Της Πέννυς Κροντηρά
Μπορεί να είναι νέος στον καλλιτεχνικό χώρο και σε ηλικία ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Διαμαντής που κάνει το ντεμπούτο του με την παράσταση «Βέρθερος» στο θέατρο Σημείο αλλά ήδη κουβαλά το μικρόβιο του καλλιτέχνη καθώς μεγάλωσε σε μία άκρως καλλιτεχνική οικογένεια. Οι γονείς του ανήκουν στον χώρο της υποκριτικής τέχνης καθώς πατέρας του είναι ο σκηνοθέτης Νίκος Διαμαντής, ιδρυτής του θεάτρου Σημείο και καλλιτεχνικός διευθυντής του δημοτικού θεάτρου Πειραιά και μητέρα του η ηθοποιός Ιωάννα Μακρή. Αν δεν αγαπούσε την τέχνη θα ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτισμική διαχείριση αλλιώς, όπως ο ίδιος λέει, θα γινόταν ψαράς η αγρότης.
Τι σε κέρδισε στο χώρο της τέχνης;
Η μεγάλη αμεσότητα που έχει η τέχνη και ο ωραίος τρόπος να περνάει τα μηνύματά της κάθε φορά. Είναι πολύ ενδιαφέρον μέσο. Και το ότι μπορεί κανείς να διηγείται ιστορίες.
Μέχρι στιγμής είχες ασχοληθεί με εκθέσεις. Πως έκανες αυτή τη στροφή;
Προέρχομαι από θεατρική οικογένεια και το θέατρο πάντα υπήρχε στη ζωή μου και έπαιζε ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Το έχω ζήσει πριν γεννηθώ. Αν και όταν με ρώταγαν φίλοι των γονιών που ασχολιόντουσαν με το θέατρο τι θέλω να κάνω ποτέ δεν το επέλεγα. Έτσι μπήκα στη σχολή Καλών Τεχνών και ασχολήθηκα με τα εικαστικά, γιατί με ενδιέφερε μόνο η τέχνη. Μετά είδα ότι τα εικαστικά δεν με καλύπτουν απόλυτα ως τομέας και έτσι ασχολήθηκα θέατρο. Αλλά αυτό δεν είναι περιοριστικό δεν έχω αποφασίσει ότι αυτή είναι απόλυτα η τέχνη μου.
Μικρότερος γιατί απέρριπτες το θέατρο;
Όταν βλέπεις κάτι από μέσα μετά δύσκολα το αγαπάς τόσο πολύ, γιατί το απομυθοποιείς. Τα παιδιά έλκονται από τη διασημότητα αλλά εγώ έβλεπα τελείως διαφορετικά το ρεπερτόριο του θεάτρου, αφού οι γονείς μου κυρίως με αυτό ασχολούνταν. Δεν είχα στο μυαλό μου τη λάμψη του θεάτρου αλλά το πώς όντως λειτουργεί και επίσης δεν ήθελα να κάνω την δουλειά του μπαμπά μου και της μαμάς μου αλλά κάτι δικό μου.
Πρώτη απόπειρα σκηνοθεσίας. Ποια τα συναισθήματα;
Χάρηκα πάρα πολύ. Δεν μου βγήκε απνευστί, σίγουρα δυσκολεύτηκα, αλλά δεν βγήκα εκτός χρόνου του προγράμματος. Αυτό μου έχει μείνει από τα εικαστικά που έχουμε πάντα προθεσμίες σε μια έκθεση. Η παράσταση είναι σε ένα επίπεδο που μπορεί να σταθεί και βρίσκεται μέσα στα πλαίσια του προϋπολογισμού. Έγινε με τον τρόπο που έπρεπε. Δεν με αγχώνει το αν θα πουν ότι είναι καλή η δουλειά μου, δεν είναι το βασικό μου άγχος. Για εμένα επιτυχία είναι ότι έγινε στο πλαίσιο που ήθελα.
Πόσο έχεις επηρεαστεί λόγω του ότι μεγάλωσες σε μία καλλιτεχνική οικογένεια;
Είναι όπως όλες οι οικογένειες, δεν μιλούσαμε μόνο για τέχνη. Απλώς σε τέτοιες οικογένειες οι άνθρωποι του χώρου γνωρίζονται μεταξύ τους και δεν γίνεται να μην ξέρεις τίποτα. Μετά υπάρχουν οι αντιζηλίες που συμβαίνουν παντού και συνθέτουν μία ενδιαφέρουσα εικόνα για ένα νέο άνθρωπο. Οι άνθρωποι του θεάτρου είναι λίγο «πιο πολύ» της υπερβολής σε όλα, αν και κάποιες φορές αυτό είναι κουραστικό.
Τι έχει να σε διδάξει η συγκεκριμένη παράσταση; Ποιο το μήνυμα;
Δεν ξέρω αν έχει να διδάξει κάτι αλλά το μήνυμα είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να λαμβάνει αποφάσεις. Ο Βέρθερος αυτοκτονεί αλλά όχι όπως οι τραγικοί ήρωες, ο Ρωμαίος, η Ιουλιέτα. Έπρεπε να πάρει μία απόφαση και να αλλάξει μία συνθήκη στη ζωή του και ο τρόπος ήταν να αυτοκτονήσει. Δεν προτρέπουμε τον κόσμο να αυτοκτονήσει σε καμία περίπτωση. Απλώς σημαντικό είναι να ληφθεί μία απόφαση. Είναι ακραίος τρόπος, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι οι μέτριες λύσεις είναι καλύτερες πάντοτε. Στην περίπτωση του Βέρθερου, όλα αυτά βέβαια. Ο Γκαίτε όταν οι νέοι είχαν αρχίσει να αυτοκτονούν μετά την κυκλοφορία του βιβλίου είχε πει ότι «Δεν εννοούσα αυτό.». Το θέμα δεν είναι τι θα κάνει κάποιος αλλά να μην είναι παθητικός αποδέκτης και να ενεργοποιηθεί να κάνει πράγματα. Αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι ο Βέρθερος ανεβαίνει μονολογικά ενώ εγώ επέλεξα να προσθέσω και άλλα πρόσωπα.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Άμεσα δεν έχω. Ο Βέρθερος θα παίζεται μέχρι τις 29 Μαΐου και αν πάει καλά με ενδιαφέρει να συνεχιστεί και την σεζόν που έρχεται. Υπάρχουν πολλά έργα που μου αρέσουν και περνούν από την σκέψη μου.
Θα ήθελες να γίνεις ηθοποιός και να σπουδάσεις την τέχνη της υποκριτικής;
Δεν νομίζω ότι το έχω. Δεν μπορώ να γίνω ηθοποιός. Καταλάβαινα ότι όταν σκηνοθετούσα τους ηθοποιούς και προσπαθούσα να τους δείξω κάτι το έκανα λάθος. Δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι τα πάντα.
Αισθάνεσαι ανασφάλεια στο χώρο αυτό σκεφτόμενος τα επόμενα χρόνια και γνωρίζοντας τις συνθήκες;
Όχι τόσο γιατί νομίζω ότι ποτέ το θέατρο δεν σου πρόσφερε χρήματα. Από εκεί και πέρα για να πετύχει κάποιος στη δουλειά του πρέπει να προσπαθήσει να την κάνει καλά και πάλι όμως χρειάζεται και τύχη γιατί δεν εξαρτάται μόνο από τα χέρια μας.
Πιστεύεις στο διαχωρισμό ποιοτικού-εμπορικού;
Όχι ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ήταν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες και είχε σκηνοθετήσει πολλές δουλειές για την τηλεόραση, το σινεμά που εμείς στην εποχή μας θα το θεωρούσαμε ευτελές. Εγώ πιστεύω στον διαχωρισμό καλής και κακής δουλειάς. Μπορεί κάποιος να κάνει μία καλή δουλειά και να την δουν μόνο πέντε άτομα και να είναι επιτυχία όπως στα εικαστικά. Σημασία δεν έχει πόσα άτομα θα την δουν αλλά να είναι καλή.
Ποιοι οι στόχοι που έχεις στη ζωή σου;
Να πάει καλά αυτή η δουλειά! Βγάζω άμεσους στόχους και όχι μακρινούς.