Της Πέννυς Κροντηρά
Μία γυναίκα με πυγμή και τσαγανό, δυναμική που όταν μιλά για θέματα που άπτονται κοινωνικού προβληματισμού νομίζεις ότι παίρνει φωτιά! Η Γωγώ Μπρέμπου που φέτος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Γκάμπυ» στο θέατρο Κιβωτός μίλησε στους αναγνώστες του iART για την παράσταση, τη θέση της γυναίκας και το «κοινωνικό γίγνεσθαι».
Πως ξεκίνησε η αγάπη σου για την υποκριτική;
Νομίζω ότι το πρώτο θέατρο που άκουσα ήταν το «Θέατρο της Δευτέρας» στο ραδιόφωνο, όπου υπέροχοι ηθοποιοί με αυτές τις μαγικές φωνές μας μετέφεραν σε ένα άλλο κόσμο. Εγώ τότε ήμουν πολύ μικρή, 5-6 χρονών, δεν ήξερα ότι αυτό το πράγμα είναι επάγγελμα. Καθόμουν, λοιπόν, με την γιαγιά μου και το άκουγα. Άρχισα να το αποζητώ, να ρωτάω ποιος είναι αυτός που μιλάει. Άρχισα να μαθαίνω τους μεγάλους ηθοποιούς σε πολύ μικρή ηλικία. Είχα ακούσει τον Κατράκη, τη Λαμπέτη, τη Χατζηαργύρη. Οι γονείς μου δεν ήταν πολύ του θεάτρου. Δεν ξέρω πότε κατάλαβα ότι μπορώ να το κάνω ως επάγγελμα. Έχει χαθεί αυτή η ανάμνηση της απόφασης. Απλώς έχω από πολύ μικρή την αίσθηση του ότι άκουγα ανθρώπους που δημιουργούσαν ένα κόσμο και ήθελα να κάνω το ίδιο. Κατευθείαν, μόλις τελείωσα το σχολείο γράφτηκα στη Δραματική Σχολή. Δεν ήθελα να κάνω κάποια άλλη δουλειά.
Θέατρο, τηλεόραση: ποιο βάζεις πρώτο;
Και τα δύο έχουν την αξία τους και τη γοητεία τους. Εξαρτάται από τους συνεργάτες, το σενάριο, το θεατρικό έργο. Το θέατρο είναι μια πολύ ζωντανή τέχνη γίνεται πάντα από τη σκηνή για την πλατεία, αυτή η σχέση του ηθοποιού με το κοινό δεν υπάρχει στην τηλεόραση, το μέσο είναι εντελώς διαφορετικό. Στο θέατρο ξεκινάει κάποιος για να έρθει να σε δει. Είναι διαφορετική η «συνάντηση» με τον κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος στην τηλεόραση δεν μπορεί να είναι δημιουργικός. Εμένα μου αρέσουν και τα δύο. Εκφράζομαι 100% σε αυτά. Δεν τα ξεχωρίζω.
Θέλεις να επιστρέψεις στην τηλεόραση;
Αν μου άρεσε κάποια πρόταση, βεβαίως. Με μεγάλη χαρά θα συμμετείχα αν γινόταν μία ωραία δουλειά. Δεν ενοχοποίησα ποτέ την τηλεόραση όσον αφορά την ελληνική μυθοπλασία. Έχουν γίνει πάρα πολύ ωραίες τηλεοπτικές σειρές.
Θυμάσαι κάποια συμβουλή ενός ανθρώπου της υποκριτικής που να σε ακολουθεί έως σήμερα;
Ναι μου είχαν πει «να κοιτάς μόνο την δουλειά σου. Να μην σε ενδιαφέρει καθόλου το γύρω γύρω.». Όπου γύρω γύρω εννοώ την προσωπική προβολή, τις φαμφάρες. Όταν μας το είπε αυτό ο δάσκαλός μας έπραξε πολύ σωστά, γιατί ήμασταν είκοσι χρονών και έπρεπε να μας μάθει να βάζουμε τον πήχη ψηλά και ας ακουγόταν σκληρή σαν συμβουλή.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Βρίσκομαι στο θέατρο «Κιβωτός» στην παράσταση «Γκάμπυ». Την 1η Μαΐου, δηλαδή την Κυριακή του Πάσχα έως τις 15 θα είμαστε στη Θεσσαλονίκη. Μετά συζητάμε να επισκεφθούμε και άλλες πόλεις. Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα γιατί μου αρέσει πάρα πολύ να επισκέπτομαι πόλεις της Ελλάδας στις περιοδείες.
Μίλησέ μας για τον ρόλο σου στην «Γκάμπυ».
Το έργο είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο «Η ζωή μου» της Γαβριέλλας Ουσάκοβα. Η Γαβριέλλα ήταν μια Ρωσίδα, αριστοκρατικής καταγωγής που ήρθε στην Αθήνα πολύ μικρή και υπήρξε η πρώτη δηλωμένη ιερόδουλη. Είχε ένα σπίτι στη Μάρκου Ευγενικού και από εκεί πέρασε αν όχι όλη, τουλάχιστον η μισή Αθήνα. Δεν έκανε διαχωρισμούς στους πελάτες της, πλούσιος, φτωχός, άσχημος, όμορφος, ανάπηρος, αρτιμελής. Είχε μια ιδιαίτερη δράση στην Κατοχή, έσωσε όλη τη γειτονιά της από βέβαιο θάνατο επειδή τα τρόφιμα που είχε από τους Γερμανούς τα έδινε και στους άλλους. Λέγεται ότι ήταν και κατάσκοπος των Ελλήνων για αυτό και βραβεύθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με μετάλλιο. Επίσης, προίκισε πάρα πολλά κορίτσια της γειτονιάς της, τα οποία λόγω συντηρητισμού της εποχής δεν παντρευόντουσαν χωρίς προίκα. Ήταν μια γυναίκα που βοηθούσε πάρα πολύ τους άλλους, αλλά αν το βλέπαμε απ’ έξω θα λέγαμε ότι ήταν αυτή το θύμα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αυτές τις κοινωνικά εκτός γυναίκες ως σκληρές και απάνθρωπες, ενώ δεν είναι καθόλου έτσι.
Η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερη καθώς τρία πρόσωπα συνυπάρχουν και ενσαρκώνουν ένα χαρακτήρα. Πως είναι η συνεργασία σου με τους συναδέλφους σου επί σκηνής;
Είναι πάρα πολύ ωραία, αλληλοσυμπληρωματική. Είμαστε τρεις εποχές της ηρωίδας από τη ζωή της. Είμαστε τρία μέρη του ίδιου ανθρώπου αλλά και τρία διαφορετικά κομμάτια της προσωπικότητάς της. Εγώ είμαι η Γκάμπυ στο τέλος της νεότητας και η αρχή της ώριμης ηλικίας. Η γυναίκα που δεν έχει χάσει τη λάμψη της, που έχει ακόμα όλο το παρελθόν το οποίο μπορεί να αναπολεί και έχει μόνο προαισθήματα για το τι της επιφυλάσσει το μέλλον της. Η Λίλα Μπακλέση κάνει τη μικρότερη Γκάμπυ που έχει το νεανικό τσαγανό, την πονηριά, τη δίψα για ζωή και κέρδος και ο Χρήστος Σιμαρδάνης κάνει την Γκάμπυ στην τελευταία φάση της ζωής της. Αυτές οι τρεις εποχές συνομιλούν στη σκηνή, όπως κάνουν οι μοναχικοί άνθρωποι που θυμούνται το παρελθόν τους και σκέφτονται τι θα γίνει στο μέλλον αλλά όχι με αγωνία, οι μοναχικοί άνθρωποι δεν έχουν αγωνία, με προαισθήματα. Είμαι πολύ τυχερή που έχω τόσο καλούς συνεργάτες στη σκηνή φέτος.
Ποιο το μήνυμα του έργου;
Δεν έχω ιδέα ποιο είναι. Το θέμα κάθε παράστασης είναι να θέσει ερωτήματα όχι να δώσει απαντήσεις. Αν με ρωτάς ποιο είναι το ερώτημα και όχι το θέμα θα σου απαντούσα «μπορούμε να παραμείνουμε ευαίσθητοι;» γιατί ο δεύτερος τίτλος της παράστασης είναι «Μείνατε ευαίσθητοι». Η φράση αυτή είναι από ένα σημείωμα που βρέθηκε στο σπίτι της Γκάμπυ, που δολοφονήθηκε άγρια στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η δολοφονία παραμένει ανεξιχνίαστη. Αυτό είναι ένα από τα πάρα πολλά ερωτήματα που υπάρχουν. Μην ξεχνάμε ότι είναι ένα έργο το οποίο έχει να κάνει και με τη σεξουαλικότητα, χωρίς καμία όμως πονηριά παρόλο που αυτή η γυναίκα είναι ιερόδουλη. Αυτό στους θεατές και ιδιαίτερα στις γυναίκες μπορεί να εγείρει πάρα πολλά ερωτήματα και να συναντήσουν τον εαυτό τους και τη συμπεριφορά τους σε πολλές στιγμές στην Γκάμπυ.
«Μείνατε ευαίσθητοι»: σχολίασέ μου την πρόταση.
Νομίζω ότι η ευαισθησία ως συναίσθημα κάνει τους ανθρώπους πολύ δραστήριους και όχι παθητικούς. Είμαι ευαίσθητη δεν σημαίνει ότι λυπάμαι τον άλλον, ούτε εννοούμε την ενσυναίσθηση που είναι μοντέρνος όρος. Η ευαισθησία σε δραστηριοποιεί να βοηθήσεις κάποιον, όχι γιατί καταλαβαίνεις τη θέση του και κάνεις μία αντιπαραβολή λέγοντας «όχι δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του». Η Γκάμπυ παρότι έζησε μία σκληρή ζωή παρέμεινε ευαίσθητη και ήξερε πάντα ότι υπήρχαν πιο αδύναμοι άνθρωποι από αυτή και προσπαθούσε πάντα να τους βοηθήσει.
Γιατί οι γυναίκες πάντα κατηγορούνταν πιο εύκολα;
Για όλες τις γυναίκες πάντα οι άλλοι μιλάνε πιο εύκολα, ειδικά για την ερωτική ζωή των γυναικών. Αν ένας άντρας έχει έντονη σεξουαλική δραστηριότητα το βρίσκουν φυσιολογικό ή προς τιμήν του. Αν η γυναίκα έχει έντονη σεξουαλική δραστηριότητα χαρακτηρίζεται από έναν οχετό από επίθετα και θεωρείται άτομο που δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Γενικά δεν είναι τίτλος τιμής για μία γυναίκα. Εγώ το θεωρώ εκτός φύσης και όχι απλά άδικο. Δεν έχει να κάνει με το φύλο αλλά με τη σεξουαλικότητα του καθένα που είναι προσωπική υπόθεση. Είναι μία φυσιολογική κατάσταση που δεν βλάπτεις κάποιον και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μπαίνουν ταμπέλες.
Η Γκάμπυ θεωρείς ότι είχε φοβίες και ανασφάλειες;
Νομίζω ότι αυτή η γυναίκα είχε ξεπεράσει τους φόβους της. Όριζε τη ζωή της μόνη της παρότι ζούσε με έναν μη αποδεκτό κοινωνικό τρόπο. Είχε πολύ μεγάλο θάρρος. Ο φόβος της μοναξιάς είναι σύγχρονη εφεύρεση και δεν είναι της εποχής που διανύει η ηρωίδα μας. Μιλάμε για μία πολύ περήφανη γυναίκα.
Πως βλέπεις τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων σήμερα μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρέπει κάποιος να έχει ωριμότητα στο χειρισμό τους γιατί μπορούν να προκαλέσουν και καλό και κακό. Οι άνθρωποι πληγώνονται όσο και να κρύβονται πίσω από μία ηλεκτρονική ταυτότητα. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή γιατί αφήνονται εκτεθειμένα πολλά προσωπικά τους κομμάτια και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Είσαι αισιόδοξη για την περίοδο που διαβιούμε;
Πολιτικά καθόλου, κοινωνικά είμαι. Είναι πολύ δύσκολη η εποχή που περνάμε. Υπάρχει πανικός, συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα. Δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος σε αυτά και να μην νιώσεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Εκεί θέλει πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια να μην χάσεις τη συγκρότησή σου, να μην παρασυρθείς σε ένα κλίμα πανικού ή να συνεχίσεις να αναπτύσσεις κριτική σκέψη την στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε. Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται.
Ποια η γνώμη σου για την κρίση που βιώνει η χώρα;
Για εμένα το πιο ανησυχητικό είναι ότι στις τελευταίες εκλογές υπήρχε η πιο μεγάλη αποχή. Οπότε για ποια εκπροσώπηση μιλάμε; Ότι έχει απαξιωθεί ένα πολιτικό σύστημα από το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων πολιτών είναι άθλιο. Έτσι βγαίνουν τα φαινόμενα ακραίων πολιτικών τάσεων. Δεν μπορεί να είναι υγιής η αποχή, είναι λάθος. Δεν μπορείς να γκρινιάζεις ότι φταίνε οι πολιτικοί χωρίς να συμμετέχεις. Υπάρχει και η ψήφος διαμαρτυρίας, που ενισχύεις ένα μικρότερο κόμμα, όχι ακραίο, γιατί πρέπει να μπει στη Βουλή. Μπορεί κάποιος να ψηφίσει λάθος και να το καταλάβει. Αυτό είναι υγιές, δημοκρατικό. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η κατάσταση να μην βγει κάπου αρκεί οι άνθρωποι να ξυπνήσουνε και να σταματήσουν να νιώθουν σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης, ότι είναι παιδιά και κάποιος πρέπει να τους φροντίσει. Αν στην ζωή δεν διεκδικήσεις κάτι δεν θα σου δοθεί. Έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στην νέα γενιά που είναι πιο έξυπνα, μορφωμένα και καταρτισμένα παιδιά και οφείλουν να διεκδικήσουν και να μην φεύγουν στο εξωτερικό. Η Ελλάδα είναι μία πανέμορφη χώρα και την αγαπώ πολύ. Αυτή την εποχή δεν χρειάζεται υψηλό εθνικό φρόνημα αλλά κάποιος να «κάνει την δουλειά». Δεν υπάρχει το «βοήθα Παναγιά κάθε μέρα», αυτό τρελαίνει τους ανθρώπους. Πες μου πόσο θα κρατήσει όλο αυτό και πότε θα λήξει να ξέρω. Με τη μόνιμη απειλή φτώχειας είναι λογικός ο ωχαδερφισμός. Όλοι μαζί πρέπει να συγκεντρωθούμε να διεκδικήσουμε και όχι να πάρουμε την ευθύνη για κάποιον που δεν έκανε καλά την δουλειά του.
Η κρίση έχει επηρεάσει το θέατρο;
Αυτή την στιγμή υπάρχουν στην Αθήνα 1532 παραστάσεις. Σίγουρα έχει μειωθεί κατά 40% το εισιτήριο αλλά δεν μας απασχολεί αυτό. Εγώ είμαι εκεί για να κάνω τη δουλειά. Μεγάλο σκάνδαλο αποτελεί το ασφαλιστικό, καθώς έχουμε ωρομίσθια ασφάλιση που δεν παρέχει ούτε ιατρική κάλυψη, ούτε συνταξιοδοτικό. Βέβαια και σε άλλα επαγγέλματα συμβαίνει αυτό αλλά εγώ μιλάω για τον χώρο μου.
Ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του Lifebook.
Να κάνουν υπομονή, κουράγιο. Χωρίς να ακουστεί ουτοπικό να μην σταματήσουν να βλέπουν τα πράγματα θετικά. Να ονειρεύονται αυτά που θέλει ο καθένας να κάνει στην ζωή του, στο επάγγελμά του, στην οικογένειά του, χωρίς να ακούγεται ρομαντικό. Να μην αφήνει τους άλλους να του κλέβουν τα ιδανικά του. Τα ιδανικά είναι αυτά που σε οδηγούν όχι για να πραγματοποιηθούν αλλά για να έχεις ένα φωτεινό οδηγό να κοιτάς. Δεν θα τα φθάσεις στο 100% αλλά πρέπει πάντα κάπου να κοιτάς. Δεν μπορείς ούτε να εθελοτυφλείς, ούτε να προχωράς χωρίς πυξίδα.
Πρωταγωνιστούν:
Γωγώ Μπρέμπου
Λίλα Μπακλέση
Και ο Χρήστος Σιμαρδάνης
Μαζί τους οι ηθοποιοί:
Βαγγέλης Αμπατζής
Μανώλης Κλωνάρης
Νίκος Λεκάκης
Γιώργος Σαββίδης
Άλεξ Τριανταφύλλου
Συντελεστές:
Δραματουργία: Αναστασία Τζέλλου – Κίρκη Καραλή
Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Κίρκη Καραλή
Κίνηση: Τατιάννα Μύρκου
Σκηνικά: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα – Ράνια Υφαντίδου
Κοστούμια: Ηλέκτρα Λαμπριανίδου
Μουσική διδασκαλία – Πρωτότυπη μουσική σύνθεση – Ενορχήστρωση: Ελένη Ευθυμίου
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βίντεο: Ειρήνη Στείρου
Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδη
Γραφιστικά: Κωνσταντίνα Ευαγγέλου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Αναστασία Τζέλλου, Γιάννης Σοφολόγης
Βοηθός ενδυματολόγου: Πένυ Σπανού
Μακιγιάζ: Md Professionel – Λαμπρινή Αγορού
Κομμώσεις: Lemon Poppy Seed – Κωνσταντίνα Μέλλιου
Έκδοση προγράμματος: Κάπα Εκδοτική
Προβολή – Επικοινωνία: BrainCo S.A.
Ημέρες – Ώρες: Δευτέρα στις 20:00 και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια: 110′
Διάλειμμα: 10′
Τελευταία παράσταση: 12 Απριλίου 2016
H παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους κάτω των 16 ετών.
Θέατρο Κιβωτός, Πειραιώς 115, Γκάζι (κοντά στη στάση μετρό «Κεραμεικός»)