωπος σπασμένος, τσακισμένος. Συνομιλεί με τον εαυτό του, κάποιες φορές άναρχα, ασυνάρτητα, κι αποκαλύπτει πως από την δόξα του παρελθόντος δεν έχει μείνει τίποτα πια. Ο φοβερός και τρομερός Αγαμέμνων έχει εξουθενωθεί, στέκεται με φόβο απέναντι στον κόσμο που κάποτε διαφέντευε. Δεν αντέχει τις φωνές, το παλάτι, το πλήθος, τις ευθύνες, τις τύψεις. Δεν αντέχει τον ίδιο του τον εαυτό.
Στον αντίποδα βρίσκεται η Κλυταιμνήστρα. Αγέρωχη, αποφασισμένη, δεν πτοείται από την άλωση που υπέστη ο σύζυγος της. Είχε δέκα χρόνια να προετοιμαστεί, της είναι αδύνατο να γυρίσει πίσω. Η τελική της πράξη μπορεί να μην είναι προδοσία, πλέον μοιάζει με λύτρωση.
Αυτός είναι ο ‘Αγαμέμνων’ σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά. Ο λόγος του ποιητή και η ματιά του σκηνοθέτη σε αυτόν, δημιουργούν μια παράσταση που συνεπαίρνει τον θεατή, βάζοντας τον σε σκέψεις. Το δράμα που ξετυλίγεται μπροστά του δεν είναι απλό. Μοναξιά, πόλεμος, βάσανα, θυσίες, δύσκολες αποφάσεις και τύψεις είναι μερικές μόνο από τις συναισθηματικές καταστάσεις που πέρασα, βλέποντας την παράσταση. Ο κος Γεωργαλάς δημιούργησε ένα σκηνικό έξω από τον χρόνο και δίδαξε τους ηθοποιούς του με τρόπο που θα χαρακτήριζα στιβαρό.
Ο Γεράσιμος Σοφιανός ως Αγαμέμνων, δεν είναι ο απόλυτος άρχοντας των Μυκηνών, ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων. Είναι απλά ένας κουρασμένος στρατιώτης, που αμφισβητεί το μέσα του με πόνο, τις πράξεις του με σκληρή ειλικρίνεια, τη ζωή του με απελπισία.
Όσο για την Μαρίνα Παντελάκη, για μένα είναι πλέον η ενσάρκωση της βασίλισσας των Μυκηνών. Έτσι θα μπορούσε να είναι η γυναίκα που ξεγελάστηκε από τον σύζυγό της, έχασε την κόρη της, έμεινε μόνη να υφαίνει τον ιστό της εκδίκησης. Ατρόμητη, πλήρως συγκεντρωμένη και Αμείλικτη. Όταν σκέφτομαι την Κλυταιμνήστρα, έχει το πρόσωπο της, τις εκφράσεις, τις κινήσεις της.
Όπως καταλάβατε, δεν είναι χαρούμενο έργο, πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν η ιστορία των Ατρειδών είναι γεμάτη με κάθε άλλο παρά χαρές. Όμως, όπως πρέπει να γίνεται, στο τέλος έρχεται η λύτρωση. Αυτό δεν είναι που αναζητούμε όλοι; Να πάτε.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ